ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Του Μανόλη Μούστου
Το τελευταίο διάστημα γίνεται μία προσπάθεια ώστε να περάσει μία συμφωνία μνημονιακής κοπής με νέα οδυνηρά μέτρα, η οποία θα παρουσιαστεί σαν αναπόφευκτη, περίπου σαν νίκη της κυβέρνησης απέναντι σε πολύ δύσκολους αντιπάλους. Ενώ το bullying της “θεσμοτρόικας” κορυφώνεται με απαξιωτικά τελεσίγραφα, οι κυβερνητικές διαρροές μιλούν ακόμα για αισιοδοξία και ευτυχή κατάληξη στο δράμα της διαπραγμάτευσης. Αντί να οργανώνεται, προετοιμάζεται, αφυπνίζεται ο λαϊκός παράγοντας μπροστά στην επερχόμενη εμβάθυνση του νεοαποικιακού καθεστώτος, διαχέονται αυταπάτες για “λύση που θα δίνει ανάσα”, “για κάβους που θα ξεπεραστούν” ενώ οι αναφορές για “κομματική πειθαρχία” επιχειρούν να ευθυγραμμίσουν τα “άτακτα” στοιχεία στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν θέλουμε να δούμε το συνολικό κάδρο, θα παρατηρήσουμε οτι βιώνουμε την ματαίωση μίας ιστορικής δυνατότητας που εμφανίστηκε κατά τα μνημονιακά χρόνια και η οποία δεν εξαντλήθηκε και δεν παλεύτηκε. Η δυνατότητα η χώρα να υπάρξει έξω από τους καταναγκασμούς της λιτότητας, της κοινωνικής εξαθλίωσης, του μεταπρατισμού, της τύχης μιας χώρας που μετατρεπόταν σε αποικία χρέους.
Αυτή η ιστορική ευκαιρία διαμορφώθηκε με πρωταγωνιστή το λαό. Η κίνηση του απλού κόσμου ήταν ο βασικός παράγοντας που ταρακούνησε το σάπιο πολιτικό σύστημα στέλνοντας ταυτόχρονα μήνυμα αντίστασης σε όλο τον κόσμο. Οι μεγάλες πολιτικές αλλαγές που ζήσαμε ήρθαν με πρωταγωνιστές τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους και όχι κάποιον ηγέτη ούτε κάποιο κόμμα που συγκέντρωσε γύρω του την υποστήριξη της κοινωνίας. Σαν αποτέλεσμα αυτών των διεργασιών ήρθε στο προσκήνιο ένα μικρό κόμμα του 3%, ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ακύρωση αυτής της ιστορικής ευκαιρίας συντελείται καταρχήν με την εξώθηση του ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχθεί και να εφαρμόσει την εμβάθυνση των μνημονιακών πολιτικών. Οι καθυστερήσεις, οι αυταπάτες για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, οι λανθασμένες εκτιμήσεις οτι “με τις διαρκείς υποχωρήσεις κάτι θα μας δώσουν”, η πολύπλευρη αποδυνάμωση της διαπραγματευτικής δύναμης της χώρας, οικονομικά και πολιτικά, διευκόλυναν ακόμα περισσότερο το σχέδιο των “εταίρων” και οδήγησαν την χώρα στην παγίδα του Διευθυντηρίου.
Όμως, η ακύρωση της ιστορικής ευκαιρίας γίνεται και σε δεύτερο “εσωτερικό” επίπεδο. Μιλάμε για την αξιοποίηση, είτε ως αποτέλεσμα πιέσεων είτε ως κυβερνητικών επιλογών, του παλιού πολιτικού προσωπικού με πλούσιες περγαμηνές στην υπηρέτηση των μνημονίων ή πρόθυμο να αποκτήσει γέφυρες με αυτές. Η περίπτωση Παναρίτη είναι η κορυφή του παγόβουνου. Με πρόσχημα την αναζήτηση “ικανών τεχνοκρατών” στην πραγματικότητα έχουμε διεύρυνση των δεσμών με στελέχη της ΔΗΜΑΡ, του σημιτικού εκσυγχρονισμού, της καραμανλικής πτέρυγας κ.λπ. Έχουμε πολλές επιλογές που όχι μόνο δεν υπηρετούν ένα σχέδιο αποδέσμευσης της χώρας από τα μνημόνια αλλά “ξεπλένουν” το παλιό πολιτικό προσωπικό ανοίγοντας το δρόμο σε μια συνολική συστημική παλινόρθωση.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν αναπόφευκτα σε μία εξάλλαξη του ίδιου του πολιτικού φορέα, σε μία ριζική αλλαγή του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ σε κεντροαριστερά. Τελικά, το κρίσιμο ερώτημα είναι: μπορεί αυτή η πορεία συστημικής και μνημονιακής παλινόρθωσης να αποτραπεί και πώς;
Η λογική του μονοδρόμου
Με ευθύνη της κυβέρνησης, η επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα έχει εγκλωβιστεί στο σίριαλ της “διαπραγμάτευσης”. Οι πολίτες παθητικά περιμένουν την τελική έκβαση του “ματς”. Η λέξη “συμβιβασμός” κλίνεται διαρκώς σε όλους τους τόνους προκαλώντας καθήλωση των συνειδήσεων και συνεχές μινιμάρισμα των προσδοκιών. “Καλύτερα μία κακή συμφωνία, παρά μία καταστροφή”. Καθημερινά κουτσουρεύονται οι προεκλογικές δεσμεύσεις. Η ελπίδα αναζητείται ενώ διαχέεται η απογοήτευση, η αμηχανία, η σύγχυση, η μοιρολατρεία, ακόμα και η κατάθλιψη...
Σε τελευταία ανάλυση, το διακύβευμα δεν είναι η επαλήθευση της μίας ή της άλλης “αλήθειας”, η επιβίωση ενός κομματικού μηχανισμού ή μίας ομάδας εντός ή εκτός ΣΥΡΙΖΑ αλλά το οτι προχωράμε σε μία επαλήθευση του θατσερικού δόγματος “δεν υπάρχει άλλος δρόμος” μέσα στην κοινωνία. Η παλινόρθωση του μνημονιακού συστημισμού περνάει μέσα από την ισοπέδωση του φρονήματος του λαού. Ένας λαός που αγωνίστηκε και σήκωσε το κεφάλι παρά τα τελεσίγραφα και τους εκβιασμούς πρέπει να “πάρει το μάθημα του”.
Και τι λέει το μάθημα; Σε αυτήν την ζωή οι Δυνατοί νικούν πάντα στο τέλος ενώ τα μνημόνια και η λιτότητα είναι η μοίρα των λαών ακόμα και με αριστερή κυβέρνηση. Η παραδειγματική τιμωρία του πειραματόζωου “Ελλάδα” που επιχείρησε να διανοηθεί μία διαφορετική πορεία με αποκορύφωμα το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Γενάρη θα είναι το έδαφος πάνω στο οποίο θα σωφρονιστούν και οι υπόλοιποι απείθαρχοι: Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ιταλοί, Ιρλανδοί. Παιδιά εγκαταλείψτε την προσπάθεια γιατί στο τέλος θα έχετε την κατάληξη των Ελλήνων...
Μπορούν τα πράγματα έστω και τώρα να πάνε διαφορετικά;
Σε δύσκολα προβλήματα δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Η απάντηση σε μία πορεία συστημικής ενσωμάτωσης δεν μπορεί να είναι μία γενικόλογη αναφορά σε μία ρήξη χωρίς να εξετάζονται πιο συγκεκριμένα οι προϋποθέσεις. Ούτε συνιστά λύση η εμμονή σε προτάσεις που ανάγουν το νομισματικό θέμα σε λυδία λίθο ξεχνώντας παντελώς μία σειρά κρίσιμους παράγοντες (πολιτειακό ζήτημα, παραγωγική βάση, γεωπολιτικό τοπίο). Οφείλουμε ως αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι να αναστοχαστούμε ουσιαστικά και να είμαστε ειλικρινείς.
Ας ξεκαθαρίσουμε καταρχήν οτι η αριστερά δεν μπορεί να γίνει μνημονιακή δύναμη ούτε δύναμη εμπέδωσης των νεοφιλελεύθερων μονοδρόμων. Ακόμα κι αν εξαναγκαστεί. Δεν υπάρχει η αριστερά για αυτό τον λόγο. Όπως και να παρουσιαστεί μία συμφωνία που θα περιέχει μέτρα λιτότητας θα είναι αργά ή γρήγορα το διαζύγιο της συριζικής αριστεράς με εκτεταμένα λαϊκά στρώματα. Ας θυμηθούμε μονάχα τι συνέβη πολιτικά σε όσους “ακούμπησαν” τα μνημόνια τα τελευταία χρόνια.
Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια συμφωνία γενικά. Έχει ανάγκη από μια έξοδο από τα μνημονιακά αδιέξοδα. Η χώρα δεν βιώνει μία απλή οικονομική κρίση που μάλιστα εισάγεται από την Ευρώπη και που θα λυθεί με μία νεοκεηνσιανή πολιτική. Βιώνουμε μία κρίση καθολική και ως εκτούτου η χώρα έχει ανάγκη από μια σύνθετη πολιτική διεξόδου και αναγέννησης σε όλους τους τομείς: αναγέννηση παραγωγική, πνευματική, κοινωνική, πολιτιστική, εθνική, ηθική, δημογραφική. Μία πολιτική που δεν θα εξαντλείται στο έδαφος της “επικοινωνίας” και του “κυβερνητισμού”.
Έχουμε εθιστεί, σε μεγάλο βαθμό, σε μία εκδοχή πολιτικής που παρουσιάζεται ως τέχνη του εφικτού, του ρεαλισμού (και εσχάτως του συμβιβασμού). Η αλήθεια είναι οτι υπάρχει ανάγκη για μία πολιτική που θα επανασυνδεθεί με την προβολή μεγάλων στόχων και οραμάτων που μπορούν να συγκινήσουν, να κινητοποιήσουν, να ξαναβάλουν φωτιά στις καρδιές των ανθρώπων, να γίνουν τραγούδι από τους λαούς.
Έχουμε ανάγκη από ένα πολιτικό κίνημα αξιοσύνης, εντιμότητας, δοτικότητας και προσφοράς που θα ξαναβάλει την Ελλάδα στην “πρίζα”. Χωρίς την συμμετοχή και την κινητοποίηση των καθημερινών ανθρώπων σε ένα σχέδιο διεξόδου, χωρίς τις ιδέες, τις δεξιότητες, το φιλότιμο των απλών ανθρώπων η χώρα δεν μπορεί να αποτινάξει τα αποικιακά δεσμά και δεν μπορεί να ξανασταθεί στα πόδια της.
Περισσότερο από ποτέ, απαιτείται ένα πολιτικό ρεύμα διεξόδου για τη σωτηρία της χώρας και για μια άλλη πορεία, και αυτό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς έναν λαό όρθιο και με φρόνημα. Κάποιες αξίες-στρατηγικοί στόχοι ενός τέτοιου κινήματος είναι:
- Ο αγώνας για τη Σωτηρία της Χώρας, για Εθνική αξιοπρέπεια, για Λαϊκή Κυριαρχία
- Η Πραγματική Δημοκρατία μέσα από μια Πολιτειακή αλλαγή και το γκρέμισμα του Πολιτικού Συστήματος, της Κομματοκρατίας και της Κλεπτοκρατίας
- Η Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας, μέσα από ένα κίνημα, με βασική λογική την Ενδογενή Ανάπτυξη, την πλήρη αξιοποίηση προς όφελος του λαού των δυνατοτήτων της χώρας και του ανθρώπινου δυναμικού της
- Μια νέα θέση της χώρας και ο αποφασιστικός γεωπολιτικός αναπροσανατολισμός
- Η Κοινωνική Ανασυγκρότηση, η ηθική-αξιακή ανύψωση, η Πολιτιστική αναγέννηση
- Μια Νέα συνείδηση σε κόντρα με τον ατομισμό, τον καταναλωτισμό, την κοινωνική διάλυση, τον παρασιτισμό, τον συντεχνιασμό των επιμέρους κοινωνικών ή επαγγελματικών ομάδων
Με μία τέτοια συνολική λογική θα μπορούσε να περπατηθεί ακόμα και τώρα ένας άλλος δρόμος: καμία συμφωνία που προσθέτει μνημονιακά αποικιακά δεσμά, άμεση απεμπλοκή από την θηλιά των “θεσμών”, δεν πληρώνουμε άλλες δόσεις, συγκαλούμε έκτακτη σύνοδο κορυφής και καταγγέλουμε την ασφυξία, ζητάμε διετές μορατόριουμ για να συμμαζέψουμε τα μνημονιακά συντρίμια, αξιοποιούμε στα σοβαρά το γεωπολιτικό χαρτί, ανοίγουμε ξανά το ζήτημα του Χρέους ως μέσο υποδούλωσης των λαών, προβάλοντας την ανάγκη για μία πανευρωπαϊκή σεισάχθεια.
Ταυτόχρονα στο εσωτερικό μέτωπο: όλη η αλήθεια για τα τελεσίγραφα και την συμφωνία στον λαό, φρένο στην κεντροαριστεροποίηση και στο ρεσάλτο των μνημονιακών στον κρατικό μηχανισμό, πρωτοβουλίες για μία βαθιά πολιτειακή και συνταγματική τομή, αποφασιστικό χτύπημα της Διαπλοκής, της Κλεπτοκρατίας και της Μιντιοκρατίας, απόδοση ευθυνών σε όσους συμμετείχαν στο μεταπολιτευτικό φαγοπότι και συνέργησαν στην καταστροφή και όχι “ξέπλημα”, καθιέρωση πρωτότυπων θεσμών λαϊκής συμμετοχής και ελέγχου, μεγάλη καμπάνια για την ενδογενή ανάπτυξη, κάλεσμα στους νέους επιστήμονες και σε κάθε παραγωγικό φορέα να βάλουν πλάτη για μία κυρίαρχη και ανεξάρτητη Ελλάδα που δεν θα χρειάζεται συνέχεια δανεικά για να ζήσει.
Ας σκεφτούμε μονάχα τα τελευταία 5 χρόνια τι δυνατότητες αναδείχτηκαν. Παρά τις δυσκολίες, παρά τον χρόνο που έχει χαθεί η Ελλάδα μπορεί να υπάρχει, να παράγει, να έχει υπόσταση και να δημιουργεί.
* Ο Μανόλης Μούστος είναι ιατρός, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ
________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου