.......................ΜάΑύγουστος 2018... ..........................Σελίδες προβληματισμού πολιτών της Ανατολικής Αττικής............................

..."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη... Νίκος Μπελογιάννης

................Ανατροπή του καπιταλισμού και όχι διαχείριση...

"η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια συμφωνία γενικά. έχει ανάγκη από μια έξοδο από τα αδιέξοδα των μνημονίων, από μια σύνθετη πολιτική διεξόδου και αναγέννησης σε όλους τους τομείς, παραγωγικής και πνευματικής – κοινωνικής, εθνικής ανασυγκρότησης, που δεν μπορεί να γίνει μέσα από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και τους όρκους πίστης στις συνθήκες της ε.ε., χωρίς έναν σταθερό προσανατολισμό για μια νέα θέση της χώρας στον γεωπολιτικό άξονα. [ο δρόμος της αριστεράς]

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & ΑΝΥΠΑΚΟΗ στον νεοφιλελευθερισμό

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & ΑΝΥΠΑΚΟΗ στον νεοφιλελευθερισμό
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & ΑΝΥΠΑΚΟΗ στον νεοφιλελευθερισμό

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Nα μην κατέβει στις εκλογές η ΔΗΜΑΡ, προτείνει ο Γ. Πανούσης

ΗΜ/ΝΙΑ:  | 


«Η θέση μου είναι, η Δημοκρατική Αριστερά να μην κατέβει στις εκλογές, να στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ κι, όταν με το καλό βγουν τα αποτελέσματα, να δει πώς θα κινηθεί στο νέο σκηνικό που θα διαμορφωθεί» τόνισε ο κ. Πανούσης.

«Εκτιμώ ότι δεν πρέπει ούτε να κατέβει αυτόνομα, ούτε όμως και να απορροφηθεί….» δήλωσε ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Γιάννης Πανούσης.
Ο κ. Πανούσης ανέφερε ότι ο ίδιος δεν θα είναι υποψήφιος, πρόσθεσε δε ότι «αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πετύχει – πέρα των ποσοστών – να απορροφήσει και την ανανεωτική αριστερά και την κεντροαριστερά και τη ριζοσπαστική αριστερά… Η συμμαχία που σχεδίαζαν να κάνουν (σσ: ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ) – εγώ ήμουν αντίθετος εξ αρχής – και το 0,5% να επιβάλει τους όρους του στο 35%… Δεν μπορούσε να γίνει (σσ: μια τέτοια συμμαχία) και σωστά δεν γίνεται…» είπε.
Πηγή: ΑΜΠΕ
http://www.7imeres.gr/

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

H Eλλάδα μπορεί να γίνει μια αληθινά πλούσια χώρα

     ΕΝΘΕΜΑΤΑ*     




του Σεραφείμ Μάξιμου
 Το  τεύχος 108 του περιοδικού «Ουτοπία» (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2014), εκτός από την άλλη πλούσια ύλη του, έχει ένα ωραίο αφιέρωμα στο περιοδικό «Ανταίος» της εταιρείας «Επιστήμη-Ανοικοδόμηση», ένα περιοδικό κομβικό για την Αριστερά, την επιστήμη και την αντίληψη της ανάπτυξης τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Στο αφιέρωμα γράφουν: Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, Θανάσης Γκιούρας, Γιώργος Στασινόπουλος, Γιώργος Πετρόπουλος, Ευτύχης Μπιτσάκης, Νίκος Παπαδάτος. Επίσης, αναδημοσιεύονται ένα κείμενο του Δημήτρη Μπάτση και ένα του Σεραφείμ Μάξιμου, από τον «Ανταίο». Από το δεύτερο κείμενο (με τίτλο «Η Ελλάδα είναι ή "πρέπει να γίνει" βιώσιμη;) παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα. Ο παρών τίτλος είναι των «Ενθεμάτων.
ΕΝΘΕΜΑΤΑ
Πυρήνας των σκέψεών μας για την ανοικοδόμηση της Ελλάδας είναι ότι αποτελεί χώρα βιώσιμη με μεγάλες δυνατότητες να γίνει μια αληθινά πλούσια χώρα. Η αντίθεσή μας προς τους οικονομολόγους της δεξιάς είνε, στο σημείο αυτό, βαθύτατη. Όταν εμείς λέμε ανοικοδόμηση δεν εννοούμε μονάχα μια οικονομική δράση, δυνατή και πραγματοποιήσιμη κάτω από άμεσες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, δράση που θα έχει ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη παραγωγικότητα της εργασίας και την ύψωση της βιοτικής μας στάθμης. Εννοούμε και κάτι άλλο: την προσδιορίζουμε μέσα στα πράγματα και στη συνείδηση μας σαν ένα νέο προσανατολισμό στην εθνική μας ζωή. Είνε --για μας βέβαια, όχι για τον κ. Βαρβαρέσσο-- οικονομική, κοινωνική και εθνική επιδίωξη, η μεγαλύτερη και η ευγενέστερη επιδίωξη για το ελληνικό έθνος. Την τάσσουμε σαν ιδεώδες του.
Την επιδίωξη αύτη τη θεμελιώνουμε ιστορικά πάνω στο αδιάψευστο γεγονός, ότι η μικρασιατική καταστροφή έθεσε οριστικό τέρμα στην πολιτική της Μεγάλης Ιδέας, σαν πολιτική εξάπλωσης σ' ένα μεγαλύτερο χώρο, πολιτική δραματική στις συνέπειές της, η οποία ως μοναδικό υποβάσταγμα είχε την εμπορική μας κατίσχυση στις γειτονικές ζώνες και όχι την εθνολογικά και κοινωνικοπαραγωγικά, υπερέχουσα διάταξη μας σ' αυτές. Από την ίδια αυτή καταστροφή αντλούμε το συμπέρασμα ότι ο γύρω μας βαλκανικός και μικρασιατικός χώρος πήρε μιαν οριστική εθνολογική διαμόρφωση και ότι κατά συνέπεια παύσαμε πια να είμαστε το μεταπρατικό έθνος εν διασπορά, γίναμε δε μια σύγχρονη εθνότητα, που συγκεντρώνει όλα της τα προβλήματα στον ίδιο της το χώρο, με τη θέληση να τον αξιοποιήσει στο maximum και να διακριθεί στη νέα της αυτή ιστορική προσπάθεια. Πάμε να γίνουμε ένα ισχυρό βιομηχανικό έθνος. Να πώς παρουσιάζεται για μας η ανοικοδόμηση. […]
Θα μας πούνε τώρα οι ίδιοι οικονομολόγοι τα εδάφη τα απέραντα, η σύστασή τους, η μεγάλη --μεγίστη-- καλλιέργεια, όλα συνηγορούνε κατά του προσομοιασμού των περιπτώσεων με τη δική μας. Σωστά. Λαβαίνουμε υπ' όψιν τις διαφορές και τις εκτιμούμε σ' όλη τους την έκταση. Δεν έχουμε διόλου την ιδέα ότι μπορούμε να γίνουμε καμιά βιομηχανική χώρα ισόπαλη με τη Γερμανία ή την Αγγλία, δεν μας κυβερνά κανένας οικονομικός ή βιομηχανικός μεγαλοϊδεατισμός. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι του να παραδεχθούμε, ότι δε μπορούμε να αναπτύξουμε την πιο σύγχρονη αλιευτική βιομηχανία, ότι μας είνε αδύνατο να αξιοποιήσουμε το πλουσιώτατο υπέδαφος, τις υδατοπτώσεις, τη βιομηχανική ημικατεργασία των εξαγωγικών μας υλών, τις παράγωγες βιομηχανίες των προϊόντων που μας χαρίζει η κλιματολογική και γεωφυσική σύσταση των εδαφών μας, τη γεωγραφική μας θέση από την άποψη τού συγκοινωνιακού (αεροπορικού και μη), υπάρχει μια απόσταση τεράστια. […]
Ένα πρόβλημα ανοικοδόμησης μπαίνει μπροστά στο έθνος σαν συνάρτηση των όλων προσπαθειών του, σαν σύνθεση όλων των επί μέρους προβλημάτων που αφορούνε την εθνική του ύπαρξη. Το πρόβλημα αυτό δεν αναφέρεται στο εισόδημα και στη διανομή του, αλλά στην παραγωγή μέσα στην οποία πραγματοποιείται το εισόδημα. Είνε πρόβλημα παραγωγικότητας. Δηλαδή πρόβλημα μετασχηματισμού της διάρθρωσης της οικονομίας μας, πρόβλημα μετατροπής του χαρακτήρα της. Ο αμαρτωλός κόσμος της δεξιάς και τα στελέχη του, κόσμος της πιο αχαρακτήριστης κερδοσκοπίας, διαισθάνεται την ύπαρξη του, αλλά βρίσκεται σε αδυναμία να το λύσει. Οι οικονομολόγοι απολογητές του κόσμου αυτού προσπαθούνε, με την εμβρίθεια πού τούς χαρακτηρίζει, να το παρουσιάσουνε σαν πρόβλημα εσωτερικά άλυτο, εφικτό δε μόνο στην περίπτωση τής εδαφικής εξάπλωσης. Νέοι Αργοναύτες εκστρατεύουνε στις μυθικές χώρες για να μας φέρουνε το Χρυσόμαλλο Δέρας.
Αντίθετα προς αυτούς και στη βάση της λαϊκής διακυβέρνησης, θέτουμε την ανοικοδόμηση της χώρας μας σαν άμεσο και πρωτεύον χρέος του έθνους συνυφασμένη με την ίδια του την ύπαρξη. Την ανοικοδόμηση αυτή προς το κοινό συμφέρον τη θεωρούμε συνώνυμη με τη νεοελληνική ανάπλαση.
Σεραφείμ Μάξιμος

ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ΜΑΡΑΘΩΝΑ: Γενική Απεργία την Πέμπτη: "Στις 27 Νοέμβρη όλοι σ...

ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ΜΑΡΑΘΩΝΑ: Γενική Απεργία την Πέμπτη: "Στις 27 Νοέμβρη όλοι σ...: 25.11.2014   Κοινωνία      Γενική απεργία,  ΓΣΕΕ ,  ΑΔΕΔΥ ,  ΜΕΤΑ ,  ΣΥΡΙΖΑ ,  Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Με νέα μνημονιακά μέ...




Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

17 Νοέμβρη 1973. Μια ακόμη στοιχειωμένη μέρα

Ανοιχτές οι πύλες του Πολυτεχνείου

* Πολυτεχνείο 1973 - 2014 *


Ανοικτές είναι από το πρωί του Σαββάτου οι πύλες του Πολυτεχνείου για τον τριήμερο εορτασμό της εξέγερσης των φοιτητών κατά της χούντας, ο οποίος θα ολοκληρωθεί τη Δευτέρα με την καθιερωμένη πορεία στην αμερικανική πρεσβεία

Στο πλαίσιο των εορτασμών έχουν τεθεί σε επιφυλακή 7.000 αστυνομικοί, ενώ τίθενται σε εφαρμογή εντός της ημέρας έκτακτες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις.


Συγκεκριμένα, το Σάββατο και την Κυριακή θα είναι κλειστοί οι δρόμοι γύρω από το ΕΜΠ έως την πλατεία Κάνιγγος, ενώ τη Δευτέρα θα κλείσουν στην περιοχή του κέντρου η οποία περικλείεται από τις λεωφόρους Αλεξάνδρας, Πατησίων, Σταδίου, Βασιλίσσης Σοφίας και τους κάθετους δρόμους αυτών.
Σε ανακοίνωσή της η τροχαία καλεί τους οδηγούς να αποφύγουν την κίνηση και στάθμευση των οχημάτων τους στους χώρους των εκδηλώσεων.
Αλλαγές θα υπάρξουν και στα δρομολόγια των λεωφορείων και των τρόλεϊ.
Η 41η επέτειος θα εορταστεί στα σχολεία στις 17 Νοεμβρίου. Σύμφωνα με σχετική εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας, την ημέρα αυτή δεν θα γίνουν μαθήματα σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια.
Βρέθηκε ο 24χρονος αστυνομικός των ΜΑΤ που χτύπησε τον φωτορεπόρτερ με κλομπ στο κεφάλι στα επεισόδια στο Πολυτεχνείο και τέθηκε άμεσα σε διαθεσιμότητα, ενώ η δικογραφία με το προανακριτικό υλικό που συγκεντρώθηκε από την έρευνα που πραγματοποίησε η ΓΑΔΑ έχει ήδη διαβιβαστεί στον αρμόδιο εισαγγελέα.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ




Της ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΣΠΑΝΟΥ*

Την Παρασκευή 10.10.14 εκδικάστηκε στο ΣτΕ η αίτηση ακύρωσης τηςΑΔΕΔΥ κατά των αποφάσεων του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, με τις οποίες επιχειρείται να τεθεί σε εφαρμογή το Νομοθετικό Πλαίσιο της αξιολόγησης- λαιμητόμου ,που έχει κυρίως ως στόχο τις απολύσεις προσωπικού και τις περαιτέρω μειώσεις μισθών. Οι πληροφορίες μας λένε ότι σύμφωνα με την εισήγηση (η οποία αποφεύγει να θίξει το περιεχόμενο του Νόμου) η όλη διαδικασία της αξιολόγησης κρίνεται ως σωστή και άρα ο Νόμος πρέπει να υλοποιηθεί.
Η απόφαση του Δικαστηρίου η οποία αναμένεται να εκδοθεί τους προσεχείς μήνες (αν επιβεβαιωθεί) αποτελεί συνέχεια όλων των προηγουμένων αποφάσεων των τελευταίων μηνών και ιδιαίτερα αυτών που εκδόθηκαν μετά την απόφαση της Κυβέρνησης για οικονομική αποκατάσταση των δικαστών!
Συγκεκριμένα το ΣτΕ (δηλαδή οι ίδιοι οι Δικαστές) αποφάσισε πριν μερικούς μήνες και έκρινε ωςαντισυνταγματικές τις περικοπές των αποδοχών και των συντάξεών τους και η Κυβέρνηση αμέσως δεσμεύτηκε να υλοποιήσει την απόφαση και να τους αποκαταστήσει, πράγμα που δεν έχει κάνει σε καμία άλλη περίπτωση.

ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ;

Α. Έχουν κρίνει -και συγκεκριμένα το ΣτΕ- ότι οι διατάξεις του μνημονίου δεν αντίκεινται στο Σύνταγμα και άρα όλες οι δυσμενείς συνέπειες για τον ελληνικό λαό (σε μισθούς συντάξεις, εργασιακά δικαιώματα και άλλα) είναι αποδεκτές διότι τάχα εξυπηρετούν το εθνικό συμφέρον!

Β. Έχουν κρίνει (τα αρμόδια δικαστήρια) όλες τις απεργίες ως παράνομες ή και καταχρηστικέςαποδεχόμενοι τα αιτήματα της κυβέρνησης καθιστώντας με αυτόν τον τρόπο το δικαίωμα της απεργίας απαγορευμένο.

Γ. Έχουν εκδώσει απόφαση που κήρυξε την απεργία –αποχή από την αξιολόγηση, που έχει αποφασίσει η ΑΔΕΔΥ, ως παράνομη και καταχρηστική με την πρωτοφανή αιτιολογία ότι δεν μπορεί να γίνεται απεργία απέναντι σε Νόμους που απορρέουν από συμβάσεις της χώρας, δηλαδή δεν μπορεί να γίνεται απεργία ενάντια στο μνημόνιο .Επί της ουσίας η απόφαση απαγορεύει το δικαίωμα της απεργίας. Εδώ όμως πρέπει να τονίσουμε και να υπενθυμίσουμε ότι οι ίδιοι οι δικαστές είχαν απόσχει από τα καθήκοντά τους επί μήνες (πράγμα που δεν προβλέπεται από οποιονδήποτε Νόμο) χωρίς να γίνει οποιαδήποτε παρέμβαση διεκδικώντας την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, που σαφώς έρχονταν σε αντίθεση με τις μνημονιακές πολιτικές.

Δ. Έχουν κρίνει όπως πληροφορηθήκαμε πριν από λίγες μέρες στη διάσκεψη του δικαστηρίου για τοΕΦΑΠΑΞ των Δημοσίων Υπαλλήλων, (η απόφαση θα εκδοθεί το 2015) και κατά πλειοψηφία αποφασίστηκε ότι η μείωση του ΕΦΑΠΑΞ κατά 38,5% είναι συνταγματική. Έκριναν δηλαδή ως συνταγματικό και δίκαιο ότι το καταβαλλόμενο ποσόν δεν εξαρτάται από τις εισφορές του ασφαλισμένου, αλλά από το χρόνο αποχώρησής του (!) πράγμα που αντίκειται και στον ίδιο τον Νόμο αλλά ακόμα και στις διατάξεις του Συντάγματος περί ισότητας. Το πλέον εξωφρενικό μάλιστα είναι ότι έκριναν ότι είναι συνταγματική η περικοπή ακόμα και σε εκείνους οι οποίοι όταν αποχώρησαν και είχαν ασφαλιστική προσδοκία ενός συγκεκριμένου ποσού δεν το έλαβαν διότι αυθαίρετα καθυστέρησε το ταμείο και αντί να το λάβουν εντόκως, κατά την διάρκεια της αναμονής, υπέστησαν και περικοπή της τάξης σχεδόν του 40%.Θυμίζει την λαϊκή παροιμία «εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι». Και όμως οι αξιότιμοι Δικαστές , έκριναν και αυτή την διαδικασία συνταγματική.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΟΥ ΕΚΡΙΝΑΝ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ;
Η απόφαση που αφορά αυτούς τους ίδιους και την οποία έσπευσε να υλοποιήσει η κυβέρνηση. Οι ίδιοι δηλαδή κρίνουν ότι ολόκληρος ο ελληνικός λαός μπορεί να λεηλατηθεί αρκεί να διατηρήσουν τα δικά τους προνόμια .

Το εξωφρενικό είναι ότι για τις αποφάσεις που αφορούν όλον τον υπόλοιπο κόσμο επικαλούνται τάχα τοεθνικό συμφέρον , το οποίο όμως παραβλέπουν μόνο όταν αφορά τα δικά τους συμφέροντα ή τα συμφέροντα και τις επιλογές των μνημονιακών κυβερνήσεων .

Το όλο ζήτημα δημιουργεί ένα θέμα μείζονος ηθικής τάξης και αναδεικνύει την αλληλοκάλυψη και αλληλοϋποστήριξη μεταξύ δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας , η οποία ουσιαστικά λειτουργεί ως εντολοδόχος της Κυβέρνησης.

Θεωρητικά, τα δικαστήρια θα έπρεπε να αποτελούν καταφύγιο του κάθε πολίτη που εκτιμά ότι αδικείται από τους Νόμους και τις αποφάσεις για να διεκδικήσει την δικαίωσή του. Δυστυχώς όμως στην χώρα μας και ιδιαίτερα με τα ανώτερα Δικαστήρια αυτό αποτελεί μια μεγάλη αυταπάτη.
Γνωρίζουμε όλοι ότι η άσκηση της δικαστικής εξουσίας δεν είναι άριστη, όπως βέβαια συμβαίνει και σε άλλες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, αυτό όμως που συμβαίνει στην Ελλάδα και αναδεικνύεται περισσότερο τα τελευταία μνημονιακά χρόνια είναι η απόλυτη πρόκληση, μια και οι δικαστές λειτουργούν ως εντολοδόχοι της κυβέρνησης και ενδιαφέρονται μόνο για την διατήρηση των δικών τους κεκτημένων και των κεκτημένων των διαφόρων οικονομικών και κυβερνητικών παραγόντων .
Δείχνουν δε προκλητική περιφρόνηση για τα δικαιώματα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, εξευτελίζοντας κάθε έννοια δικαιοσύνης.
Κύριοι Δικαστές μη νομίζετε όμως ότι είστε στο απυρόβλητο , οι αποφάσεις σας κρίνονται όχι μόνο νομικάαλλά κυρίως ηθικά.
Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι γνωρίζουμε ότι μόνο με τους αγώνες μας θα επιβάλλουμε λύσεις που αφορούν όχι μόνο την κατοχύρωση των εργασιακών και κοινωνικών μας δικαιωμάτων, αλλά και την κατοχύρωση του δημοκρατικού πολιτεύματος και των δημοκρατικών ελευθεριών στην χώρα μας, που εσείς με την στάση σας και τις αποφάσεις σας παραβιάζετε διαρκώς.

__________
*Η Δέσποινα Σπανού είναι μέλος της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ και συντονίστρια του Τμήματος Εργατικής Πολιτικής
Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014


ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΩΡΑ: K. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑΣ ΣΤΗΝ «ΑΥΓH»: "Η βαθιά διαγραφή χρέο...

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΩΡΑ: K. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑΣ ΣΤΗΝ «ΑΥΓH»: "Η βαθιά διαγραφή χρέο...: Η ΟΝΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΕΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ TOY K. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ ΣΤΗΝ «ΑΥΓH» ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (12/10) ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΣΙΜΟ "Η ...

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Ο Νίκος Πλουμπίδης έκανε πολιτική με την ίδια του τη ζωή

    «Υπόθεση Πλουμπίδη»   1954 2014  -  Εξήντα χρόνια μετά....   Τιμούμε την      Μνήμη τον Αγωνιστή των Λαϊκών Αγώνων Νικόλαου Πλουμπίδη   


Δημήτρης Πλουμπίδης
Η εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη το 1952 και του Ν. Πλουμπίδη το 1954  αποτελούν μέρος του ματωμένου επιλόγου του εμφυλίου  πολέμου  αλλά  και της απάντησης των νικητών  στην προσπάθεια ανασυγκρότησης  της  αριστερής παράταξης  στην Ελλάδα, μετά την λήξη του εμφυλίου. 
Κορυφαία στιγμή για τον Ν. Πλουμπίδη είναι η στάση του στο Στρατοδικείο που τον καταδίκασε σε θάνατο τον  Ιούλιο  1953, όπου κλήθηκε να υπερασπίσει την  πολιτική του ΚΚΕ, ενώ είχε καταγγελθεί ως χαφιές και προβοκάτορας. Ο τρόπος που χειρίστηκε την υπεράσπιση του  αποτέλεσε  μείζονα πολιτική πράξη, όπως  έδειξε η μελλοντική πορεία της «υπόθεσης Ν. Πλουμπίδη» που δεν μπορεί να «κλείσει» αν δεν αντιμετωπιστεί ουσιαστικά και πολιτικά. 

Γεννήθηκε στα Λαγκάδια Γορτυνίας την Πρωτοχρονιά του 1903. Τελείωσε το Γυμνάσιο στη Δημητσάνα. Το μέτωπο κατέρρευσε λίγο πριν την αναχώρηση της μονάδας του για τη Μικρά Ασία. Σπούδασε στο Διδασκαλείο Πύργου Ηλείας και διορίστηκε δάσκαλος στην Βούρμπα (Μηλέα) Ελασσόνας το 1924. Παρέμεινε  στην εκπαίδευση εως το 1929, οπότε και απολύθηκε λόγω της ένταξης του και της δράσης του στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, από το 1925. Από τότε η ζωή του είναι συνυφασμένη με τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες  στην Ελλάδα.  Το 1929 εκλέγεται στο Προεδρείο των Δημοσίων Υπαλλήλων, αλλά είναι για κείνον και η χρονιά που εμφανίζεται η φυματίωση των πνευμόνων, ασθένεια που θα τον συνοδεύσει ως το τέλος της ζωής του. Το 1931, εκλέχτηκε μέλος του Γραφείου Περιφερειακής Επιτροπής Αθήνας του ΚΚΕ και το 1932  μέλος του Προεδρείου της Ενωμένης ΓΣΕΕ.

Το 1934 πηγαίνει στη Μόσχα όπου εκπροσωπεί την Ενωμένη ΓΣΕΕ στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή και σπουδάζει στο KUTV (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής). Τον Δεκέμβρη του 1935  στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Το 1938, καθώς οι πολυάριθμες συλλήψεις από την δικτατορία του Ι. Μεταξά έχουν αποδεκατίσει το στελεχικό δυναμικό, εκλέγεται μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Συλλαμβάνεται τον Μάιο του 1939. Τον Φεβρουάριο του 1942 δραπετεύει από την Τρίπολη, γυρίζει στην Αθήνα και συνεισφέρει στην οργάνωση της αντίστασης μέσα από τις κομματικές και ΕΑΜικές οργανώσεις. Κορυφαία στιγμή, η ματαίωση της  πολιτικής επιστράτευσης Ελλήνων εργατών για τα εργοστάσια της Γερμανίας, τον Μάρτιο 1943.
Προσωπικές στιγμές, ο γάμος του με την Ιουλία Παπαχρίστου, επίσης μέλος του ΚΚΕ, τον Φεβρουάριο 1946 και η γέννηση του γιού του, σε βαθειά παρανομία, τον Μάιο 1948. Αδιάκοπα στην παρανομία από το 1947, μετά το κύμα συλλήψεων στελεχών το 1948 και 1949 αναδεικνύεται ο ιδιαίτερος ρόλος του στην καθοδήγηση των παράνομων κομματικών οργανώσεων και την αναδιοργάνωση της πολιτικής εκπροσώπησης της αριστεράς.
Το 1950 λίγο μετά το τέλος του Εμφυλίου, καθοδηγεί την ίδρυση της Δημοκρατικής Παράταξης. Το 1951 παραδίδει την ηγεσία των παράνομων κομματικών οργανώσεων στο Ν. Μπελογίαννη και αναλαμβάνει ξανά μετά την σύλληψη του τελευταίου.  Το 1951, με εντολή του Ν. Ζαχαριάδη, μετέχει ενεργά στην ίδρυση της ΕΔΑ (3.8.1951).
Λίγο αργότερα αρχίζει η απομόνωση του από το κόμμα. Πρόκειται για ζήτημα που δεν έχει ως σήμερα πλήρως διευκρινιστεί και ανήκει στην διαχείριση της ήττας στον εμφύλιο πόλεμο από την εξόριστη κομματική ηγεσία και τις διαφορετικές στρατηγικές ανασυγκρότησης  των κομματικών και αριστερών δυνάμεων στην Ελλάδα. Συλλαμβάνεται τον Νοέμβριο 1952 και συγχρόνως καταγγέλεται ως προβοκάτορας από το κόμμα. Η δίκη του, τον Ιούλιο του 1953, αναδεικνύεται σε μείζον πολιτικό γεγονός καθώς ο κατηγορούμενος που αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη της υπεράσπισης της πολιτικής του κόμματος, συγχρόνως  κατηγορείται  από την ηγεσία ως χαφιές και προβοκάτορας.

Εκτελέστηκε «στα  κρυφά» στις 14 Αυγούστου 1954, ενώ η θανατική καταδίκη εκκρεμούσε από καιρό στο γραφείο του υπουργού Δικαιοσύνης. Η κοινωνική διάσταση της υπόθεσης Ν. Πλουμπίδη θα είναι μονόπλευρη αν μείνουμε  σε μια εκτός τόπου και χρόνου ηρωική στάση ενός ανθρώπου και δεν δούμε την πολιτική της πλευρά. Ότι δηλαδή, από την σύλληψη του και αφού  παγιδεύτηκε  στη διπλή κατηγορία έκανε πολιτική με αυτό που διέθετε, την ίδια του τη ζωή.

Το ποίημα  του Δημήτρη Δούκαρη  (ενότητα Καλλίστη Θήρα 1953 )  αποδίδει  την θύελλα  που προκάλεσε η «υπόθεση Πλουμπίδη» στην συνείδηση πολλών ανθρώπων στρατευμένων στην υπόθεση της κομμουνιστικής αλλά και της ευρύτερης αριστεράς.
Δίκη Νικολάου Πλουμπίδη
Από τη Σωτηρία του υπόκωφου θάνατου
έως  τη σωτηρία  της ψυχής σου, πάνου στο πήλινο Γουδί του αθάνατου πόνου,
στενή κι’ αδιάβατος, τραχεία η οδός -
κι’ από όσες βάραιναν σκλαβιές τον κλήρο σου,
απ’ όσες λευτεριές σκαρφάλωναν
στο τιμημένο της ζωής σου όραμα:
η Ελευθερία του Σταυρού,
στερνό μίλημα της άφθαρτης γαλήνης σου-
ενώπιος ενωπίω στη μοναξιά σου
κι’ η αχή σου ν’ αντηχεί  εν τη ερήμω  ̇
ολούθε σε τυλίγουν οι κραυγές: τον Βαρραβάν ,
πάντοτε και απανταχού οι κραυγές: τον Βαρραβάν –
όχι εσένα, προ παντός, όχι ε σ έ ν α ̇
την ιερή πλήρωση του κύκλου σου,
το σιωπηλό σπασμό του χρέους,
την κρυφή αγωνία του σκαμένου μαρτυρίου  -
ω σιγαληνή αδημονία του:
ο ποιεις , ποίησον τάχιον,
κι οι φρουροί  ένα γύρω μ’ εξαντλητική καθυστέρηση
και μήτε ποιητής , μήτε τ’ ουρανού τα κύματα,
να χαιρετίζουν το μήνυμα της ολοδικής σου Ειρήνης, στο τελευταίο της λευτεριάς σου βλέμμα –
γιέ αλγεινής μοίρας,
απόστολε της έσχατης ερήμωσης
το στεφάνι σου εξ’ ακάνθων, μαρμάρινο στεφάνι,
στ’ αναρτημένα λείψανα της εποχής μας.

____________
stokokkino.gr

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Διεκδικώντας τα κοινωνικά αγαθά: η συγκρότηση της κοινότητας μέσα στην πόλη

 

Του Οδυσσέα Αϊβαλή και της Βάλιας Δημοπούλου

Κοινωνικά αγαθά

Το κράτος, με αφορμή την κρίση, μειώνει συνέχεια την παραγωγή των δημόσιων αγαθών, τα οποία περνούν σε ιδιώτες με σκοπό το κέρδος. Μέσα μεταφοράς, νερό, σχολεία, υγεία, δρόμοι, πολιτισμός, μετατρέπονται σε πεδία εκμετάλλευσης. Το κύμα ιδιωτικοποιήσεων, περιφράξεων, ελέγχων στο χώρο, αστυνόμευσης και επιτήρησης διευρύνεται με αφορμή την κρίση, καταλύοντας τις πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που εξασφαλίζουν την ποιότητα ζωής στην πόλη. Ουσιαστικά, καταλύεται τυπικά και ουσιαστικά η ίδια η έννοια της πόλης.

Χρειάζεται να δούμε την πόλη ως εργοστάσιο για την παράγωγη του κοινού, για τη δημιουργία και αξιοποίηση των πόρων κοινής ιδιοκτησίας. Ο στόχος μιας ριζοσπαστικής πολιτικής στην πόλη είναι η αποεμπορευματοποίηση, η δημιουργία περισσότερων κοινωνικών αγαθών και η βελτίωση της ποιότητάς τους. Εξίσου σημαντικός είναι ο ρόλος που αντιστοιχεί στα πολιτιστικά αγαθά, καθώς είναι αυτά που επηρεάζουν άμεσα τις κοινωνικές πρακτικές. Είναι λοιπόν κρίσιμη η ενίσχυση της δυναμικής τους, το να καταστούν δηλαδή τα πολιτιστικά αγαθά κοινά στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, αναδεικνύοντας έτσι τους τρόπους κοινωνικότητας που καθορίζουν τις σχέσεις.

Η πρόταση για ένα πρόγραμμα συλλογικής παραγωγής δημοσίων αγαθών βασίζεται στην ιδέα ότι σημαντικές ανάγκες του πληθυσμού μπορούν να ικανοποιηθούν από δημόσιους και άλλους συλλογικούς θεσμούς. Αν ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό των πόρων μιας κοινωνίας διανέμεται συλλογικά μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, η λογική του κεφαλαίου τίθεται υπό αμφισβήτηση στον κεντρικό της πυρήνα.

Η αλληλέγγυα οικονομία ως απάντηση της κοινωνίας

Από τον 18ο αιώνα, οπότε εμφανίζεται, ο όρος «αστική κοινωνία» προσδιορίζει την κοινωνία μέσα στην οποία οι κοινωνικές διακρίσεις έχουν αναχθεί απλώς και μόνο στις οικονομικές. Η οικονομία, η παραγωγική δραστηριότητα του ανθρώπου, αναδεικνύεται σε αυθυπόστατη αξία. Η βιομηχανική επανάσταση μεταμόρφωσε την οικονομία σε μια μοντέρνα μορφή αυτού που θα ονομάζαμε «μοίρα».

Σε μια εκδοχή αυτής της διαπίστωσης ο Σίλλερ, προκειμένου να υπερασπιστεί την ηθική του πολιτισμού, επισημαίνει «το όφελος είναι το μεγάλο είδωλο της εποχής», για να περιγράψει τη δουλική στάση του πνεύματος, της τέχνης και του πολιτισμού απέναντι στο οικονομικό κέρδος [1].

Οι μοντέρνες αγορές δεν ανέχονται το είδος εκείνο της ζωής που αναπαράγεται χωρίς λεφτά να αλλάζουν χέρια. Κάθε περίπτωση ανταλλαγής ενός αγαθού χωρίς την κίνηση χρημάτων ανήκει στο ομιχλώδες πεδίο της άτυπης οικονομίας. Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να ζουν και να αναπτύσσουν συνήθειες τις οποίες μπορούν να ικανοποιήσουν χωρίς την εμπορευματική οικονομία, χωρίς να αποτελούν οι ίδιοι τμήμα της διελκυστίνδας ‘μισθωτή εργασία-κατανάλωση, μοιάζουν να αντλούν το νόημα του βίου από τη στέρηση. Μια τέτοια ζωή δεν μετράει σήμερα, θεωρείται πρωτόγονη, και δεν ανήκει στη σφαίρα της κανονικής ζωής η οποία ξεκινά με την οικονομική δραστηριότητα [2].

Στην παρούσα στιγμή, και ως αποτέλεσμα της κρίσης, έχει γίνει αισθητή η διάψευση του πιο πάνω μοντέλου. Μια νέα εκδοχή οικονομίας μοιάζει πιο οικεία από ποτέ, αυτή που αποκαλούμε αλληλέγγυα ή κοινωνική οικονομία. Έρχεται να αντιπαλέψει την προηγούμενη λογική και να αναπτύξει στην πράξη αντίσταση. Πρόκειται για τις πρακτικές της συλλογικής διαχείρισης των προϊόντων, της βοήθειας μέσα στις γείτονες, της συνεργασίας των φίλων. Πρόκειται για την ανάδυση όλων των κινήτρων, της δημιουργίας και των πράξεων από τα οποία φτιάχνονται οι ανθρώπινοι δεσμοί.

Μιλάμε για την αναζήτηση συνθηκών τις οποίες η εμπορευματική κατάκτηση δεν αναγνωρίζει, δεν έχει καν τα εργαλεία για να τις προβλέψει, προσπαθεί όμως συνεχώς και αδιαλείπτως να τις καταργήσει και να τις αναιρέσει. Μια κοινότητα, μια γειτονιά μπορούν και θεσμικά να αποτελέσουν το ανάχωμα σε μια τέτοια επέλαση. Πέρα από τα όρια της κατανάλωσης, ο ανταγωνισμός δίνει τη θέση του στην αλληλεγγύη και στη συνεχή κοινή προσπάθεια για την οικοδόμηση μιας ζωής που να είναι βιώσιμη.

Οι αλληλέγγυες μορφές οικονομίας αποτελούν μία άμεση απάντηση στην ανεργία. Με συμβατικές οικονομικές παρεμβάσεις χρειάζονται πάνω από δεκαεφτά χρόνια για να δημιουργηθούν οι θέσεις εργασίας που καταστράφηκαν μέσα στην κρίση. Η αλληλέγγυα οικονομία εξασφαλίζει την επιβίωση των εργαζόμενων και των ανέργων που η οικονομία τους έβγαλε στο περιθώριο με την απόσυρση του κεφαλαίου κατά τη διάρκεια της κρίσης.

Συλλογικότητες γειτονιάς

Η δημιουργία συλλογικότητας στη γειτονιά αντιστρέφει τον ατομικό δρόμο που επιβάλλει η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. Οι δομές αλληλεγγύης, τα στέκια πολιτισμού, οι λαϊκές συνελεύσεις, παρεμβαίνουν στις κοινωνικές σχέσεις και τις επαναπροσδιορίζουν με βασικό χαρακτηριστικό την αλληλεγγύη, αντί του κέρδους και του ανταγωνισμού. Αναδεικνύουν σήμερα την κοινωνία που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε και καταργούν την υφιστάμενη τάξη πραγμάτων.

Oι λαϊκές συνελεύσεις με δημοκρατικές διαδικασίες διεκδικούν από τα κάτω τη δημοκρατία που περιορίζει το κράτος, δημιουργώντας κύτταρα άμεσης δημοκρατίας στις γειτονιές. Οι αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι, τα κοινωνικά ιατρεία, οι μορφές μη καπιταλιστικής παραγωγής, οι αγορές χωρίς μεσάζοντες, οι κινηματογραφικές λέσχες, διαμορφώνουν χώρους απεμπλοκής των εργαζομένων από το κεφάλαιο, εκπαιδεύουν στη λογική της οικονομίας των αναγκών και λειτουργούν ως μηχανισμοί παραγωγής και καλλιέργειας της ιδεολογίας των εκμεταλλευόμενων τάξεων [3].

Οι δημόσιοι χώροι και τα δημόσια αγαθά συμβάλλουν στην ποιότητα των κοινών, απαιτείται η πολιτική δράση εκ μέρους των εργαζόμενων τάξεων ώστε να τα οικειοποιηθούν. Η δημόσια εκπαίδευση γίνεται κοινό όταν οι κοινωνικές δυνάμεις την οικειοποιούνται, την προστατεύουν και την ενισχύουν. Η πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα ήταν δημόσιος χώρος που μετατράπηκε σε αστικό κοινό καθώς οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν εκεί για να εκφράσουν τις πολιτικές τους απόψεις και διεκδικήσεις. Ο δρόμος είναι ένας δημόσιος χώρος που ιστορικά έχει μετασχηματιστεί μέσω της κοινωνικής δράσης σε κοινό τόπο των κινημάτων. Υπάρχει ο αγώνας για το πώς θα ρυθμιστεί η πρόσβαση στο δημόσιο χώρο και στα δημόσια αγαθά, από ποιους, και για ποιο συμφέρον [4].

Με την ανάδειξη της σημασίας αυτών των δομών, δεν επιδιώκεται η υποκατάσταση του κεντρικού σχεδιασμού, ούτε καταργείται η ευθύνη του κοινωνικού κράτους για την αποτυχία στην αντιμετώπιση της κρίσης. Ωστόσο, η κλίμακα της γειτονιάς παρέχει τις ιδανικές συνθήκες για άμεση δράση των πολιτών, για πρωτοβουλία και χειραφέτηση, για αλληλεγγύη, για οικειοποίηση του χώρου γεωγραφικά και πολιτικά. Είναι κατ εξοχήν στην κλίμακα της γειτονιάς που τα δημόσια αγαθά γίνονται κοινά, σε αυτήν την κλίμακα ταυτίζεται η παραγωγή με την απόλαυση του κοινού αγαθού.

Ο αγώνας για την οικειοποίηση των δημόσιων χώρων και δημόσιων αγαθών στην πόλη είναι συνεχής και είναι μέρος της εξέλιξης της πόλης.

Ο Οδυσσέας Αϊβαλής και η Βάλια Δημοπούλου είναι υποψήφιοι στo 1o δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Αθηναίων με την Ανοιχτή Πόλη
____________________

[1] Σίλλερ, Περί της αισθητικής παιδείας του ανθρώπου (μτφρ.: Κώστας Ανδρουλιδάκης),  Εκδόσεις Ιδεόγραμμα.
[2] Μπάουμαν, Ζ. (2006), Ρευστή αγάπη (μτφρ.: Γιώργος Καράμπελας), Εκδόσεις της Εστίας.
[3] Ιωακείμογλου, Η. (2014). «Από την πόλη του κεφαλαίου στην πόλη της εργασίας. Η Αριστερά και η πόλη του κεφαλαίου». Σημειώσεις για το σεμινάριο της Ομάδας Πόλης Νεολαίας Σύριζα «Η μαρξιστική θεωρία και η πόλη».
[4] Harvey, D. (2012), Rebel cities: from the right to the city to the urban revolution, Verso: London-NY.


Οδυσσέας Αϊβαλής, Βάλια Δημοπούλου 
RED
Notebook13 Μαΐου 2014 - 8:23 pm | Οδυσσέας Αϊβαλής, Βάλια Δημοπούλου

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Ν. Χουντής: Ευθύνες Κομισιόν για την αύξηση "μαύρης εργασίας" στην Ελλάδα


Την απάθεια της Κομισιόν στην πάταξη της αδήλωτης εργασίας σε Ελλάδα και Ευρώπη καταγγέλλει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Χουντής, με αφορμή την έκθεση του Ευρωβαρόμετρου, σύμφωνα με την οποία η "μαύρη εργασία" στη χώρα μας αυξήθηκε στο διάστημα 2007-2013 κατά 7%, τονίζοντας παράλληλα ότι "σκόπιμα ανέχεται τη «μαύρη εργασία», ώστε να συμπιέζονται διαρκώς μισθοί, συντάξεις και επιδόματα".
Στην ερώτησή του, ο Νίκος Χουντής, επικαλούμενος 2 πανομοιότυπες τοποθετήσεις της Κομισιόν σε αντίστοιχες ερωτήσεις το 2010 και 2013, υπογραμμίζει ότι στο διάστημα αυτό δεν έχει προβεί σε καμία ενέργεια για την αποτροπή της αδήλωτης εργασίας.
Ο Έλληνας ευρωβουλευτής επισημαίνει επίσης, ότι ενώ "από το 2009 και μετά, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, τεράστιος αριθμός μεταναστών, οι οποίοι συνέβαλαν ουσιαστικά στο αυξημένο ποσοστό αδήλωτης εργασίας, εγκατέλειψε τη χώρα", και συνεπώς "α ανέμενε κανείς ότι στο διάστημα αυτό θα υπήρχε πτώση του ποσοστού ανασφάλιστης εργασίας", η έκθεση του Ευρωβαρόμετρου δείχνει ακριβώς το αντίθετο για την Ελλάδα "αφού καταδεικνύει ότι στο διάστημα 2007-2013, η ανασφάλιστη εργασία στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 7%".
Καταλήγοντας στην ερώτησή του, ο Νίκος Χουντής ζητά από την Κομισιόν να εξηγήσει γιατί δεν ζητά να ληφθούν μέτρα "για την πάταξη της αδήλωτης εργασίας" και την καλεί να πείσει τους λαούς της Ελλάδας και της Ευρώπης ότι δεν είναι σκόπιμη η καθυστέρησή της προκειμένου να "συντηρεί την ύπαρξη της "μαύρης" εργασίας, ώστε να συμπιέζονται διαρκώς οι μισθοί, οι συντάξεις και τα επιδόματα".

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Η ΟΝΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ*

alt

Tου ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ

«Η ιστορία διδάσκει …. ότι ουδέποτε διδασκόμαστε από την ιστορία»,
 Γ. Χέγκελ

Η συζήτηση για το «χαρακτήρα» των πολιτικών που εφαρμόζει η ΕΕ και ειδικότερα η ευρωζώνη στην αντιμετώπιση της κρίσης, φέρνει στην επιφάνεια ιστορικές εμπειρίες που αν υπήρχε πολιτική βούληση θα οδηγούσε στην αποφυγή καταστροφικών πολιτικών που βιώνουν σήμερα πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μ.Βρετανία, η οποία μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, προκειμένου να ανακτήσει το κύρος και την αξιοπιστία της δεσμεύθηκε να εξοφλήσει το δημόσιο χρέος εφαρμόζοντας σφιχτή νομισματική και δημοσιονομική πολιτική (ετήσιο πλεόνασμα προϋπολογισμού 7% σ’ όλη την περίοδο 1918-1938), με αντίτιμο την υψηλή ανεργία και τους χαμηλούς ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ (μόλις 0,5% το χρόνο). Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης πολιτικής οδήγησαν τον Κέυνς να δηλώσει κυνικά το 1928 «….ότι δεν αποδίδει να είσαι συνεπής», ενώ το 1936 τάχτηκε υπέρ της διαγραφής του χρέους «….με ευθανασία των ραντιέ» (κατόχων χρηματιστικού κεφαλαίου). Η συγκεκριμένη εμπειρία αποκτά ιδιαίτερη σημασία για τη σημερινή Ελλάδα, όταν η «τρόϊκα» και οι αστικές κυβερνήσεις στο όνομα της πληρωμής των τοκοχρεολυσίων, εφαρμόζουν ακραίες πολιτικές λιτότητας, με τη λεηλασία του εισοδήματος του ελληνικού λαού και της δημόσιας περιουσίας, οδηγώντας συνολικά την κοινωνία στα τάρταρα του Άδη.
Δημοσιονομικό Σύμφωνο και Ισοσκελισμένοι Προϋπολογισμοί
Βασική «φιλοσοφία» της πολιτικής της ευρωζώνης που απορρέει από το λεγόμενο «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», είναι η επίτευξη ισοσκελισμένων κρατικών προϋπολογισμών (εσόδων και δαπανών) και η δημιουργία παραπέρα «πρωτογενών πλεονασμάτων» (στην ουσία πλεονασμάτων «μαϊμού» αφού οι δαπάνες για τόκους εξαιρούνται από το σύνολο των δαπανών). Η κυβέρνηση κουνάει σαν «τρόπαιο» τη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος, αποσιωπώντας το τεράστιο κόστος δημιουργίας του (ανεργία 30%, πτώση ΑΕΠ πάνω από 20%, 500.000 λουκέτα μικροεπιχειρήσεων, 5.000 αυτοκτονίες, φυγή νέων στο εξωτερικό και ένα βουνό χρέος που φθάνει 175% του ΑΕΠ). Το παράδοξο είναι ότι η ιδέα του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού βρίσκει αποδέκτες και σε ορισμένους οικονομολόγους στο χώρο της αριστεράς που ταυτόχρονα εμφανίζονται «λάβροι» αντιμνημονιακοί προφανώς γιατί βαθύτατη πεπείθηση τους είναι η παραμονή «πάση θυσία» στην ευρωζώνη. Ωστόσο στη ζωή έχει αποδειχτεί ότι οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί στο βαθμό που οι επιπλέον δαπάνες έχουν αναπτυξιακό χαρακτήρα, μπορούν να συμβάλουν θετικά στην ανάπτυξη της οικονομίας, της απασχόλησης και αύξησης του ΑΕΠ, ενώ η πολιτική της δημοσιονομικής λιτότητας σε συνθήκες κρίσης επιδεινώνει τη ύφεση και ανεργία και δεν διευκολύνει την έξοδο της οικονομίας από την κρίση. Άρα οι δεσμεύσεις που επιβάλει το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο» είναι σε αντίθεση με την πολιτική της προοδευτικής εξόδου από την κρίση που έχει στόχο μια αριστερή κυβέρνηση (παραγωγική ανασυγκρότηση και μείωση ανεργίας), πολύ περισσότερο που στις χώρες που βρίσκονται σε καθεστώς Μνημονίου όπως η Ελλάδα, οι αποφάσεις για τα κονδύλια του προϋπολογισμού (έσοδα και δαπάνες) θα καθορίζονται στο εξής σχεδόν αποκλειστικά από την «τρόϊκα» και την ευρωζώνη (eurogroup).
Νέα ΟΝΕ, Τραπεζική Ενοποίηση και Πιστωτική πολιτική
Ανάλογες καταστάσεις έχουμε σε όλους τους τομείς οικονομικής πολιτικής. Η νέα ΟΝΕ που οικοδομήθηκε μετά το 2010, έχει οδηγήσει στην δημιουργία νέων πυλώνων στήριξης του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος της ΟΝΕ. Δηλαδή εκτός από την ΕΚΤ και το Σύμφωνο Σταθερότητας έχει δημιουργηθεί ο «Μηχανισμός Στήριξης» (ESM) με τα συνακόλουθα Μνημόνια, το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο» που αναφέραμε, τα «εξάμηνα συντονισμού»   κά, ενώ προωθεί την τραπεζική ενοποίηση. Με την τελευταία η πιστωτική πολιτική και η λειτουργία των μεγάλων (συστημικών) τραπεζών θα βρίσκεται υπό την εποπτεία και αποκλειστικό έλεγχο της ΕΚΤ με αποτέλεσμα την απώλεια ενός ακόμα μοχλού (της πιστωτικής πολιτικής) ρύθμισης της οικονομίας. Επί πλέον η εξυγίανση των τραπεζών από τα «τοξικά ομόλογα» και η αντιμετώπιση των «κόκκινων δανείων», φέρνουν στο προσκήνιο σενάρια για κούρεμα καταθέσεων και εκκαθάριση χρεωμένων επιχειρήσεων (νέα γενιά προβληματικών) με σοβαρές αρνητικές συνέπειες στην οικονομία, στην απασχόληση και στην ανεργία. Για μια αριστερή κυβέρνηση, ακόμα κι αν η ευρωζώνη δείξει ανοχή σε εθνικοποίηση τραπεζών, δεν μπορεί να δείξει ανοχή στην αλλαγή των κανόνων τραπεζικής εποπτείας και των κριτηρίων πιστωτικής πολιτικής (κοινωνικά-αναπτυξιακά) που προφανώς θα εφαρμόσει στη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας. Άρα η παραμονή σε αυτήν, κάνει πρακτικά αδύνατη την εφαρμογή αριστερής πιστωτικής πολιτικής εξόδου από την κρίση.

Συναλλαγματική πολιτική και εσωτερική υποτίμηση
Αντίστοιχα στον τομέα της συναλλαγματικής πολιτικής, το κλείδωμα των νομισματικών ισοτιμιών και η ανατίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου και άλλων νομισμάτων, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα ανταγωνιστικότητας στις αδύναμες οικονομίες. Το «σκληρό ευρώ», κάνει τις εξαγωγές προς τις χώρες εκτός ευρώ ακριβότερες και τις εισαγωγές φθηνότερες, ενώ προς τις χώρες εντός ευρώ ευνοημένες από τις ανταλλαγές είναι εκείνες με υψηλότερη ανταγωνιστικότητα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αρνητικό (έλλειμματα και χρέη) για τις αδύναμες χώρες, ενώ ευνοημένες είναι οι ισχυρές, ιδιαίτερα η Γερμανία. Από την άλλη η πολιτική «εσωτερικής υποτίμησης» με μείωση εργατικού κόστους, οδηγεί σε ιδιόμορφο «ντάμπινγ» μισθών (ανταγωνισμός για μείωση τους προς τα κάτω) ενισχύοντας αντίστοιχα την ύφεση, την ανεργία και τη φτωχοποίηση των εργαζόμενων. Για παράδειγμα ένα εμπόρευμα των 10€ με πολιτική «εσωτερικής υποτίμησης» μισθών κατά 50%, η τιμή του θα μειωθεί στο 9,25 € (το εργατικό κόστος είναι γύρω στο 15%), ενώ με «εξωτερική υποτίμηση» η μείωση θα είναι στα 5 € διότι αγκαλιάζει όλα τα στοιχεία του κόστους. Αυτό είναι και το πλεονέκτημα της ύπαρξης εθνικού νομίσματος που αποτελεί ένα σημαντικό αμυντικό όπλο στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Από την άλλη η υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης (μείωση μισθών) δεν οδηγεί σε αύξηση των επενδύσεων (κρίσιμος παράγοντας δεν είναι το εργατικό κόστος αλλά το γενικότερο επενδυτικό κλίμα), ενώ δεν υπάρχει ασφαλιστική δικλείδα όπου η μείωση των μισθών να οδηγεί σε αύξηση θέσεων εργασίας, αύξηση ανάπτυξης και εισοδήματος. Κατά συνέπεια για τις αδύναμες οικονομίες το «σκληρό νόμισμα» λειτουργεί σαν «θηλιά στο λαιμό» και κάτι σαν «αιχμαλωσία λαών», ενώ από την άλλη αποτρέπει την προσφυγή σε φθηνό δανεισμό από την κεντρική τράπεζα για την εξασφάλιση ρευστότητας στην οικονομία και την κάλυψη αναπτυξιακών δαπανώνΆρα η απώλεια ελέγχου ενός ακόμα μοχλού ρύθμισης της οικονομίας, αποδυναμώνει τη δυνατότητα μιας αριστερής κυβέρνησης για την εφαρμογή του προγράμματος της.
Το δόγμα «πάση θυσία στο ευρώ» και η ταξική του ουσία
Απέναντι στην ιδέα μετάβασης στο εθνικό νόμισμα αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια μια ακατάσχετη κινδυνολογία. Μεταξύ των άλλων προβάλλεται ο κίνδυνος των «ανταγωνιστικών υποτιμήσεων» μεταξύ νομισμάτων που θα εξουδετερώσει τάχα το πλεονέκτημα μιας πιθανής υποτίμησης για στήριξη της ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης της οικονομίας. Ωστόσο οι ισοτιμίες των νομισμάτων δεν είναι αυθαίρετες. Παρ’ ότι υπάρχουν πάντα διακυμάνσεις, άλλοτε μεγαλύτερες άλλοτε μικρότερες, ο μέσος όρος διακύμανσης δείχνει την πραγματική κατάσταση της οικονομίας σε σχέση με τις άλλες. Εκτός αυτού οι χώρες που δεν είναι στο ευρώ δεν έχουν μεταξύ τους «νομισματικό πόλεμο». Οι ισοτιμίες των νομισμάτων τους παρά τις διακυμάνσεις καθορίζονται τελικά από τη δυναμικότητα των οικονομιών. Προκύπτει ωστόσο ένα κρίσιμο ερώτημα. Ποιος είναι ο ιδιαίτερος λόγος που τρόϊκα και κυβέρνηση επιμένουν στην πολιτική της «πάση θυσία» παραμονής στην ευρωζώνη; Είναι ζήτημα λαθεμένης εκτίμησης ή υπάρχει «αποχρών λόγος» (συμφέρον); Κατ’ αρχήν η τρόϊκα, δηλ. ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ δεν επιθυμούν την αποχώρηση της Ελλάδας γιατί φοβούνται το πιθανό «ντόμινο», ενώ δεν θέλουν σε καμιά περίπτωση το ελληνικό «παράδειγμα» να βρει μιμητές. Οι συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης θα είναι πολύ αρνητικές για τις κυρίαρχες ελίτ της ευρωζώνης.
Από την άλλη η οικονομική στήριξη που αναγκάζονται να παρέχουν, τη συνοδεύουν με μέτρα δήμευσης του ελληνικού λαού και έναν ωκεανό χρέους χρέους, ελπίζοντας ότι μακροχρόνια θα είναι κερδισμένοι όχι μόνο πολιτικά αλλά και οικονομικά. Από την άλλη για την κυρίαρχη ελίτ της Ελλάδας, βασικό στοιχείο στην επιλογή της είναι η παραμονή στο «ασφαλές» πολιτικό λιμάνι της ευρωζώνης ακόμα κι αν είναι υποχρεωμένη να δεχτεί επαχθείς όρους σε βάρος της χώρας (εξαφάνιση σχεδόν της εθνικής κυριαρχίας, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, κά), ενώ παράλληλα έχει και σημαντικά οικονομικά οφέλη (παρ’ ότι ορισμένες μερίδες κεφαλαιούχων πλήττονται), από τη φούσκα της εικονικής ανατίμησης της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων (υλικών και άϋλων) από την ανατίμηση του ευρώ κατά 36% έναντι του δολαρίου. Προφανώς μια επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και η αποκατάσταση της πραγματικής αξίας των περιουσιακών στοιχείων θα ξεφουσκώσουν την ψευδή ανατίμηση, κάτι που δεν επιθυμούν σε καμιά περίπτωση στέλνοντας στον «Καιάδα» λαϊκά εισοδήματα και θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα. Ωστόσοαν αφετηριακή πολιτική επιλογή μιας αριστερής κυβέρνησης είναι «η σωτηρία του λαού πάνω από όλα», τότε η απόρριψη της αντίληψης της «πάση θυσία» παραμονής στην ευρωζώνη και η αποδέσμευση απ’ αυτήν, αποτελεί ζήτημα αρχής για την επιβίωση του.

Κατάργηση Μνημονίου και διαγραφή χρέους αφετηριακό βήμα
Η βαθιά κρίση της ελληνικής οικονομίας και η αναζήτηση εναλλακτικού δρόμου προοδευτικής εξόδου από την κρίση, έχει φέρει στο προσκήνιο την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους. Στην ουσία δεν υπάρχει άλλη λύση από τη διαγραφή του πολύ μεγάλου μέρους (πάνω από 80%) προκειμένου να γίνει βιώσιμο (εξοφλήσιμο). Οι απόψεις οικονομολόγων στο χώρο της αριστεράς ότι το «απεχθές χρέος» είναι της τάξης του 5% είναι εκτός από αβάσιμες και αποπροσανατολιστικές. Από νομική άποψη σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική, υπάρχει η «στενή» και «ευρεία» ερμηνεία του «απεχθούς χρέους». Με βάση την τελευταία όλες οι δανειακές συμβάσεις που υπέγραψε η Ελλάδα με την «τρόϊκα», λόγω αρνητικών συνεπειών στον ελληνικό λαό και η μη κύρωση τους από την ελληνική Βουλή, τις κατατάσσει στην κατηγορία του «απεχθούς χρέους». Άρα το 95% του σημερινού χρέους μπορεί να χαρακτηριστεί «απεχθές». Ωστόσο δεν είναι απλά νομικό ζήτημα, ούτε μόνο οικονομικό, αλλά βαθιά πολιτικό. Η επίκληση της «κατάστασης ανάγκης» που προβλέπει η νομική επιτροπή του ΟΗΕ, μπορεί να δώσει σφαή τη νομική κάλυψη αμφισβήτησης πληρωμής του. Χρειάζεται όμως πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα, με χρήση του όπλου της «αθέτησης πληρωμών» ως μοχλό πίεσης για διαγραφή του. Και εδώ δεν χωρούν ταλαντεύσεις και αναδιπλώσεις στο όνομα της «παραμονής στην ευρωζώνη». Αντίθετα μια σθεναρή στάση διεκδίκησης διαγραφής και ανάκτησης των βασικών μοχλών άσκησης της οικονομικής πολιτικής με αποδέσμευση από την ευρωζώνη, είναι η βασική προϋπόθεση εφαρμογής μιας αριστερής πολιτικής. Μια τέτοια στρατηγική προϋποθέτει επίσης ανάλογη προγραμματική, διπλωματική, πολιτική, οργανωτική, κινηματική προετοιμασία για να είναι αποτελεσματική. Χρειάζεται κατά συνέπεια ενημέρωση και συσπείρωση στου ελληνικού λαού για την αναγκαιότητα του συγκεκριμένου δρόμου, ως φερέγγυο στοιχείο προοδευτικής διέξοδου από την κρίση και ανάκτησης πάνω απ’ όλα της χαμένης «εν πολλοίς» εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Μεταβατικό Αριστερό Πρόγραμμα και κυβέρνηση Αριστεράς
Σημαντικό ρόλο προς σ’ αυτήν την προοπτική μπορεί να παίξει ένα «μεταβατικό αριστερό πρόγραμμα» και η ανάπτυξη ισχυρού κινήματος αντίστασης-αλληλεγγύης-ανατροπής που θα φέρει στην εξουσία μια αριστερή κυβέρνηση με πρόγραμμα προοδευτικής εξόδου από την κρίση και ανοικτή τη σοσιαλιστική προοπτική. Βασικοί άξονες ενός τέτοιου προγράμματος εκτός από την κατάργηση των Μνημονίων, είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, η παραγωγική ανασυγκρότηση, η πολιτιστική αναγέννηση, η ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, η αύξηση της απασχόλησης και μείωσης της ανεργίας, ηεπαναφορά στο δημόσιο έλεγχο βιώσιμων ΔΕΚΟ και επέκταση τους σε στρατηγικούς τομείς, η ριζοσπαστικές αλλαγές στο κράτος, η ανάπτυξη ισότιμων σχέσεων με άλλες τις χώρες, κά. Πρόκειται στην ουσία για ένα πρόγραμμα ταξικών συμμαχιών των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν ζωτικό συμφέρον από την εφαρμογή του, δηλαδή της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων, της ριζοσπαστικής διανόησης και της νεολαίας, για την ανατροπή των κυρίαρχων πολιτικών και το άνοιγμα του δρόμου σ’ ένα ελπιδοφόρο μέλλον, ιδιαίτερα για τη νέα γενιά.
(*) Το κείμενο αποτελεί βασικά σημεία της εισήγησης στο διήμερο που διοργάνωσαν οι ιστοσελίδες iskra και rproject με το ΜΑΧΩΜΕ, στις 6-7 Φλεβάρη ’14, στον «Κεραμικό».

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014
__________________
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15306:2014-02-16-09-01-45&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ: «Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΡΟΖΑΣ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ»

 Αριστερά, Ιστορία & Μνήμη, Ιδέες, Κόσμος, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, Πολιτική  

Στις 15 Ιανουαρίου του 1919, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, μαρξίστρια και ηγετική μορφή των «Σπαρτακιστών», δολοφονείται από τα Freikorps, τις εθνικιστικές πολιτοφυλακές για την καταστολή της επανάστασης του Γενάρη στη Γερμανία.
«“Τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο!” Ηλίθιοι μπράβοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη στην άμμο. Αύριο κιόλας η επανάσταση θα ανυψωθεί με μια βροντή και με σαλπίσματα θα ανακοινώσει στον τρόμο σας: Ήμουν, Είμαι, Θα είμαι!». 
Ρόζα Λούξεμπουργκ
«Κίνησα το πρωί για τον Διόνυσο, στην Πεντέλη. Κρατούσα τα “Γράμματα” της Ρόζας Λούξεμπουργκ κι ήθελα να τα διαβάσω ψηλά στη μοναξιά, κάτω από τα πεύκα. Γυάλιζε ο αέρα ακίνητος κι άστραφτε σαν ατσάλι· απάνω του, σαν ξόμπλια σμαλτωμένα, τα δέντρα, οι πεταλούδες, τα σπίτια των ανθρώπων. Η Πεντέλη μπροστά μου, η μάνα, με τον ανοιχτό πληγωμένον κόρφο, που είχε γεννήσει τους Θεούς· ζερβά μου ο Πάρνης γαλάζιος και τραχύς. Μύριζε το θυμάρι, η αφάνα· οι βελόνες των πεύκων, διχαλωτές, έσταζαν τον ήλιο.
Στο Διόνυσο, βρήκα ένα παλιό μου φίλο. Είχα χρόνια να τον δω. Α! τους ηρωικούς αγώνες μας για τη δημοτική γλώσσα, τα μανιφέστα που ξαπολούσαμε, τις κρυφές μας συνεδρίες στα υπόγεια ενός μεγάλου σπιτιού, τους νέους που φέρναμε στα κατηχούμενα τούτα να τους φωτίσουμε, να πληθύνουμε, ν’ ανεβούμε από τα υπόγεια, να φωτίσουμε την Ελλάδα.
Έπειτα σκορπίσαμε. Άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι βαρέθηκαν, άλλοι διορίστηκαν κι ησύχασαν. Όταν τους συναντώ στο δρόμο, κάνω πως δεν τους βλέπω από ευγένεια – φοβούμαι μήπως θυμηθούν και κοκκινίσουν. Μα σήμερα δεν μπόρεσα να ξεφύγω. Μόλις πρόβαλα στο μικρό ξενοδοχείο του Διονύσου, να ο φίλος μου με το μπαστούνι του, με το καπέλο γυριστό, να μην τον κάψει ο ήλιος γλυκοκουβέντιαζε με πέντ’ έξι κοπέλες. Πώς πάχυνε! Τα μάτια του ήταν πρησμένα, τα μάγουλά του κρέμουνταν, το πηγούνι του αναπαύονταν απάνου στο διπλό προγούλι.
-Πώς πάχυνες! του είπα.
-Ναι, πήρα τον κατήφορο. Στρώνω τραπέζι για τα σκουλήκια. Γεροντόπαχο. Δε σκοτίζομαι πια για τίποτα, δεν μπορώ να αφομοιώσω καμιά καινούρια ιδέα. Είμαι ήσυχος.
Και σε λίγο πρόσθεσε:
-Άλλαξαν οι συνήθειές μου. Παντρεύτηκα βλέπεις. Δεν περπατώ πια, βαριέμαι. Αγαπώ τις απλές κουβέντες, τη μαστίχα και τα παιδιά μου.
Θέλησα να του θυμίσω τους αγώνες μας. Όλα τα θυμόταν ήσυχα, χωρίς θλίψη, χωρίς ντροπή.
-Κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Σήμερα οι νέοι άλλαξαν. Γίνηκαν επαναστάτες, δε σέβουνται.
Μα καθόλου δε θεράπευε πια την καρδιά μου όλη τούτη η ωραιότητα. Σαν παμπάλαιη μου φάνηκε Σειρήνα, που μάταια μάχουνταν να μας γοητέψει και να ξεχάσουμε το τραχύ, χωρίς γλύκα κι ωραιότητα σύγχρονο χρέος.
Ανέβαινα βιαστικός, κλεισμένος μέσα στην αγωνία μου. Σήμερα μια γυναίκα άσκημη, χλωμή, απελπισμένη, ανένδοτη, ήταν μαζί μου· ως άγγιζες το χέρι μου το μικρό βιβλιαράκι της Ρόζας Λούξεμπουργκ, έφρισσα, σα να με άγγιζε το νευρικό, νεκρό της χέρι και με οδήγαε.
Μια μέρα την είχα δει σε μια μικρή γερμανική πολιτεία, πάνου σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους. Ήταν αδύναμη, σα ραχητική, φορούσε ένα παλιό σάλι, έτρεμε από το κρύο κι έβηχε. Μα πότε δεν θα ξεχάσω την κραυγή που τινάχτηκε από το ανεμικό της στόμα κι ανέβηκε στον ουρανό: «Ελευτερία, φως, δικαιοσύνη. Να χαθούμε, όλοι αδέλφια, για να σώσουμε τη γης!».
Πολλοί κλαίγαν, άλλοι βλαστημούσαν και φοβέριζαν. Οι καλοθρεμμένοι αστοί περνούσαν και σφύριζαν. Ήρθαν οι αστυφύλακες και την κατέβασαν από το τραπέζι και την πήραν στη φυλακή. Ποτέ δε θα ξεχάσω τη ματιά της προς τους αψηλούς, βάρβαρους στρατιώτες. Έλεος, αγανάχτηση και θλίψη. Σα να μετρούσε πόσο σκοτάδι υπάρχει ακόμα, πόση σκλαβιά και τι αγώνας χρειάζεται!
Μιαν άλλη μέρα: Είχε κηρυχτεί ο παγκόσμιος πόλεμος, τα γερμανικά σιδερόφραχτα στρατεύματα κίνησαν να δρασκελίσουν τα σύνορα και να μπουν στη Ρωσία.
Άξαφνα, μια χλωμή γυναίκα όρμησε, στάθηκε απάνου στα σύνορα κι άνοιξε τα δυο μικρά της αδύναμα χέρια να σταματήσει τους στρατούς που προχωρούσαν. Ήταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Τη φυλακίζουν. Από τη φυλακή της κοιτάζει τον ήλιο, τα πουλιά, τα σύννεφα, ακουμπισμένη στα κάγκελα.
Ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού διαβάζω τα γράμματα της στην αγαπημένη της φιλενάδα, τη Σόνια:
«Κάποτε μου φαίνεται πως δεν είμαι ανθρώπινο πλάσμα, μα ένα πουλί ή ένα οποιοδήποτε ζώο, που πήρε ανθρώπινη μορφή. Περσότερο ταιριάζει στην ψυχή μου μια γωνίτσα περβόλι, ένα χωράφι και να ΄μαι ξαπλωμένη στο χορτάρι, ανάμεσα στα έντομα, παρά να βρίσκουμαι σ’ ένα συνέδριο σοσιαλιστικό. Σε σένα μπορώ να κάμω μια τέτοια εξομολόγηση, γιατί βέβαια δε θα με φανταστείς εσύ πως προδίνω την ιδέα. Το ξέρεις, πως μεόλα αυτά, ελπίζω να πεθάνω στο μετερίζι μου: σε μια μάχη στα οδοφράγματα ή μέσα στη φυλακή…».
Γιομάτη επικίντυνα πλούτη κι αντινομίες ήταν η ψυχή της, όπως κάθε μεγάλη ψυχή.
Και παρακάτω γράφει:  «Τη στιγμή που σου γράφω ένας μεγάλος βάβουλος μπήκε στο κελί της φυλακής μου· το γιομώνει με τη βαριά, σα βαρύτονου, φωνή του. Τί ωραίος που είναι, τί βαθύτατη χαρά ζωής αναπηδάει μέσα από το βούισμά του, το γιομάτο δύναμη, ζέστα καλοκαιριάτικη και μυρωδιές από τα λουλούδια!»
«Σονίτσα» γράφει μιαν άλλη μέρα, «παραπονιέσαι με λόγια πικρά γιατί με κρατούν τόσον καιρό φυλακή και φωνάζεις: «Πώς είναι δυνατόν οι ανθρώποι να ορίζουν την τύχη άλλων ανθρώπων;» Αγαπητό μικρό μου πουλί, σε όλη την ιστορία ανθρώποι ορίζουν την τύχη άλλων ανθρώπων, κι η αδικία τούτη, έχει βαθύτατα τις ρίζες της στις υλικές συνθήκες της ζωής.
Μονάχα η εξέλιξη, μέσα από αναρίθμητες σπασμωδικές κρίσεις, μπορεί να φέρει τη λύτρωση. Σήμερα ζούμε ένα από τα πιο τρικυμισμένα κεφάλαια της εξέλιξης αυτής και ρωτάς: Προς τί όλα τούτα; Το ερώτημα τούτο δεν έχει νόημα όταν αγκαλιάσεις ολάκερο τον κύκλο της ζωής. Προς τί να υπάρχουν πουλιά στον κόσμο; Δεν ξέρω. Μα χαίρουμαι που υπάρχουν και γλυκύτατα παρηγοριέμαι, γρικώντας ξαφνικά ένα βιαστικό τσι-τσι-μπε να μου έρχεται μακριάθε, απάνου από τον τοίχο.
Άλλωστε υπερτιμάς τη γαλήνη μου. Δυστυχώς η εσωτερική μου ισορροπία και μακαριότητα ταράζεται κι από τον πιο ανάλαφρο ίσκιο που περνάει ποπάνω μου κι υποφέρω τότε αδήγητο μαρτύριο. Μα τις στιγμές αυτές μου είναι αδύνατο να προφέρω λέξη.».
Σε ένα άλλο γράμμα της περιγράφει με πόνο τα βουβάλια που σέρνουν μεγάλα κάρα και κουβαλούν στις φυλακές τα αιματωμένα ρούχα από τον πόλεμο. Ένας στρατιώτης τα χτυπούσε και χάραζε, έως το αίμα, τη ράχη τους:
«Την ώρα που ξεφόρτωναν τα κάρα, τα βουβάλια έμεναν ακίνητα εξαντλημένα και το ένα, εκείνο που έτρεχε αίμα, κοίταζε θλιμμένο, ίσα, μπροστά του. Όλη του η μορφή και τα μεγάλα του μαύρα μάτια, τα τόσο γλυκά, είχαν την έκφραση του παιδιού που τιμωρήθηκε σκληρά χωρίς να ξέρει την αιτία· έκλαψε πολύ και δεν ξέρει πια πώς να γλυτώσει από το μαρτύριο κι από την κτηνώδη βία.
Στεκόμουνα μπροστά στο κάρο και το πληγωμένο ζώο με κοίταζε. Τα δάκρυα τινάχτηκαν από τα μάτια μου· ήσαν τα δάκρυά του. Ω δύστυχο βουβάλι μου, αγαπημένε φτωχέ αδερφέ μου, είμαστε κι οι δυο ανυπεράσπιστοι και βουβοί, ενωμένοι κι οι δυο στο πόνο, στην ανημποριά και στη λαχτάρα!»
Θάμα είναι η ευαισθησία τούτη της καρδιάς σε μια γυναίκα με τόση οξύτατη λογική και διαλεκτική δεινότητα και σοφία.
Κι ακόμα περισσότερο η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε και την Τρίτη ανώτατη αρετή: Δεν ήταν μονάχα λεπτότατα παθαινόμενη καρδιά, δεν ήταν μονάχα ανυπέρβλητα λαγαρός θεωρητικός νους – μα ήταν και μια ζωή γιομάτη Πράξη: αμείλιχτος πολεμιστής, έτρεχε από πόλη σε πόλη, μιλούσε στις πλατείες, στα καφενεία, στα εργοστάσια, πήγαινε μπροστά από τους εργάτες σε συλλαλητήρια κι απεργίες.
«Σονίτσαα, Σονίτσα, κράτα ό,τι κι αν γίνει, τη γαλήνη σου και την ηρεμία. Τέτοια είναι η ζωή και πρέπει να την παίρνεις όπως είναι, με γενναιότητα, με όρθιο το κεφάλι και με χαμόγελο στα χείλη, μπροστά και ενάντια στα πάντα!»
Και το τελευταίο της γράμμα, λίγο πριν την σκοτώσουν:
«Η ψυχή μου βρίσκεται σε τέτοιο πυρετό, που είναι αδύνατο να δέχουμαι πια τους φίλους μου και να νιώθω πως μας επιβλέπουν οι φύλακες. Το βάσταξα με υπομον’η όλα τούτα τα χρόνια κι αν ήταν άλλοι καιροί, θα ‘κανα υπομονή. Μα τώρα που όλα συθέμελα άλλαξαν, δεν το ανέχομαι πια. Να μ’ επιβλέπουν την ‘ωρα που μιλω΄και να να μη με αφήνουν να προφέρω λέξη για ότι βαθύτατα μ’ ενδιαφέρει, μου κατήντησε τόσο μαρτύριο, που προτιμώ να στερηθώ κάθε επίσκεψη, ωσότου να μπορέσουμε να ιδωθούμε σαν ελεύτεροι άνθρωποι».
Σε λίγο καιρό, τον Γενάρη του 1919, τη σκότωσαν!
Αχ! Πως ανέβηκε ξαφνικά, μέσα στην Πεντέλη, η κραυγή: - Βοήθεια!
Δεν ήταν μια γυναίκα που φώναζε – ήταν η κραυγή, η σημερινή, ολάκερης της Γης.
Κατέβαινα το βουνό ταραγμένος. Τα δάκρυα είχαν τιναχτεί από τα μάτια μου. Πώς όταν είδα τη γυναίκα τούτη στη μακρινή πολιτεία να φωνάζει, απάνω στο τραπέζι, μικρή, αδύναμη κι άσκημη, πώς να μη χυθώ να σφίξω το χέρι της και να πάω μαζί της! Μα θυμούμαι, πειράχτηκα κι απόστρεψα το πρόσωπό μου. Ένας γιατρός, που ήταν μαζί μου είπε: «Θα είναι υστερική· θα την πάντρευα να ησυχάσει». Κι εγώ γέλασα, θυμούμαι.
Φρίσσω λογιάζοντας πόσο κτήνος μπορεί να ‘ναι ο άνθρωπος, χωρίς να το νιώθει. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξεπέσει τόσο, μεγαλύτερη αμαρτία δεν έκαμα.
Και τώρα τα δάκρυα ανεβαίνουν, μια καρδιά χτυπάει και γιομίζει με αντίλαλο την ερημιά, η ζωή ανασηκώνεται όλη απάνου στους αδύναμους, καμπουριασμένους ώμους της χλωμής τούτης μεγαλομάρτυρης αδελφής.
Έφυγε η κραυγή από το στήθος της, λευτερώθηκε από το εφήμερο κορμί της και δουλεύει, φωνάζοντας πολεμικά, μέσα στα στήθη των ανθρώπων. ΄
Τέτοια η κραυγή της λευτεριάς. Έκαμε χρόνια να φτάσει και να χτυπήσει την ψυχή μου. Άλλες ψυχές, πιο χαμηλά, πιο πέρα, ακόμα δεν τη γρίκησαν. Βλέπουν μια γυναίκα ν’ ανοίγει το στόμα της, να σηκώνει τα χέρια απάνου σ’ ένα τραπέζι, μα δεν ακούν τί λέει: ύστερα από πέντε, δέκα χρόνια, θ’ ακούσουν· κι η ψυχή τους θα τιναχτεί κραυγάζοντας.
Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ σκίζει τα σωθικά μας: -Βοήθεια
Ο αέρας άλλαξε, αναπνέει μιαν άνοιξη βαριά, γιομάτη θειάφι. Ποιος φώναξε; Εμείς φωνάζουμε, οι αδικημένοι άνθρωποι! Κι ύστερα σιωπή· ξεχνούμε από τεμπελιά, από συνήθεια, από φόβο. Μα ξάφνου πάλι η κραυγή σκίζει τα σωθικά μας. Γιατί δεν είναι απόξω, δεν είναι μακριά, δεν έρχεται, για να μπορούμε να ξεφύγουμε – μέσα στην καρδιά κάθεται η κραυγή και φωνάζει.
Ανίλεη, αυστηρή είναι η στιγμή που περνούμε. Δε στρέφουμε πια το πρόσωπό μας στον ουρανό, ζητώντας βοήθεια. Ξέρουμε, ουρανός και γης είναι ένα. Ο νους, ας είναι ο ποιητής ουρανού και γης· αυτός ανέλαβε όλη την ευθύνη του χαμού ή της σωτηρίας. Ο νους μας είναι σαν το «Μικρό Σκορπιό» μιας αφρικάνικης παράδοσης, που αν την ήξερε, πολύ θα την αγαπούσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ.
«Ο μικρός σκορπιός είπε: – Εγώ, ο μικρός σκορπιός ποτέ δε θα επικαλεστώ το όνομα του Θεού. Εγώ, ο μικρός σκορπιός, όταν θέλω να κάμω τίποτα, θα το κάμω με την ουρά μου»!”


_________________
Αναδημοσίευση από το tvxs.gr, με αφορμή την επέτειο θανάτου της Ρόζας Λούξεμπουργκ, κειμένου του Νίκου Καζαντζάκη
15/01/2014 · από syrizalikovrisispefkis ·