.......................ΜάΑύγουστος 2018... ..........................Σελίδες προβληματισμού πολιτών της Ανατολικής Αττικής............................

..."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη... Νίκος Μπελογιάννης

................Ανατροπή του καπιταλισμού και όχι διαχείριση...

"η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια συμφωνία γενικά. έχει ανάγκη από μια έξοδο από τα αδιέξοδα των μνημονίων, από μια σύνθετη πολιτική διεξόδου και αναγέννησης σε όλους τους τομείς, παραγωγικής και πνευματικής – κοινωνικής, εθνικής ανασυγκρότησης, που δεν μπορεί να γίνει μέσα από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και τους όρκους πίστης στις συνθήκες της ε.ε., χωρίς έναν σταθερό προσανατολισμό για μια νέα θέση της χώρας στον γεωπολιτικό άξονα. [ο δρόμος της αριστεράς]

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & ΑΝΥΠΑΚΟΗ στον νεοφιλελευθερισμό

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & ΑΝΥΠΑΚΟΗ στον νεοφιλελευθερισμό
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & ΑΝΥΠΑΚΟΗ στον νεοφιλελευθερισμό

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Ένα βιογραφικό και μερικές επισημάνσεις


Του Φίλιππου Θ. ΠΑΠΑΒΛΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Γεννήθηκα στη Λευκίμμη της Κέρκυρας και είμαι σήμερα 84 ετών. Κατοικώ από το έτος 1958 στην Αθήνα. Επειδή δεν είμαι γνωστός σε όλους όσοι θα διαβάσουν το κείμενο αυτό και για να κρίνουν αν έχω δικαίωμα να μιλώ εξ ονόματος της Αριστεράς, συνεχίζω:
Στην περίοδο της Κατοχής οργανώθηκα στην ΕΠΟΝ Λευκίμμης και μου ανατέθηκε η οργάνωση των Αετόπουλων. Μετά την απελευθέρωση συμμετείχα ως μέλος του Τομεακού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ της ευρύτερης περιοχής Λευκίμμης (νότιο τμήμα της Κέρκυρας) και ήμουν υπεύθυνος της επικοινωνίας με τα 15 περίπου χωριά της νότιας Κέρκυρας και μετά τις συλλήψεις στελεχών και παρανομίας άλλων ανέλαβα για λίγο γραμματέας του Τομεακού Συμβουλίου μέχρι και τη δική μου σύλληψη την 21η Νοεμβρίου 1946 σε ηλικία 17 ετών. Το έτος 1949 δικάστηκα από το έκτακτο στρατοδικείο Ιωαννίνων μαζί με άλλους 20 περίπου, κυρίως Λευκιμμιώτες, για παράβαση του Γ' Ψηφίσματος και είχαμε διάφορες ποινές και 3 καταδίκες σε θάνατο που εκτελέστηκαν, ενώ εγώ αθωώθηκα βγαίνοντας από τη φυλακή με προίκα μια φυματίωση, που στις αρχές του έτους 1950 κόντεψε να μου στοιχίσει τη ζωή, νοσηλευόμενος στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός.
Ύστερα από δύο περίπου χρόνια ανάρρωσης συναντήθηκα στη Λευκίμμη, μαζί με άλλους συντρόφους, με τους βουλευτές της ΕΔΑ Βασίλη Ευφραιμίδη και Αντώνη Μπριλλάκη και συζητήσαμε τα θέματα σχετικά με την οργάνωση της ΕΔΑ και στην Κέρκυρα. Σε επόμενο ταξίδι συναντήθηκα στην πόλη της Κέρκυρας με τους βουλευτές της ΕΔΑ στρατηγό Στέφανο Σαράφη και Αντώνη Μπριλλάκη και αφού συζήτησα μαζί τους τη συνέχεια των όσων είχαμε πει στη Λευκίμμη με τους Ευφραιμίδη και Μπριλλάκη, μού παρέδωσαν να μεταφέρω προφορικό μήνυμα στον ευρισκόμενο στην Κέρκυρα αδειούχο εξόριστο, αργότερα βουλευτή μας, Γεράσιμο Πρίφτη, που την περίοδο της Κατοχής υπηρετούσε στο επιτελείο της 8ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ με μέραρχο τον στρατηγό Γεράσιμο Αυγερόπουλο.
Στη συνέχεια, ιδρύσαμε την ΕΔΑ Κέρκυρας και διορίστηκα από τη Διοικούσα Επιτροπή και μετά εκλέχθηκα από την Πρώτη Νομαρχιακή Συνδιάσκεψη Κέρκυρας μέλος της Πρώτης Νομαρχιακής Επιτροπής της ΕΔΑ αναλαμβάνοντας αρχικά τον τομέα Νεολαίας και στη συνέχεια τον τομέα του Τύπου και των προβλημάτων του νομού. Την περίοδο της δικτατορίας δεν είχα καμία οργανωτική σύνδεση ούτε πιάστηκα, γιατί είχα αλλάξει κατοικία σε άλλη περιοχή της Αθήνας και αυτό ίσως με γλίτωσε.
Από την πρώτη ημέρα της μεταπολίτευσης εντάχθηκα στο ΚΚΕ Εσωτερικού, στην Οργάνωση Λογιστών, όπου πριν από το 2ο Συνέδριο εκλέχθηκα γραμματέας αυτής της οργάνωσης. Στη συνέχεια, ως μέλος του συνεδρίου του ΚΚΕ Εσωτερικού, πήρα μέρος στις συνεδριακές διαδικασίες και εντάχθηκα στην Ελληνική Αριστερά, στον Συνασπισμό και αμέσως μετά την ίδρυσή της στη Δημοκρατική Αριστερά, στα πρώτα γραφεία της πλατείας Βικτωρίας, απ' όπου αποχώρησα αφού εργάστηκα και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις για την επιτυχία της Δημ. Αριστεράς και τώρα παραμένω ανένταχτος αριστερός.
Όπως βλέπετε, αγαπητοί μου σύντροφοι, από τα 15 χρόνια μου στην περίοδο της Κατοχής μέχρι σήμερα, στα 84, είχα και έχω ευθύγραμμη πορεία στην Αριστερά, γιατί εγώ λέγομαι Παπαβλασόπουλος και όχι Μπίστης που προσπάθησε να διαλύσει την Αριστερά πηγαίνοντας στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ για να τον κάνει υφυπουργό και αφού αντέγραψε τα αρχεία του κόμματός μας αυτός και οι φίλοι του έστειλαν και σε μένα τα προπαγανδιστικά τους φυλλάδια δύο φορές, προφανώς για να εγκαταλείψω κι εγώ την Αριστερά, μη γνωρίζοντας ότι το ΠΑΣΟΚ το είχα μέσα στο σπίτι μου και δεν χρειαζόμουν κολαούζο. Ο άνθρωπος έκρινε εξ ιδίων τα αλλότρια! Νόμισε ότι έχουν και άλλοι ελαστικές συνειδήσεις όπως αυτός. Τη δυνατότητα όμως του την έδωσαν άλλοι, εντός της ΔΗΜ.ΑΡ., που κατάργησαν το Καταστατικό που λέει ότι τα κεντρικά στελέχη τα εκλέγει το συνέδριο. Και ότι τα δημοκρατικά κόμματα δεν είναι λέσχες που κάνουν πάρτι οι καριερίστες γυρολόγοι.
Γι' αυτό και πάρα πολλοί αριστεροί, και όχι μόνο, ιδιωτεύουν, γιατί η αξιοπρέπειά τους δεν τους επιτρέπει να γίνονται πιόνια στη σκακιέρα των γυρολόγων. Υπάρχει και άλλος λόγος -και όχι μόνον ένας- που μας κρατάει μακριά από την κομματική δράση και όχι μόνον η ηλικία.
Πού πήγαν οι αρχές της Δημοκρατικής Αριστεράς, που ψήφισε μαζί με μη αριστερούς να μην εξετάσει η Βουλή την ευθύνη του Ευάγγελου Βενιζέλου και του άλλου, που ξεχνάω ακόμη και το όνομά του, που και οι δύο έκαναν περιουσιακό τους στοιχείο τη λίστα Λαγκάρντ και επί δύο χρόνια ο ένας δεν ξέρει πού την πέταξε και ο άλλος την είχε στο τσεπάκι του λες και ήταν οικογενειακό του κειμήλιο!
Και το άλλο: Από πότε ένα αριστερό κόμμα στηρίζει έναν κυβερνητικό εκπρόσωπο τη στιγμή που χλευάζει ένα άλλο αριστερό κόμμα που επισκέπτεται την πέμπτη χώρα του πλανήτη -όπως λέγεται- και μαζί με την ηγέτιδα αυτής της χώρας και όχι τον πρόεδρο (φανταστείτε ποιοι μας κυβερνάνε) διακηρύσσουν τη μεταξύ των εθνών πολυδιάστατη εξωτερική φιλειρηνική πολιτική; Αυτή δεν ήταν πάντοτε η σημαία της Αριστεράς στην Ελλάδα; Ή μήπως την ξεχάσαμε;
Εγώ σε όλη μου τη ζωή αυτή τη σημαία υπηρέτησα.

ΥΓ.: 1) Αν η Αριστερά δεν είναι ο σημαιοφόρος ενάντια στη διαφθορά που κατατρώει κάθε πτυχή της οικονομικής ζωής της πατρίδας μας, τότε ποιος θα είναι;
ΥΓ.: 2) Ο αναγνώστης, εφόσον το επιθυμεί, μπορεί να μπει στο Διαδίκτυο στη μερίδα της εφημερίδας "Αυγής" στις ημερομηνίες 8.10.11, 29.12.11, 14.3.12 όπου θα βρει τρία άρθρα μου που μιλούν για τη διαφθορά και στο ένα αναφέρονται ονομαστικά τα πρόσωπα που είτε διώκονται είτε απασχολούν τη Δικαιοσύνη. Και επειδή δεν είμαι αισιόδοξος ότι η Βουλή θα κάνει κάτι με τις πλειοψηφίες που κάθε φορά σχηματίζει, γι' αυτό τα τρία άρθρα, για υπόμνηση, όχι για άλλο λόγο, τα ταχυδρόμησα με συστημένο γράμμα στους οικονομικούς εισαγγελείς Μουζακίτη και Πεπόνη, διότι, όπως γράφω στο άρθρο 29.12.11, έλπιζα και περίμενα ότι θα βρεθεί και στην Ελλάδα ένας δικαστής όπως στην Ιταλία ο Ντι Πιέτρο και, για μην ξεχνιόμαστε, όπως βρέθηκαν και στην πατρίδα μας ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης, που η ελληνική Ιστορία τούς αναφέρει με χρυσά γράμματα που είναι χαραγμένα στο δικαστικό κτήριο του Ναυπλίου.
ΥΓ.: 3) Τώρα είμαι σχετικά αισιόδοξος ότι βρέθηκαν οι Έλληνες Ντι Πιέτρο που τιμούν και το όνομά τους και τα αξιώματά τους και έτσι το πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται. Χρέος της Πολιτείας είναι να συντρέξει αυτή την άγια προσπάθεια. Ιδιαίτερα το λέω αυτό στον παλιό μου φίλο Αντώνη Ρουπακιώτη και είμαι σίγουρος πως θα τιμήσει και αυτός και το αξίωμά του, αλλά κυρίως την ιστορία του.
Οι αριστεροί πρέπει να είναι πάντοτε οι αρχάγγελοι της δικαιοσύνης και της βοήθειας των αδυνάτων.
Ο ΙΔΙΟΣ

 
 


*από την εφημερίδα Η ΑΥΓΗ  04/01/2013

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, το ελληνικό πρόβλημα και ο Μαρξισμός

Τμήμα Πολιτικής Οικονομίας του Ομίλου Μαρξιστικών Ερευνών


Α. Η παγκόσμια δομική καπιταλιστική κρίση και η οικονομική θεωρία
1. Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2007-8 έχει βάλει τον παγκόσμιο καπιταλισμό σε μία μακρά περίοδο αναταραχής. Η κρίση αυτή είναι μία βαθειά δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Οι ρίζες της βρίσκονται στην προηγούμενη μεγάλη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, που εκδηλώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και κράτησε όλη τη δεκαετία του 1970. Η τελευταία ήταν μία κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου (δηλαδή μία τυπική κρίση α-λα-Μαρξ βασισμένη στο νόμο της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους). Ξεκίνησε από την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους λόγω της ανοδικής τάσης της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, που οδήγησε στην υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου (δηλαδή στην αδυναμία επαρκώς κερδοφόρας επένδυσης του διαθέσιμου και κυρίως του πρόσθετου κεφαλαίου) και τελικά στο μπλοκάρισμα και την αναστροφή της μεγέθυνσης του συστήματος που είχε συμβεί κατά τη διάρκεια της «χρυσής εποχής» της καπιταλιστικής συσσώρευσης της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου.



Η κρίση αυτή είχε τις ρίζες της, όπως όλες οι μεγάλες καπιταλιστικές κρίσεις, στη βασική σφαίρα λειτουργίας του συστήματος δηλαδή στη σφαίρα της παραγωγής. Τα θεμελιακά αυτά προβλήματα εκφράσθηκαν – όπως πάντα γίνεται – και στη σφαίρα της ανταλλαγής με την εμφάνιση του φαινομένου του στασιμοπληθωρισμού όταν έγινε προσπάθεια η κρίση να αντιμετωπισθεί με τόνωση της ζήτησης από το κράτος. Η κρίση της δεκαετίας του 1970 έβαλε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα σε μία μακρά περίοδο αναδιαρθρώσεων σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της εργατικής τάξης στην προσπάθεια να βρεθεί μία λύση στο δομικό πρόβλημα υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και χαμηλής κερδοφορίας του συστήματος. Τα κύματα αυτά καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων πήραν διάφορες μορφές με κυρίαρχη αυτή του νέο-φιλελευθερισμού.

Αντικειμενικός στόχος αυτών των πολιτικών καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης ήταν η ανάσχεση της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους, μέσω της κινητοποίησης όλων εκείνων των δυνάμεων που δρουν ενάντια στο νόμο. Ιδιαίτερα κρίσιμες ανάμεσα σε αυτές ήταν α) η αύξηση της εκμετάλλευσης της εργασίας και η εξεύρεση νέων αγορών και πεδίων εκμετάλλευσης με σκοπό την αύξηση της μάζας της υπεραξίας και των κερδών και (β) η ελεγχόμενη απαξίωση ή καταστροφή υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων έτσι ώστε το σύστημα να απαλλαγεί από μη-επαρκώς κερδοφόρα ατομικά κεφάλαια και να ξαναρχίσει την λειτουργία του από πιο μικρή αλλά ταυτόχρονα εξυγιανθείσα και δυναμικότερη βάση. Επειδή η τελευταία διαδικασία για πολιτικούς αλλά και οικονομικούς λόγους δεν μπορούσε παρά να είναι περιορισμένης έκτασης, όλη η περίοδος καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που ακολούθησαν την κρίση της δεκαετίας του 1970, από το 1982 και έπειτα δεν μπόρεσε να δώσει μέχρι σήμερα λύση στο συστημικό πρόβλημα υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και χαμηλής κερδοφορίας. Χαρακτηριστικά, οι φάσεις ανάκαμψης της οικονομίας στην περίοδο της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού δεν κατάφεραν ποτέ να φθάσουν τα επίπεδα από τα οποία ξεκίνησε η κρίση σε όρους κερδοφορίας, ρυθμού αύξησης παραγωγικότητας, επενδύσεων, κλπ. Γι’ αυτό και δικαιολογημένα έχει χαρακτηρισθεί ως περίοδος της σιωπηρής ύφεσης ή της μεγάλης κάμψης. Η αδυναμία απάντησης στο συστημικό πρόβλημα οδήγησε από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 σε μία φυγή του συστήματος προς τα εμπρός με τη μορφή της «χρηματιστικοποίησης». Ενεργοποιήθηκαν ιδιαίτερα οι διαδικασίες δημιουργίας πλασματικού κεφαλαίου με στόχο την εξεύρεση κερδοφόρων διεξόδων στη χρηματοπιστωτική σφαίρα και την εξομάλυνση των δομικών συστημικών προβλημάτων. Όμως, όπως έχει γίνει και σε προηγούμενες κρίσεις, η μέθοδος αυτή δίνει μία ανάπαυλα και δημιουργεί μία περίοδο τεχνητής οικονομικής ευφορίας αλλά δεν αντιμετωπίζει τα βασικά προβλήματα ελλιπούς κερδοφορίας και υπερσυσσώρευσης. Αντίθετα τα παροξύνει. Το συνεπακόλουθο είναι κάποια στιγμή τα συσσωρευμένα θεμελιακά προβλήματα (κυρίως στη σφαίρα της παραγωγής) να σπάσουν την επιφανειακά ήρεμη εικόνα (ιδιαίτερα στη σφαίρα της κυκλοφορίας) της καπιταλιστικής οικονομίας. Καθώς πάντα τα κέρδη που αποκομίζουν οι δραστηριότητες της σφαίρας της κυκλοφορίας (και ιδιαίτερα το χρηματοπιστωτικό σύστημα) προέρχονται και εξαρτώνται από την κερδοφορία της σφαίρας της παραγωγής, αργά ή γρήγορα τα προβλήματα της τελευταίας ανακαλούν στη πραγματικότητα την φυγή προς τα εμπρός που οδηγεί η πρώτη. Αυτό συνέβη με την σημερινή κρίση που ξέσπασε το 2007-8. Η τελευταία είναι μία κρίση που επίσης έχει τις ρίζες της στην σφαίρα της παραγωγής και θα έχει μία μακρά διαδρομή και ακόμη πιο οδυνηρές επιπτώσεις για την εργατική τάξη και την πλειοψηφία του πληθυσμού.


Αναρτήθηκε από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2013/01/blog-post_1539.html