.......................ΜάΑύγουστος 2018... ..........................Σελίδες προβληματισμού πολιτών της Ανατολικής Αττικής............................

..."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη... Νίκος Μπελογιάννης

................Ανατροπή του καπιταλισμού και όχι διαχείριση...

"η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια συμφωνία γενικά. έχει ανάγκη από μια έξοδο από τα αδιέξοδα των μνημονίων, από μια σύνθετη πολιτική διεξόδου και αναγέννησης σε όλους τους τομείς, παραγωγικής και πνευματικής – κοινωνικής, εθνικής ανασυγκρότησης, που δεν μπορεί να γίνει μέσα από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και τους όρκους πίστης στις συνθήκες της ε.ε., χωρίς έναν σταθερό προσανατολισμό για μια νέα θέση της χώρας στον γεωπολιτικό άξονα. [ο δρόμος της αριστεράς]

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & ΑΝΥΠΑΚΟΗ στον νεοφιλελευθερισμό

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & ΑΝΥΠΑΚΟΗ στον νεοφιλελευθερισμό
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & ΑΝΥΠΑΚΟΗ στον νεοφιλελευθερισμό

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ: Αλλο ένα επεισόδιο στο έργο τρόμου που ζούμε της "χρήσιμης αριστεράς", που πράττει όσα δεν τόλμησε η δεξιά...


ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ: Αλλο ένα επεισόδιο στο έργο τρόμου που ζούμε 
της "χρήσιμης αριστεράς", που πράττει όσα δεν τόλμησε η δεξιά...

-| Του Γ. Γ. // Στο "Βαθύ Κόκκινο" |-

Δεν έχει μείνει σε κανέναν αμφιβολία ότι η ανάλγητη και αδίστακτη αυτή συγκυβέρνηση θα κάνει τα πάντα για να ανταποκριθεί, σαν υπηρετικό πολιτικό προσωπικό που είναι ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών, στα κελεύσματα των αφεντικών της.
Σήμερα, όπως ήταν αναμενόμενο και όπως το είχε υποσχεθεί στην κλίκα των συμβολαιογράφων που επέλεξαν να γίνουν τσιράκια των αρπακτικών για να καταλήξει η λαϊκή περιουσία σε θησαυροφυλάκια τραπεζιτών και κερδοσκοπικών fund, προωθεί νόμο που μας γυρίζει στις πιο σκοτεινές εποχές της σύγχρονης ιστορίας, νομιμοποιώντας και με την σφραγίδα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας τις πολιτικές διώξεις.
Ετσι, λοιπόν, το υπουργείο Δικαιοσύνης κατέθεσε τροπολογία, η οποία αναμένεται να ψηφιστεί αύριο, η οποία προβλέπει την αυτεπάγγελτη δίωξη που θα συνοδεύεται με ποινή φυλάκισης σε όσους εκδηλώνουν την αλληλεγγύη τους σε δανειολήπτες που έχουν πέσει στα νύχια τραπεζιτών – τοκογλύφων και αδυνατούν να πληρώσουν τα δάνεια τους και οι οποίοι κινδυνεύουν να μείνουν άστεγοι, χάνοντας τα σπίτια τους μέσω πλειστηριασμών.
Η νομοθετική διάταξη προβλέπει «την αυτεπάγγελτη δίωξη σε όποιον προκαλεί απλή σωματική βλάβη ή απειλεί με βία ή άλλη παράνομη πράξη ή παράλειψη, σε υπάλληλο πλειστηριασμού που διενεργείται κατά τη διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης». Ενώ ο «παραβάτης», «τιμωρείται με τις προβλεπόμενες από την κείμενη νομοθεσία ποινές (φυλάκιση 6 ή 3 μηνών κατ ελάχιστο όριο κατά περίπτωση) όποιος εισέρχεται και παραμένει σε χώρους διεξαγωγής πλειστηριασμών κατά την διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης, διακόπτοντας ή διαταράσσοντας την ομαλή διεξαγωγή αυτών».
Βλέπουμε, λοιπόν, την αλληλεγγύη να στήνεται στο απόσπασμα η αλλιώς να υλοποιήστε η ρήση: "νόμος είναι το δίκιο του κεφαλαιοκράτη''. Εχουμε στην ουσία άλλο ένα επεισόδιο στο έργο τρόμου που ζούμε της "χρήσιμης αριστεράς", που πράττει όσα δεν τόλμησε η δεξιά...
Πρόκειται για μια τροπολογία που θα περάσει και θα προστεθεί στο σωρό των αντιλαϊκών μέτρων. Γιατί και τούτη η κυβέρνηση έχει τρανούς συμμάχους. Την αδράνεια , την απάθεια, την ανοχή της πλειοψηφίας των πολιτών... Ολων εκείνων που τον καναπέ τους θα αποχωριστούν μόνο σαν θα 'ρθει η ώρα να τον πλειστηριάσουν...
Οσο για το ποια είναι η αναγκαιότητα αυτής της νομοθετικής παρέμβασης, σύμφωνα πάντα με την κυβέρνηση μας το λέει η αιτιολογική έκθεση που την συνοδεύει: «οι ρυθμίσεις αυτές υπαγορεύονται από λόγους υπέρτερου δημοσιονομικού και δημοσίου συμφέροντος που αποσκοπούν αφενός στη στήριξη και προστασία της εθνικής οικονομίας μέσω της ακώλυτης διενέργειας των πλειστηριασμών ως μέσον ενίσχυσης της ρευστότητας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και αποφυγής ανάγκης νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, αφετέρου στην εξασφάλιση της έννομης προστασίας των συμβολαιογράφων που διενεργούν πλειστηριασμούς ως υπάλληλοι αυτών».
Μάλιστα. Λόγοι «υπέρτερου δημοσιονομικού και δημοσίου συμφέροντος» και «προστασίας της εθνικής οικονομίας», επιβάλλουν δεκάδες χιλιάδες οικογένειες να βρεθούν στον δρόμο, να δημιουργηθούν στρατιές αστέγων για να υπάρξει ενίσχυση «ενίσχυσης της ρευστότητας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και αποφυγή ανάγκης νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών». Ποιο κυνική ομολογία ότι όλα αυτά γίνονται για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των τραπεζιτών δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Πέρα απ’ τις διαπιστώσεις όμως το ζητούμενο είναι άλλο: Θα παρακολουθούμε μοιρολατρικά το νέο κοινωνικό έγκλημα που έχει δρομολογήσει η άθλια συγκυβέρνηση; Μήπως επιτέλους πρέπει να βγούμε στον δρόμο και με μορφές πάλης που απαιτούν οι καταστάσεις να στείλουμε τους αντιλαϊκούς κυβερνητικούς σχεδιασμούς στην χωματερή; 
Μήπως πρέπει να ξεφύγουμε από την λογική της «ανάθεσης» -πολύ καλές είναι οι συμβολικές παρεμβάσεις συλλογικοτήτων σ’ αυτή την κατεύθυνση, όπως αυτή που έκανε χθες ο «Ρουβίκωνας» στην εφορία Αγρινίου, αλλά δεν αρκούν- και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας;
Ναι, δεν υπάρχει «συνταγή» για το πώς πρέπει να κλιμακώσουμε την δράση μας σ’ αυτή την κατεύθυνση. Πρέπει όμως να την ανακαλύψουμε και να την εφαρμόσουμε.
Κι αν υπάρχει η αίσθηση ότι σήμερα δε υπάρχουν οι δυνατότητες δημιουργίας ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος που θα σταθεί ανάχωμα σ’ αυτή την βάρβαρη επίθεση ας θυμηθούμε την ρήση του Μάο που έλεγε ότι «μια σπίθα είναι αρκετή να βάλει φωτιά στον κάμπο».

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

Λεόν Τρότσκι (1938) - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ


Μια καμπάνια εναντίον του αντιδραστικού τύπου έχει εξαπολυθεί τώρα στο Μεξικό. Η καμπάνια κατευθύνεται από τους ηγέτες της ΓΣΕΜ, και ακριβέστερα, από τον Κύριο Λομπάρντο Τολεντάνο προσωπικά.
Αντικείμενό της είναι να «κάμψει» τον αντιδραστικό τύπο είτε υποβάλλοντας τον στη δημοκρατική λογοκρισία ή απαγορεύοντάς τον ολότελα.
Τα συνδικάτα έχουν κινητοποιηθεί γι' αυτό τον πόλεμο.
Οι αθεράπευτοι Δημοκράτες έχοντας διαφθαρεί από την συναναστροφή τους με μια σταλινοκυβερνούμενη Μόσχα και καθοδηγούμενοι από «φίλους» της Γκεπεού, χαιρέτισαν αυτή την καμπάνια, που είναι ωστόσο καθαρή αυτοκτονία.
Πράγματι, δεν είναι δύσκολο να προδεί κανείς ότι ακόμα και στην περίπτωση που η καμπάνια αυτή θα πετύχει και θα καταλήξει στα πρακτικά αποτελέσματα της αρεσκείας του Λομπάρντο Τολεντάνο, οι ύστατες συνέπειές της θα βαρύνουν κυρίως την εργατική τάξη.
Τόσο η θεωρία, όσο και η ιστορική πείρα μαρτυρούν ότι κάθε περιορισμός της δημοκρατίας στην αστική κοινωνία, καταλήγει σε τελευταία ανάλυση εναντίον του προλεταριάτου, όπως επίσης κάθε φορολογία που επιβάλλεται, πέφτει στους ώμους της εργατικής τάξης.
Η αστική δημοκρατία είναι χρησιμοποιήσιμη από το προλεταριάτο στο βαθμό που ανοίγει το δρόμο για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Κατά συνέπεια, κάθε εργατικός «ηγέτης» που οπλίζει το αστικό Κράτος με ειδικά μέσα ελέγχου της κοινής γνώμης γενικά, και ιδιαίτερα του τύπου, είναι κυριολεκτικά ένας προδότης.
Σε τελευταία ανάλυση η όξυνση της ταξικής πάλης θα εξαναγκάσει τις αστικές παρατάξεις κάθε απόχρωσης να φθάσουν σε μια συμφωνία μεταξύ τους: Να αποδεχθούν έκτακτους νόμους, κάθε είδους περιοριστικά μέτρα και μέτρα «δημοκρατικής» λογοκρισίας εναντίον της εργατικής τάξης. Οποιοσδήποτε δεν το έχει ακόμα καταλάβει, πρέπει να βγει έξω από τις γραμμές της.
«Αλλά κατά καιρούς», θα παρατηρήσουν κάποιοι «Φίλοι» της Σοβιετικής Ένωσης, «η διχτατορία του προλεταριάτου αναγκάστηκε να προσφύγει σε ειδικά μέτρα, ιδιαίτερα εναντίον του αντιδραστικού τύπου».
«Αυτή η αντίρρηση», απαντούμε, «προέρχεται καταρχήν από την απόπειρα συνταύτισης ενός εργατικού κράτους με ένα αστικό κράτος. Παρόλο που το Μεξικό είναι μια μισοαποικιακή χώρα, είναι ταυτόχρονα ένα αστικό κράτος κι οπωσδήποτε όχι εργατικό. Ωστόσο, ακόμα και από την άποψη των συμφερόντων της διχτατορίας του προλεταριάτου, η απαγόρευση των αστικών εφημερίδων ή η λογοκρισία τους δεν είναι ούτε ζήτημα «προγράμματος» ή «αρχής», ούτε ένα ιδεώδες υπόδειγμα. Τέτοια μέτρα δεν μπορεί παρά να 'ναι προσωρινά, αναπόφευκτο κακό».
Το νικηφόρο προλεταριάτο μπορεί να βρεθεί υποχρεωμένο, για ορισμένο χρόνο, να πάρει ειδικά μέτρα κατά της μπουρζουαζίας, σε περίπτωση που η τελευταία περνά σε ανοιχτή εξέγερση κατά του εργατικού κράτους.
Σε τέτοια περίπτωση περιορισμοί της ελευθεροτυπίας πάνε χέρι- χέρι με όλα τ' άλλα μέσα τα χρησιμοποιήσιμα στην διεξαγωγή ενός εμφυλίου πολέμου.
Είναι φυσικό όταν βρίσκεστε εξαναγκασμένοι να χρησιμοποιήσετε κανόνια και αεροπλάνα εναντίον του εχθρού, να μην επιτρέψετε σε αυτόν τον εχθρό να διατηρεί τα δικά του κέντρα πληροφόρησης και προπαγάνδας μέσα στο οπλισμένο στρατόπεδο του προλεταριάτου. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, αν τα έκτακτα μέτρα επεκταθούν ώσπου να καταντήσουν υπόδειγμα διαρκείας, περικλείνουν τον κίνδυνο να ξεφύγουν από τα χέρια μας, και προσπορίζοντας πολιτικό μονοπώλιο στην εργατική γραφειοκρατία να γίνουν μια από τις αιτίες που εκφυλισμού της.
Έχουμε ένα ζωντανό παράδειγμα μπροστά μας, μιας τέτοιας δυναμικής με την απεχθή κατάργηση της ελευθερίας του λόγου και τύπου, που είναι τώρα κανόνας στην Σοβιετική Ένωση. Πράγμα που δεν έχει τίποτε κοινό με τα συμφέροντα της διχτατορίας του προλεταριάτου.
Αντίθετα, συντελεί στο να προστατεύονται τα συμφέροντα της νέας κυβερνητικής κάστας, από την αντιπολίτευση των εργατών και αγροτών. Αυτή ακριβώς τη βοναπαρτιστική δημοκρατία της Μόσχας μιμείται τώρα ο Κύριος Τολεντάνο και οι συνεργάτες του, που συνταυτίζουν τις προσωπικές τους καριέρες με τα συμφέροντα του σοσιαλισμού. Τα πραγματικά καθήκοντα του εργατικού κράτους δεν είναι να αστυνομεύει την κοινή γνώμη, αλλά να την απελευθερώσει από τον ζυγό του κεφαλαίου.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο θέτοντας τα μέσα παραγωγής, συμπεριλαμβανομένης και της παραγωγής κοινωνικής πληροφόρησης, στα χέρια του συνόλου της κοινωνίας.
Μια κι έχει γίνει αυτό το θεμελιώδες σοσιαλιστικό βήμα, όλα τα ρεύματα της κοινής γνώμης που δεν πήραν τα όπλα κατά της διχτατορίας του προλεταριάτου, πρέπει να 'χουν την δυνατότητα να εκφραστούν ελεύθερα. Είναι καθήκον του εργατικού κράτους να εξασφαλίσει σε όλα, αναλογικά με την αριθμητική τους δύναμη, τα τεχνικά μέσα που χρειάζονται γι' αυτό, όπως τυπογραφεία, χαρτί, μεταφορικά.
Μια από τις κύριες αιτίες του εκφυλισμού του κρατικού μηχανισμού είναι η μονοπώληση από την σταλινική γραφειοκρατία του τύπου, με κίνδυνο να μετατραπούν όλα τα κέρδη από την Οκτωβριανή Επανάσταση σε ερείπια -πέρα για πέρα.
Αν αναζητήσουμε παραδείγματα απ' την μοιραία επιρροή της Κόμιντερν στα εργατικά κινήματα των διαφόρων χωρών, η τωρινή καμπάνια του Λ. Τολεντάνο είναι από τα χειρότερα. Ο Τολεντάνο και οι δογματικοί οπαδοί του προσπαθούν να μπάσουν στο αστικοδημοκρατικό σύστημα μέσα και μεθόδους, που σε ορισμένες περιστάσεις μπορεί να 'ναι αναπόφευκτες υπό τη καθεστώς της διχτατορίας του προλεταριάτου.
Κι ακόμα, δεν δανείζονται στην πραγματικότητα τις μεθόδους αυτές απ' τη διχτατορία του προλεταριάτου, αλλά μάλλον από τους βοναπαρτιστές σφετεριστές της. Μ' άλλα λόγια μολύνουν μια ήδη άρρωστη αστική δημοκρατία με τα μικρόβια της παρακμάζουσας σταλινικής γραφειοκρατίας.
Η αναιμική δημοκρατία του Μεξικού αντιμετωπίζει ένα διαρκή, καθημερινό κίνδυνο από δύο κατευθύνσεις: πρώτο απ' το ξένο ιμπεριαλισμό και δεύτερο από τους πράκτορες της αντίδρασης στη χώρα, που ελέγχουν τα όργανα τύπου με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία.
Αλλά μονάχα τυφλοί ή άμυαλοι μπορούν να νομίσουν πως οι εργάτες κι οι αγρότες θα απελευθερωθούν από την επιρροή των αντιδραστικών ιδεών με την απαγόρευση του αντιδραστικού τύπου.
Στην πραγματικότητα, μόνο η μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία λόγου, τύπου και οργάνωσης, μπορεί να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες για την πρόοδο του επαναστατικού κινήματος της εργατικής τάξης.
Είναι απαραίτητο να διεξάγεται ακατάπαυστη πάλη εναντίον του αντιδραστικού τύπου. Αλλά οι εργάτες δεν μπορούν ν' αφήσουν στον καταπιεστικό μηχανισμό του αστικού κράτους να υποκαταστήσει τον αγώνα που πρέπει να διεξάγουν οι δικές τους οργανώσεις και ο τύπος τους.
Σήμερα το κράτος μπορεί να φαίνεται «ευγενικά» διατεθειμένο προς τις εργατικές οργανώσεις. Αύριο η κυβέρνηση μπορεί να πέσει, και αναπόφευκτα θα πέσει, στα χέρια των πιο αντιδραστικών αστικών στοιχείων. Σε τέτοια περίπτωση, οποιαδήποτε απαγορευτική νομοθεσία θα υπάρχει, θα χρησιμοποιηθεί για να κτυπηθούν οι εργάτες. Μόνο τυχοδιώκτες, που δεν ενδιαφέρονται παρά για ανάγκες της στιγμής, μπορούν να υποτιμούν τέτοιο κίνδυνο.
Ο πιο αποτελεσματικός δρόμος για να καταπολεμηθεί ο αστικός τύπος είναι να επεκταθεί ο τύπος της εργατικής τάξης.
Φυσικά, κίτρινες εφημερίδες όπως η El Populer είναι ανίκανες να διεκπεραιώσουν τέτοιο καθήκον. Τέτοιες φυλλάδες δεν έχουν θέση ανάμεσα στον εργατικό τύπο, τον επαναστατικό τύπο, ή ακόμα τον πραγματικό δημοκρατικό τύπο. Η El Populer υπηρετεί τις προσωπικές φιλοδοξίες του Κου. Λ. Τολεντάνο, που είναι ο ίδιος στην υπηρεσία της σταλινικής γραφειοκρατίας. Οι μέθοδοί της -ψέμα, συκοφαντία, κυνήγι «μαγισσών», πλαστογραφίες- είναι και μέθοδοι του Τολεντάνο.
Η εφημερίδα του δεν έχει ούτε πρόγραμμα ούτε ιδέες. Είναι φανερό πως τέτοια φυλλάδα δεν μπορεί να δονήσει καμία ανταποκριτική χορδή στις γραμμές των εργαζομένων, είτε να τους αποσπάσει απ' τον αστικό τύπο. Έτσι, φθάνουμε στο αναπόφευκτο συμπέρασμα πως ο αγώνας κατά του αστικού τύπου, ξεκινά με την απόρριψη των εκφυλισμένων «ηγετών» των εργατικών οργανώσεων, ιδιαίτερα με την απελευθέρωση του εργατικού τύπου απ' την κηδεμονία του Λομπάρντο Τολεντάνο και άλλων αστών θεσηθήρων.
Το Μεξικάνικο προλεταριάτο έχει ανάγκη από έντιμο τύπο που να εκφράζει τις ανάγκες του, να υπερασπίζει τα συμφέροντά του, να διευρύνει τον ορίζοντά του και να προετοιμάζει το δρόμο για την σοσιαλιστική Επανάσταση στο Μεξικό.
Αυτός είναι ο σκοπός του Clave.
Ξεκινάμε επομένως κηρύσσοντας αδιάκοπο πόλεμο εναντίον των άθλιων βοναπαρτιστικών αξιώσεων του Τολεντάνο.
Και σ' αυτή μας την προσπάθεια προσδοκούμε την υποστήριξη όλων των προχωρημένων εργατών. Μαρξιστών και πραγματικών δημοκρατών.
_________
Το παρακάτω κείμενο έχει γραφεί από τον Λ. Τρότσκι και δημοσιευτεί 21 Αυγούστου 1938 ως ανυπόγραφο κύριο άρθρο στο πρώτο τεύχος του μεξικάνικου θεωρητικού περιοδικού Clave (κλειδί). Επαναδημοσιεύθηκε στα αγγλικά το 1970 στα Writings του Τρότσκι (τόμος 1937-38, σελ. 417), των αμερικάνικων εκδόσεων Pathfinder Press. Τη μετάφραση από τα ισπανικά έκανε ο Gerry Foley. Το χειρόγραφο του άρθρου βρέθηκε στα «Αρχεία Λ. Τρότσκι», τα κατατεθειμένα στην Harvard Gollege Library. Πρώτη φορά στα ελληνικά δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Για το Σοσιαλισμό» που έκδιδε ο Μ. Ράπτης (Πάμπλο) και οι σύντροφοί του.
____________
https://www.marxists.org/ellinika/archive/trotsky/works/1938/8/21/frepress.htm

Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

Νίκος Πουλαντζάς: Ένας πρωτοπόρος της ανανέωσης


Νίκος Πουλαντζάς: Ένας πρωτοπόρος της ανανέωσης


Σαν σήμερα, στις 3 Οκτωβρίου 1979, ο Νίκος Πουλαντζάς αυτοκτόνησε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, πηδώντας στο κενό από τον όροφο μιας πολυκατοικίας του Παρισιού κρατώντας τα βιβλία του στην αγκαλιά !!!

~~~~~~

Ενάντια στη σταλινική ορθοδοξία, που είχε μετατρέψει τη μαρξιστική θεωρία σε πέτρινο δόγμα και σε απλοϊκή κατήχηση, αναπτύχθηκε ένας αιρετικός και κριτικός μαρξισμός που βάδιζε στον ανηφορικό δρόμο της έρευνας, της ανάλυσης, της αναθεώρησης, της δημιουργικής θεωρητικής επεξεργασίας, της διανοητικής ανακάλυψης. Ο Νίκος Πουλαντζάς ήταν ένας από τους πρωτοπόρους σε αυτό το τολμηρό ανανεωτικό εγχείρημα. Η συμβολή του σφράγισε τη διεθνή θεωρητική και πολιτική συζήτηση εκείνης της περιόδου. 
Ακόμα και σήμερα, και παρά τις μεγάλες ανατροπές και μεταβολές που έχουν επισυμβεί, όσοι δεν έχουν εγκαταλείψει το φιλόδοξο πολιτικό σχέδιο της σύζευξης δημοκρατίας και σοσιαλισμού οφείλουν να αναμετρηθούν με το έργο του. Γιατί και σήμερα (όπως και πάντα) κάθε προβληματική της ατομικής και κοινωνικής χειραφέτησης προϋποθέτει υποχρεωτικά τη θεωρητική ανάλυση των μηχανισμών του κράτους και των βαθύτερων λογικών της εξουσίας. 
Η ιστορική εμπειρία του «υπαρκτού σοσιαλισμού» κατέδειξε ότι η εξουσία όχι μόνον δεν «μαραίνεται» ή δεν φθίνει με την επαναστατική έξοδο από τον καπιταλισμό, αλλά, αντίθετα, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να ενδυναμωθεί ή και να γίνει απόλυτη και ολοκληρωτική...

_________
https://left.gr/…/nikos-poylantzas-enas-protoporos-tis-anan…

Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017

Ο ρόλος της Eκκλησίας στη Μακρόνησο

makronisos.jpg

Mακρόνησος σήμερα
γράφει ο
Θανάσης Κάππος


«Οσοι από εσάς έχουν σκοτώσει κομμουνιστήν, ημπορούν να έλθουν να μεταλάβουν ελευθέρως. Είναι συγχωρεμένοι».
«Μακρόνησος. Κάπου στα 1948. Ξαφνικά ακούγεται μια φωνή:
– Ποιος από σας είναι ο κουρέας;
– Eγώ.
– Να πας αμέσως στο διοικητήριο να ξυρίσεις τον παπά.
Μετά από λίγο πάλι η ίδια στιχομυθία. Νομίζεις πως σου κάνει κάποιος καψώνι για να παίξει και να γελάσει μαζί σου. Σε ξαναφώναξε ο παπάς να πας στο διοικητήριο για να τον ξυρίσεις. Είναι πολύ τσαντισμένος, γιατί σε ξαναφώναξε και λέει πως κάνεις το κορόιδο.
Δεν μπορεί, σκέφτεσαι, πλάκα θα σου κάνουν και θα είναι όλοι συνεννοημένοι. Δεν περνάει λίγη ώρα και ξαφνικά έξω απ’ τη σκηνή σου γίνεται πανδαιμόνιο.
– Να η σκηνή του κουρέα, φωνάζει κάποιος.
Τη στιγμή εκείνη δίνει μια σπρωξιά και τραντάζει τη σκηνή ένας παπάς. Ο παπάς του τάγματος, έτοιμος να τα διαλύσει όλα.
– Γιατί ρε, γ… το σταυρό σου, γ… την Παναγία σου, δεν έρχεσαι να με ξυρίσεις; Δυο φορές έστειλα να σε φωνάξουν και μου κάνεις την κορόιδα. Γιατί, ρε κόπανε;
Φαίνεσαι χαμένος, σαν να βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο. Νόμιζα πως μου κάνουν πλάκα και με δουλεύουν. Ελεγαν πως πρέπει να πάω να ξουρίσω τον παπά και δεν τους πήρα στα σοβαρά.
Ποιος όμως ήταν εκείνος ο παπάς που έκανε τον σαματά ψάχνοντας τον κουρέα για να του “πάρει” τις παραπανίσιες τρίχες από τον λαιμό. Ηταν ο “ιεροκήρυξ Κυκλάδων”, αρχιμανδρίτης και αργότερα δεσπότης, “Αγιος Πρεβέζης”».
Η μαρτυρία του Γιάννη Παπανικολάου για τον παπά της Μακρονήσου, που υπάρχει στο βιβλίο του Λεύτερη Ραυτόπουλου «Το μήκος της νύχτας 48-50», είναι πλήρως κατατοπιστική.
Αντιγράφουμε:
«[…] Μετά τα φοβερά γεγονότα του Φλεβάρη του 1948 εντάσσεται το πιο κάτω περιστατικό. Το Γενικό Επιτελείο έστειλε εκεί –όπως είναι γνωστό– τον Μπαϊτακτάρη ενίσχυση με το περιπολικό και από ξηρά και θάλασσα ρίξανε στο ψαχνό στις 7.000 του τρίτου τάγματος, όπως ονόμαζαν τους στρατιώτες που είχαν υπηρετήσει στον ΕΛΑΣ.
Το μακελειό με τους εκατοντάδες νεκρούς, τραυματίες, τρελούς και τσακισμένους με τις σχοινόριζες είχε τελειώσει. Συνεχίζονταν τώρα εντατικά η καταπίεση και η ταπείνωση.
Οι αλφαμίτες, το Αλφα δύο και ο Στυλιανός Κορνάρος σαν εκπρόσωπος της Εκκλησίας είχαν αναλάβει το έργο της εξυγίανσης του τάγματος. Βασανισμοί και κηρύγματα του παπά στις καθημερινές συγκεντρώσεις διαφώτισης.
Μεγάλη βδομάδα. Από το βήμα ο Κορνάρος καλεί τους αμαρτωλούς να μετανοήσουν, να προσευχηθούν και να ακούσουν “για το καλό τους” τους Αλφαμίτες. Φυσικά μια και ήταν μεγάλη βδομάδα, τους καλούσε να παρουσιαστούν σε κείνον για εξομολόγηση και μεταλαβιά. Ηξεραν οι κρατούμενοι τις προεκτάσεις και τις συνέπειες απ’ αυτές τις εξομολογήσεις που ζητούσε ο Στυλιανός γι’ αυτό δεν πλησίαζαν κατά την έδρα του. Ομως υπήρχαν και αδύνατοι άνθρωποι.
Ενας τέτοιος –δε γράφω τ’ όνομά του για να μην τον πληγώσω αν είναι στη ζωή– θέλει να εκτελέσει τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Αποφάσισε κι εξομολογήθηκε. Αλλά κάτω από τις επίμονες ερωτήσεις του σημερινού δεσπότη της Πρέβεζας, υποχρεώθηκε να δώσει με ειλικρίνεια τα ονόματα των οργανωμένων στο χωριό του, αλλά και όσα ήξερε μέσα στο τάγμα.
Ο Στυλιανός μετά τη θρησκευτική ανάκριση κατέθεσε την έκθεση της “εξομολόγησης” στο Α2. Αυτή ήταν και η επίσημη δουλειά του (δηλ. χαφιεδισμός), γι’ αυτό έπαιρνε το μισθό του.
Το Α2 κάλεσε τον εξομολογηθέντα και να πει όλη την αλήθεια –την θεωρούσαν λειψή την εξομολόγηση– με το καλό. Τον βασάνισαν φριχτά, ενώ πάνω στο μαρτύριο ο Κορνάρος με το Ευαγγέλιο στο χέρι διέκοπτε λέγοντας σαρκαστικά: –Τέκνον μου, μην κρύβεις τίποτα, πέστα όλα να ξαλαφρώσει η ψυχή σου. Πέστα και θα προσευχηθώ στον Κύριο για σένα.
Τούτο το έργο συνεχίζονταν με όσους βασανίζονταν. Εκεί, παρών με το πετραχήλι, το Ευαγγέλιο, και το πιστόλι στη μέση ο αρχιβασανιστής παπάς, ο σημερινός συνοδικός, ο “άγιος” Στυλιανός Πρεβέζης».
Στο «αποχαιρετιστήριο» γράμμα του τον Σεπτέμβριο του 1948, όπως δημοσιεύτηκε λίγο αργότερα στο περιοδικό «Σκαπανεύς» (αριθ. 10, 1.10.1948), ως «Ιεροκήρυξ Κυκλάδων…» γράφει:
«Με βαθείαν συγκίνησην αναχωρών από το Εκπαιδευτικόν Εθνικόν Σχολείον Μακρονήσου, ένθα επί επτάμηνον υπηρέτησα ως Στρατιωτικός Ιερεύς, απευθύνω εις πάντας τους τε αξιοτίμους κ.κ. Διοικητάς και αξιωματικούς και αγαπητούς στρατιώτας όλων των μονάδων εγκάρδιον Χριστιανικόν και Εθνικόν χαιρετισμόν. Καθ’ όλον το διάστημα της ενταύθα διακονίας μου έζησα στιγμάς όχι μόνον θρησκευτικής συγκινήσεως, αλλά και Εθνικής εξάρσεως από το συντελούμενον μεγαλειώδες Εθνικόν Εργον.
Επαξίως η ιστορία της ενδόξου Πατρίδας μας θα χαράξει χρυσάς σελίδας τιμής και ευγνωμοσύνης διά τον μεγαλόπνοον Υπουργόν των Στρατιωτικών κ. Γ. Στράτον, και τον υπέροχον Διευθυντήν της ΒΧΙ αξιότιμον κ. Μπαϊρακτάρην διότι υπήρξαν οι εμπνευσταί, δημιουργοί και εμψυχωταί της νέας αυτής κολυμβήθρας του Σιλωάμ, ένθα χιλιάδες Ελληνόπουλα ανεβαπτίθησαν εις τα ρείθρα των Εθνικών και Χριστιανικών αξιών.
Εναυλος διά βίου θα είναι ώς τα ώτα της ψυχής μου η ειλικρινής ομολογία χιλιάδων ανανηψάντων και εξομολογηθέντων ότι ευγνωμονούν την Εθνική αναμορφωτικήν Σχολήν Μακρονήσου».
Ομως τα χριστιανικά παράδοξα δεν τελείωσαν στον ξερότοπο μετά το φευγιό του Κορνάρου.
Αντιγράφουμε από το περιοδικό «Σκαπανεύς» του Ιουλίου 1949«Ο Σαούλ, ο μεγαλύτερος διώκτης του Χριστιανισμού ανέβλεψε και έγινε ο μεγαλύτερος Απόστολος των Εθνών».
Γιατί όμως αυτή η αναφοράTον Δεκέμβριο του 1949 το Γ΄ Τάγμα απέκτησε ένα εκκλησάκι που δεν χωρούσε πολλούς κρατούμενους, αλλά ήταν έστω και έτσι μια παρηγοριά.
Τι όνομα βρήκαν όμως οι αθεόφοβοι για να του δώσουν: «Απόστολος Παύλος». Μια επιλογή δήθεν συμβολική…
Κάποια στιγμή ήρθε ένας άλλος παπάς για να αναλάβει καθήκοντα στη θέση του Κορνάρου.
– Τέκνα μου, την επόμενη Παρασκευήν θα έχωμεν θείαν μετάληψιν. Μπορείτε να μεταλάβετε, αρκεί προηγουμένως να το αναφέρετε στον επιλοχίαν σας διά να σας απαλλάξει από τυχόν άλλην εργασίαν. Εως την ώραν διανομής του συσσιτίου θα είμαι εις τον ναόν και θα σας αναμένω. Βεβαίως προ της μεταλήψεως πρέπει να εξομολογηθείτε, αλλά είστε τόσοι πολλοί που αδυνατώ να σας εξομολογήσω όλους.
Μιλώντας για το Γ΄ Τάγμα Σκαπανέων που εκείνη την εποχή μπορεί να αριθμούσε περισσότερους από δώδεκα χιλιάδες άνδρες, με τις αφίξεις εκείνο το διάστημα να διαδέχονται με αστραπιαία ταχύτητα η μια την άλλη, χάνεται το μέτρημα. Οι φαντάροι άρχισαν να απορούν.
– Θα μεταλάβουμε χωρίς να εξομολογηθούμε ή δε θα μεταλάβουμε καθόλου;
– Aκούστε τέκνα μου. Θα εύρωμεν τρόπο, δε θα εξομολογηθείτε εις εμέ αλλά εις τον εαυτόν του ο καθένας εξ υμών! Μόνοι σας θα πρέπει να αποφασίσετε αν πρέπει να μεταλάβετε ή όχι.
Η απορία παραμένει ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των φαντάρων που δεν ξέρουν με ποιον πραγματικά έχουν να κάνουν.
– Πώς θα κρίνουμε εμείς μόνοι μας; Μπορούμε να λάβομε μια τόσο σοβαρή απόφαση αναρωτιούνται μεταξύ τους.
– Βεβαίως και μπορείτε. Είναι παρά πολύ απλό. Πιθανόν δε γνωρίζω πόσοι εξ υμών να έχετε κάνει παράβαση της ογδόης εντολής, «ου φονεύσεις», δηλαδή εάν έχετε διαπράξει κάποιο φόνον, κάποιο έγκλημα.
Η απορία συνεχίζει να παραμένει ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των φαντάρων που δεν ξέρουν πραγματικά με ποιον έχουν να κάνουν.
– Σε αυτή την περίπτωση, μπορούμε να μεταλάβουμε ή όχι;
– Eίναι πολύ απλό μη μας στεναχωρεί. Οσοι από εσάς έχουν σκοτώσει κομμουνιστήν, ημπορούν βεβαίως να έλθουν να μεταλάβουν ελευθέρως, είναι συχωρεμένοι. Οσοι όμως έχουν σκοτώσει εθνικόφρονα, αυτοί όχι. Δεν έχουν δικαίωμα να μεταλάβουν. Είναι αμαρτωλοί, παραβάται της ογδόης εντολής.
Οι στρατιώτες παρέμειναν άφωνοι και απορημένοι, χωρίς πραγματικά να ξέρουν με ποιον έχουν να κάνουν…

Παναγιώτης Ελης

Ηταν παράδειγμα για τους άλλους αγωνιστές

Κατράκης, Καρούσος, Ιμβριώτης, Λουντέμης, Φωτιάδης, Παπαπερικλής, Μακρόνησος 1949 (ΑΣΚΙ, Ν. Μάργαρης)Κατράκης, Καρούσος, Ιμβριώτης, Λουντέμης, Φωτιάδης, Παπαπερικλής, Μακρόνησος 1949 (ΑΣΚΙ, Ν. Μάργαρης) | 
Η Πιπίνα Ελή (αδελφή του Παναγιώτη Ελή, Μακρονησιώτη που δολοφονήθηκε τη νύχτα της 21ης Απριλίου στον Ιππόδρομο) λέει:
«Ο Παναγιώτης Ελής πήγε στρατιώτης τον Απρίλιο του 1944 στις μεταβιβάσεις στο Μεσολόγγι και μετά από λίγο καιρό καταδικάστηκε μετά από σύντομη δίκη σε θάνατο για δήθεν αποστολή και απόδραση φαντάρων με προορισμό το βουνό και τους αντάρτες.
Η ποινή του δεν εκτελέστηκε και μετατράπηκε σε φυλάκιση. Κρατήθηκε σε ένα μικρό ανήλιαγο μπουντρούμι για δύο μήνες και αμέσως μετά μεταφέρθηκε στη Μακρόνησο στο 2ο τάγμα όπου και τον είχαν σε αυστηρή απομόνωση. Ηταν κάπου στη χαράδρα με μόνη “παρέα” ένα δέντρο στο οποίο ανέβαινε όποτε έπιανε βροχή για να σωθεί και να προφυλαχθεί από τα ορμητικά νερά.
Πέρασε κάθε είδους βασανιστήρια με στόχο να του αποσπάσουνε δήλωση μετάνοιας και τη γνωστή υπογραφή. Αυτός όμως από όσα είχαμε κατά καιρούς συζητήσει ήταναποφασισμένος να μην κάνει με τίποτα δήλωση. 
Τους έβγαζαν κάθε μέρα έξω και τουςαπειλούσαν με τα πάντα. Τους έκαναν εικονικές εκτελέσεις για να τους σπάσουν το ηθικό και να τους πάρουν την πολυπόθητη δήλωση.
Μια μέρα ένας συγκρατούμενός του στη “χαράδρα” o Χρήστος Ιακωβίδης, άρχισε να φωνάζει: “Ζήτω ο Ελλής, θέλω να γίνω σαν κι αυτόν”.
Toν πήραν αμέσως και άρχισαν να τον ξυλοκοπούν μέχρι θανάτου και όπως μου είχε πει ο Παναγιώτης το πόδι του έβγαζε για μια εβδομάδα αίμα.
Ο Παναγιώτης, μετά τη Μακρόνησο μεταφέρθηκε στον Αϊ-Στράτη για “φιλοξενία”, με ένα μικρό ενδιάμεσο διάλειμμα περίπου δύο μηνών όταν είχε βγει με άδεια και ερχόμενος στην Κομοτηνή για κάποια κομματική δουλειά συνελήφθη την ίδια μέρα.
Στη Μακρόνησο, βοηθούσε όποιον και όπως μπορούσε κάνοντας το καθετί για να τον ξαλαφρώσει από τα απάνθρωπα βασανιστήρια.
Εκεί, το 1948 προς το τέλος, αρχές του 1949, εάν θυμάμαι καλά το χρονικό διάστημα, έγινε πολύ καλός φίλος με τον φοιτητή της Ιατρικής και μετέπειτα γνωστό πνευμονολόγο Αδωνι Τριανταφύλλη.
Ο Αδωνις είχε περάσει φρικτά βασανιστήρια στη Μακρόνησο για τους γνωστούς πολιτικούς λόγους όπως και όλοι που πήγαν στη Μακρόνησο, αλλά και για το γεγονός του ότι ήταν πρώτος ξάδερφος της Λένας Τριανταφύλλη ιδιαιτέρας γραμματέως του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με την οποία δε μίλησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Μάλλον δεν μπορούσαν να του το συγχωρέσουν, δεν εξηγείται αλλιώς το τόσο μεγάλο μίσος εναντίον του.
Τον είχαν πραγματικά σακατέψει και ο Παναγιώτης έκανε ό,τι μπορούσε για να τον προστατέψει και να τον βοηθήσει.
Τον έσωσε μια φορά μετά από έναν άγριο ξυλοδαρμό μεταφέροντάς τον σε μια σκηνή όπου υπήρχαν γιατροί και κάποια ελάχιστα φάρμακα για να μπορέσουν να του επουλώσουν τα τραύματά του και τις πληγές που είχε σε όλο του το σώμα.
Του έπαιρνε πολλές φορές το βαρύ ντενεκέ με τις πέτρες που του έδιναν να κουβαλήσει μέχρι την κορυφή του βουνού με γρήγορα βήματα και τον αντικαθιστούσε με τον δικό του που ήταν ελαφρύτερος.
Αμέσως μετά, κυρίως ο Καραφώτης ορμούσε επάνω του σαν να ήταν “τυφλός” και δεν υπολόγιζε τίποτα θέλοντας να τον σακατέψει.
Τη νύχτα που ξέσπασε η δικτατορία, αν και ήμαστε κάπως έτοιμοι για το τι έρχεται, ίσως δεν το είχαμε υπολογίσει σωστά αναφορικά με τον χρόνο εκδήλωσης, ήρθε ένας φίλος και μας χτύπησε το κουδούνι κατά τις τρεις τα ξημερώματα για να μας προειδοποιήσει για τα γεγονότα.
Τον Παναγιώτη τον συνέλαβαν και τον πήγαν στον Ιππόδρομο, όπου το βράδυ εκείνο είχαν πάει πολύ κόσμο και αν θυμάμαι καλά και κάποιους επώνυμους.
Η δολοφονία του από τον ίλαρχο Κωνσταντίνο Κότσαρη υπεύθυνο για τη φύλαξη των κρατουμένων εκείνη τη μοιραία νύχτα δεν νομίζω πως ήταν σε καμία περίπτωση τυχαία. Φοβόντουσαν πως αν τον ξαναστείλουν φυλακή και εξορία θα κάνει ξανά τα ίδια, βοηθώντας τον κόσμο που θα ήταν δίπλα του, τους συνεξόριστους, τους φίλους και τουςσυντρόφους του.
Για να καταλάβετε, θα σας πω το εξής τρομερό γεγονός: Ηθελα να κάνω ένα μικρό μνημόσυνο σαράντα μέρες μετά τον θάνατο του και καμία εκκλησία δεν μας δέχτηκε.
Με πολύ ζόρι και κόπο βρέθηκε ένας παπάς στην εκκλησία του Αγίου Παύλου στον Κολωνό, που μάλιστα έφτιαξε μόνος του τα κόλλυβα.
Απέναντι, υπήρχε ένα μικρό καφενείο το οποίο υπάρχει ακόμη και σήμερα, το οποίο τότε το είχε ένας φίλος του αδερφού μου ο Μάνθος και προθυμοποιήθηκε να κεράσει τον κόσμο καφέ.
Ομως ο κόσμος που είχε έρθει στο μνημόσυνο δεν ήθελε και φοβόταν να βγει από την εκκλησία γιατί γύρω ήταν γεμάτο τανκς και ασφαλίτες. Τα συμπεράσματα δικά σας».

 Βιβλιογραφία

▶ «Ενθύμια Μακρονήσου» (υπό έκδοση).
▶ Λευτέρης Ραυτόπουλος, «Το μήκος της νύχτας 48-50», Καστανιώτης.
▶ Ρένα Λευκαδίτου-Παπαντωνίου, «Μακρόνησος: μια υπόμνηση για ό,τι έγινε, για ό,τι γράφτηκε», Εντός.
▶ Βασίλης Καραμπάτσος, «Μακρονήσι, η τρίτη αποστολή», αυτοέκδοση
▶ «Εφημερίδα των Συντακτών», δημιοσιεύματα με θέμα τη Μακρόνησο.


(*)  http://www.efsyn.gr/arthro/o-rolos-tis-ekklisias-sti-makroniso


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Οι αποκαλύψεις οδήγησαν τους δημοσιογράφους στο κελί
Η μνήμη δεν εκτοπίζεται από τη Μακρόνησο

Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Στις 21 Αυγούστου 1940, ο Λέων Τρότσκι άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 60 ετών...

Λέων Τρότσκι 
1879 – 1940

21 Αυγούστου 1940, ο Λέων Τρότσκι άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 60 ετών... ήταν ο Μαρξιστής της καρδιάς μου, που "καθόρισε" τα φοιτητικά μου χρόνια...

Ήταν Ουκρανός επαναστάτης και, ηγετική μορφή της Οκτωβριανής Επανάστασης. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επικράτηση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, διετέλεσε κομισάριος Εξωτερικών και Πολέμου και θεωρήθηκε διάδοχος του Λένιν στην ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Ηττήθηκε, όμως, στη μάχη της διαδοχής από τον Στάλιν, εξορίστηκε και δολοφονήθηκε. Οι οπαδοί του διαμόρφωσαν το πολιτικό ρεύμα του Τροτσκισμού, στο πλαίσιο του Μαρξισμού - Λενινισμού.

Ο Λιεφ Νταβίντοβιτς Μπρόνσταϊν (Lev Davidovich Bronshtein), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου (7 Νοεμβρίου με το νέο ημερολόγιο) του 1879 στο χωριό Γιανόφκα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (νυν Μπερεσλάφκα Ουκρανίας). Ο εβραϊκού θρησκεύματος πατέρας του ήταν πλούσιος κτηματίας της περιοχής, ενώ η μητέρα του Άννα ανήκε στη μεσοαστική τάξη και ήταν μορφωμένη.
Σε ηλικία οκτώ ετών, στάλθηκε από τους γονείς του σε σχολείο της Οδησσού, όπου έζησε τα επόμενα οκτώ χρόνια στο σπίτι του ανιψιού της μητέρας του, ενός φιλελεύθερου διανοούμενου. Το νεαρό αγόρι διακρίθηκε για την ευφυΐα του και τον χαρισματικό τρόπο με τον οποίο χειριζόταν τον γραπτό και προφορικό λόγο.
Όταν πήγε στο Νικολάγεφ το 1896 για να ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές του, ήλθε σε επαφή με μία παράνομη σοσιαλιστική οργάνωση και μυήθηκε στο Μαρξισμό. Αφού φοίτησε για λίγο στο πανεπιστήμιο της Οδησσού, το 1897 επέστρεψε στο Νικολάγεφ για να συμβάλει στην οργάνωση της παράνομης «Ένωσης Νοτιο-Ρώσων Εργατών».
Τον Ιανουάριο του 1898 συνελήφθη και εξορίστηκε στη Σιβηρία για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Σιβηρία, εντάχθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας και παντρεύτηκε τη συνεργάτριά του Αλεξάνδρα Σοκολόφσκαγια, με την οποία απέκτησε δύο κόρες.
Το 1902 δραπέτευσε από τη Σιβηρία, χρησιμοποιώντας ένα πλαστό διαβατήριο με το όνομα Λέων Τρότσκι (Leon Trotsky), με το οποίο είναι γνωστός μέχρι τις μέρες μας. Για τα επόμενα 15 χρόνια έζησε στο εξωτερικό με μικρά διαλείμματα επιστροφής στην πατρίδα. Τον Ιούλιο του 1903, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, κατά τη διάρκεια του δευτέρου συνεδρίου του στις Βρυξέλλες και το Λονδίνο, διασπάστηκε σε «μπολσεβίκους» («πλειοψηφούντες») με επικεφαλής τον Λένιν και «μενσεβίκους» («μειοψηφούντες»), στους οποίους εντάχθηκε και ο Τρότσκι.
Οι «μενσεβίκοι» πρέσβευαν μία δημοκρατική προσέγγιση του σοσιαλισμού και ο Τρότσκι εναντιωνόταν στον Λένιν, απορρίπτοντας τις δικτατορικές μεθόδους του και τις οργανωτικές εκείνες αντιλήψεις που απέβλεπαν μόνο στην άμεση έναρξη της επανάστασης. Λίγο νωρίτερα, ο Τρότσκι είχε γνωρίσει και παντρευτεί στο Παρίσι τη δεύτερη σύζυγό του, τη ρωσίδα επαναστάτρια Ναταλία Σέντοβα, με την οποία απέκτησε δύο γιους.
Μόλις ξέσπασαν οι επαναστατικές ταραχές του 1905, ο Τρότσκι επέστρεψε στη Ρωσία και οργάνωσε τα Σοβιέτ της Αγίας Πετρούπολης. Μετά τη συντριβή του κινήματος συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του συνέγραψε το μείζον έργο του «Αποτελέσματα και Προοπτικές», στο οποίο διατύπωσε τη θεωρία του για τη διαρκή επανάσταση. Επρόκειτο για μία προσπάθεια να προσαρμόσει τη μαρξιστική θεωρία στη ρωσική πραγματικότητα, δηλαδή στις συνθήκες μιας υπανάπτυκτης χώρας, που βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό.
Ο Τρότσκι υποστήριζε ότι μία αστική επανάσταση στη Ρωσία θα οδηγούσε σε μία διαρκή επανάσταση ή αλλεπάλληλες επαναστάσεις, κατά τις οποίες το προλεταριάτο θα έβρισκε την ευκαιρία να καταλάβει την εξουσία στα αστικά κέντρα. Αν και η Ρωσία ήταν μία κυρίως αγροτική χώρα, αυτή η κυριαρχία στα αστικά της κέντρα δεν θα ήταν προσωρινή, επειδή η επανάσταση στη Ρωσία θα είχε ως επακόλουθο μία παρόμοια κατάσταση διαρκούς επανάστασης σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ρωσική εξέγερση θα αποτελούσε παράδειγμα για τους προλετάριους της Δύσης, ώστε να εξεγερθούν, και θα οδηγούσε έτσι στην εγκαθίδρυση σοσιαλιστικών κυβερνήσεων, οι οποίες με τη σειρά τους θα υποστήριζαν τους επαναστάτες στη Ρωσία.
Το 1907, αφού εκτοπίστηκε για δεύτερη φορά στη Σιβηρία, κατάφερε και πάλι να διαφύγει στο εξωτερικό. Εγκαταστάθηκε αρχικά στη Βιέννη , όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος και το 1912-1913 παρακολούθησε τους Βαλκανικούς Πολέμους ως πολεμικός ανταποκριτής. Με το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου συντάχθηκε με την πλειοψηφία των Ρώσων Σοσιαλδημοκρατών, που καταδίκαζαν τον πόλεμο και αρνούνταν να υποστηρίξουν τις πολεμικές προσπάθειες του τσάρου.
Μετά την έκρηξη της Φεβρουαριανής Επανάστασης του 1917 επέστρεψε στη Ρωσία και παρά τις διαφωνίες του με τον Λένιν, εντάχθηκε στους «Μπολσεβίκους» κι έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης τον ίδιο χρόνο και την ανάληψη της εξουσίας από τους κομουνιστές. Το πρώτο πόστο που ανέλαβε ήταν αυτό του κομισάριου επί των Εξωτερικών και διαπραγματεύτηκε την έξοδο της Ρωσίας από τον πόλεμο και τη σύναψη ειρήνης με τη Γερμανία το 1918 («Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ»).
Κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφύλιου Πολέμου (1917-1922) διετέλεσε κομισάριος του Πολέμου και δημιούργησε τον Κόκκινο Στρατό, ο οποίος συνετέλεσε στη συντριβή των «Λευκών» αντεπαναστατών, συμβάλλοντας καθοριστικά στη στερέωση του νέου καθεστώτος. Ο Τρότσκι απέκτησε αίγλη και προβαλλόταν ως διάδοχος του Λένιν, όμως η πνευματική του ανωτερότητα και υπεροψία, καθώς και η εβραϊκή του καταγωγή λειτούργησαν εναντίον του. Έχοντας λιγοστούς φίλους στο μηχανισμό του κόμματος, έγινε εύκολη λεία για τον μηχανορράφο και πανούργο Στάλιν, ο οποίος μετά τον πρόωρο θάνατο του Λένιν (21 Ιανουαρίου 1924) ανέλαβε τα ηνία της Σοβιετικής Ένωσης.
Το Νοέμβριο του 1927, ο Τρότσκι εκδιώχθηκε από το κομουνιστικό κόμμα, τον Ιανουάριο του 1928 εκτοπίστηκε στην Κεντρική Ασία και τον Ιανουάριο του 1929 κρίθηκε ανεπιθύμητος στη Σοβιετική Ένωση κι εξορίστηκε. Αφού περιπλανήθηκε σε διάφορες χώρες (Τουρκία, Γαλλία, Νορβηγία), το 1936 εγκαταστάθηκε στο Μεξικό, συνεχίζοντας τον πολιτικό αγώνα του κατά του σταλινικού καθεστώτος, που το θεωρούσε μία γραφειοκρατική διαστροφή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Στις 20 Αυγούστου 1940 ένας ισπανός κομουνιστής ονόματι Ραμόν Μερκαντέρ, εκτελώντας πιθανώς εντολές του Στάλιν, τον τραυμάτισε σοβαρά μ’ ένα τσεκούρι αλπινιστή. Την επομένη, 21 Αυγούστου 1940, ο Λέων Τρότσκι άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 60 ετών.

___________
https://www.sansimera.gr/biographies/1493

Κυριακή 6 Αυγούστου 2017

Ντέιβιντ Χάρβει: Τα κινήματα δεν αρκούν, για να πολεμήσουμε τον νεοφιλελευθερισμό

Μετάφραση: Άβα Μπουλούμπαση


Δημοσιεύουμε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε ο δραστήριος και πολυγραφότατος γεωγράφος, μελετητής και εκλαϊκευτής του έργου του Μαρξ, ο Ντέιβιντ Χάρβει, στην ιταλική ηλεκτρονική εφημερίδα Contropiano με αφορμή μια σειρά σεμιναρίων που έδωσε στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια με θέμα «Κυριαρχία, κοινωνικά κινήματα και το δικαίωμα στην πόλη».

Πώς βλέπετε την πορεία του καπιταλισμού; Πιο συγκεκριμένα, υπάρχει ακόμη η τάση προς την παγκοσμιοποίηση; Ή έχουμε να κάνουμε με μια περίοδο εσωστρέφειας, επιστροφής στον προστατευτισμό και γενικά μια αύξηση του ανταγωνισμού ανάμεσα σε καπιταλιστικές μακρο-περιοχές; 
Ίσως μπορούμε να ξεκινήσουμε αναλύοντας την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, γιατί το κεφάλαιο εμφανίζεται με τρεις μορφές: η πρώτη είναι οι παραγωγικές δραστηριότητες, η δεύτερη είναι τα εμπορεύματα και η τρίτη μορφή το χρήμα. Καθεμία από αυτές έχει μια διαφορετική ικανότητα γεωγραφικής κινητικότητας: η παραγωγή μετακινείται πολύ αργά, τα εμπορεύματα μπορούν να μετακινηθούν, σήμερα, πολύ γρήγορα. Αυτό όμως που μπορεί να μετακινηθεί σε κλάσματα του δευτερολέπτου είναι σίγουρα το χρήμα. Όταν λέμε πως πρέπει να μπει φρένο σε ό,τι κινείται, οι περισσότεροι περιορισμοί στους οποίους αναφερόμαστε αφορούν τη μορφή εμπόρευμα, και σε ένα βαθμό την παραγωγή. Το δύσκολο είναι να επιβάλεις περιορισμούς στη ροή του χρήματος. Έτσι όταν ο Τραμπ μιλά για εμπορικές συμφωνίες και για αλλαγές, εννοεί τα εμπορεύματα και τον χάλυβα, αφού δεν υπάρχει τρόπος να περιορίσει κανείς την παγκόσμια ροή του χρήματος.

Εγώ πιστεύω ότι τα τελευταία περίπου σαράντα χρόνια σημειώθηκε ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτό που ο Μαρξ αποκαλούσε παραγωγή αξίας, που είναι η κοινωνικά απαραίτητη εργασία για την κατασκευή και την δημιουργία των πραγμάτων, και στην έκφραση-εκδήλωση αυτής της αξίας στη νομισματική της μορφή. Τότε υπήρχε ένας περιορισμός επειδή η νομισματική μορφή εξαρτιόταν από τα αποθέματα χρυσού, αλλά το 1971 η ισοτιμία χρυσού καταργήθηκε, και από τότε το χρήμα είναι αποδεσμευμένο από κάθε είδους έλεγχο σε σχέση με την αξίας του, με αποτέλεσμα το νομισματικό σύστημα σήμερα να έχει κυριαρχήσει.

Συνεπώς, αν σε αυτό αναφερόσαστε, η παγκοσμιοποίηση δεν έκλεισε τον κύκλο της, αλλά σήμερα βρίσκεται σε ένα ασταθές περιβάλλον, εξού και η ερώτηση: και ποια είναι η αξία που στηρίζει όλο το χρήμα που κυκλοφορεί; Είναι πολύ πιθανόν να υπάρξει κάποιου είδους νομισματική κρίση, και πράγματι βλέπουμε διαρκώς εκφάνσεις της κρίσης αυτής, που θα έχει πολύ δραματικά αποτελέσματα, και στη ζήτηση, που με τη σειρά της θα έχει επιπτώσεις και στην λεγόμενη «πραγματική οικονομία», και που θα προκαλέσει μαζική ανεργία σε όλο τον κόσμο. Αυτός ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Σήμερα ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται, είναι η κυκλοφορία όλο και περισσότερου νομίσματος από τις κεντρικές τράπεζες, η λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση, και άλλα παρόμοια.

Όμως πού πηγαίνει όλο αυτό το επιπλέον χρήμα; Ένα μεγάλο μέρος του πηγαίνει σε τομείς όπως η κερδοσκοπία των ακινήτων, με αποτέλεσμα οι τιμές των ακινήτων, σε σχεδόν όλες τις μεγαλουπόλεις του πλανήτη να εκτοξεύονται σε τέτοιο σημείο που να γίνονται απλησίαστες για τους περισσότερους. Έτσι προκαλείται κρίση ακινήτων που να έχουν προσιτή τιμή, και διάφορες παράπλευρες συνέπειες της συνακόλουθης νομισματοποίησης της οικονομίας και της απασφάλισης του νομισματικού και τιμολογιακού συστήματος, λόγω του ότι χάνει τον έλεγχο η πραγματική παραγωγή, που έχει τις ρίζες της στην κατάργηση της ισοτιμίας χρυσού το 1971.

Σε αυτό το πλαίσιο, ποιος είναι ο ρόλος της Ε.Ε.; Είναι σωστό να λέμε πως παρατηρείται ίσως στην ευρωπαϊκή πολιτική μια συνέχιση του νεοφιλελευθερισμού που θα μπορούσε να έρθει σε αντιπαράθεση με όσα συμβαίνουν σήμερα στις ΗΠΑ; 

Σκέφτομαι πως πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να αναλογιστούμε τι εννοούμε σαν νεοφιλελευθερισμό. Ο ορισμός που εγώ δίνω είναι πως πρόκειται για ένα ταξικό σχέδιο με στόχο τη συσσώρευση περισσότερου πλούτου στα χέρια όσων ήδη είναι πλούσιοι και ισχυροί, και πως αυτό έχει συμβεί τα τελευταία 40 χρόνια. Δεν πιστεύω πως έχει τελειώσει αυτή η διαδικασία. Πιστεύω πως αμφισβητείται η νομιμοποίηση του, αφού το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού πολλών χωρών σήμερα το θεωρεί απάτη, πράγμα που συντέλεσε στο να εκλεγεί κάποιος σαν τον Τραμπ αφού κι αυτός μίλησε για απάτη, σημείο στο οποίο όλοι συμφωνούμε, και τάχα αυτός θα εργαζόταν για να το καταργήσει.

Γι’ αυτό πιστεύω πως ο Τραμπ εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση. Δεν είδα να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να θεωρείται δηλαδή το εμπόριο σαν απάτη. Έχω την εντύπωση ότι εδώ η μετανάστευση θεωρείται σαν ο μεγαλύτερος κίνδυνος, κι αυτή είναι μια ακόμη έκφραση της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή όχι η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου αλλά των ανθρώπων. Οι μεταναστευτικές ροές που προκαλούνται, και που όσες φορές επιχειρείται να αναχαιτιστούν αυτό μοιάζει αδύνατον, είναι κάτι που μας εκπλήσσει. Χτίζονται τείχη, ψηφίζονται νόμοι, αλλά τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει αυτές τις ροές.
Ίσως μεταναστεύσουν λιγότεροι άνθρωποι, αλλά θα εξακολουθήσουν να επιχειρούν να μεταναστεύσουν, κι αυτό μοιάζει αναπότρεπτη εξέλιξη. Το περίεργο για την Ευρώπη είναι πως μάλλον αυτό είναι καλό, γιατί λόγω των δημογραφικών τάσεων η μειωμένη προσφορά εργατικών χεριών είναι τόση που, εκτός από μερικές ανατολικές χώρες σαν την Πολωνία, είναι χρήσιμοι οι μετανάστες προκειμένου να συνεχίσει να λειτουργεί η οικονομία με μια ορισμένη ισορροπία. Γι’ αυτό πιστεύω πως η Ευρώπη απαντά στην παγκοσμιοποίηση συνεχίζοντας την προσπάθεια λειτουργίας του συστήματος, όχι όμως διαμέσου της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά στηρίζοντας τη διαδικασία που επιτρέπει στις επιχειρήσεις να ισχυροποιούνται όλο και περισσότερο, στους χρηματιστές να γίνονται όλο και πιο δυνατοί, δίνοντας τη δυνατότητα στους πιο σημαντικούς θεσμούς της τάξης των καπιταλιστών ολιγαρχών να συσσωρεύουν όλο και περισσότερο πλούτο, επιρροή ή εξουσία.

Σε αυτά τα πλαίσια, τι θα έπρεπε να κάνουν τα αντικαπιταλιστικά κινήματα; Φαίνεται να υπάρχει ένα σχίσμα ανάμεσα σε αυτούς που αποδέχονται την παγκοσμιοποίηση και σε όσους αντίθετα πιστεύουν ότι ορισμένες μορφές κυριαρχίας θα μπορούσαν να αποτελέσουν το μοναδικό εργαλείο ανάκτησης της δημοκρατίας.

Λοιπόν εγώ δεν νομίζω πως σήμερα αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα, τουλάχιστον όχι για μένα. Το θέμα δεν είναι η παγκοσμιοποίηση, προσωπικά πιστεύω σε έναν κοσμοπολίτικο κόσμο, όπου να μπορεί κανείς να μετακινηθεί ελεύθερα κ.λπ. Αυτό που με απασχολεί είναι η τεράστια συγκέντρωση της οικονομικής, πολιτικής και νομισματικής εξουσίας, σε μια πολύ μικρή ομάδα ανθρώπων, και η ίδρυση εκείνων των θεσμών που αντικειμενικά τους επιτρέπουν να διαχειρίζονται τα πάντα. Έχω κατά νου θεσμούς σαν την ΕΚΤ, την Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Γερμανίας, όλες τις κεντρικές τράπεζες, τα αποθεματικά που διαθέτουν οι περισσότερες κυβερνήσεις που συνήθως συνεργάζονται στενά με τις κεντρικές τράπεζες. Κι έχουμε δει το είδος της πολιτικής που υποστηρίζουν αυτές οι ομάδες, στην περίπτωση της Ελλάδας.

Όλα όσα έγιναν στην Ελλάδα δεν ήταν καθόλου τυχαία ή παράξενα, αλλά δείχνουν ποιο θα είναι το μέλλον της ανθρωπότητας αν οι άνθρωποι αυτοί παραμείνουν στην εξουσία και εξακολουθήσουν να εφαρμόζουν την ίδια πολιτική. Στην περίπτωση αυτή δεν έχει καμία σημασία αν έχει ή όχι ολοκληρωθεί η παγκοσμιοποίηση, αφού έτσι κι αλλιώς την έχεις πατήσει και μάλιστα ολοκληρωτικά, όπως είδαμε στην περίπτωση της Ελλάδας. Έτσι για μένα το βασικό ερώτημα είναι το πώς πρέπει να οργανωθούμε για να αντιμετωπίσουμε αυτή την τεράστια συγκέντρωση πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, που έχω χαρακτηρίσει σαν κρατικο-χρηματιστικό σύμπλεγμα.
Το σύμπλεγμα αυτό πρέπει κατά κάποιο τρόπο να καταπολεμηθεί, κι αν δεν το κάνουμε θα έχουμε μεγάλους μπελάδες. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί πως ο μοναδικός τρόπος για να το αντιμετωπίσουμε θα ήταν να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε νησίδες δημοκρατικής διακυβέρνησης, που θα μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν σαν εφαλτήριο για επίθεση ενάντια σε αυτούς τους παγκοσμιοποιημένους θεσμούς, αλλά εγώ δεν πιστεύω πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Νομίζω πως χρειαζόμαστε κάτι πιο μεγάλο για να μπορέσουμε να χτυπήσουμε αποτελεσματικά αυτά τα κέντρα εξουσίας.
Κατά συνέπεια δεν είμαι αντίθετος σε τέτοιες προτάσεις που μιλούν για μια αναθεώρηση αυτής της αποδιαρθρωμένης παγκοσμιοποίησης, δηλαδή την αντιμετώπιση της κυριαρχίας με πιο απλό και πιο εύκολα διαχειρίσιμο τρόπο, πιο δημοκρατικά δομημένης με συνελεύσεις και άλλες παρεμφερείς δομές. Δεν είμαι αντίθετος, αλλά υποστηρίζω πως κι αν ακόμη αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει, υπάρχει μεγάλη ανάγκη για πολιτικές πρωτοβουλίες άλλου επιπέδου, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τον πραγματικό κεντρικό πυρήνα, την καρδιά του κτήνους δηλαδή. Εγώ ζω στη Νέα Υόρκη, άρα είμαι πολύ κοντά στην καρδιά του κτήνους, και μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως πρόκειται για ένα εντελώς αποκτηνωμένο κτήνος.

Πώς μπορούμε να διαβάσουμε τις εμπειρίες των κοινωνικών κινημάτων που διεκδικούν το δικαίωμα στην πόλη; Κατά τη γνώμη σας έχει μειωθεί η αποτελεσματικότητα τους εξαιτίας της σταθερής απαξίωσης της δημοκρατίας τόσο σε τοπικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο; 
Για να ξεκινήσουμε, η ιδέα του δικαιώματος στην πόλη είναι μια ανοικτή έννοια. Είναι αυτό που θα λέγαμε «κενό σημαίνον», άρα μια έννοια που εξαρτάται από το περιεχόμενο που θέλει να της δώσει ο καθένας. Είναι γεγονός πως ακόμη και οι πολύ πλούσιοι διεκδικούν από τη μεριά τους το δικαίωμα στην πόλη, κι αυτό μπορεί να το κάνει ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Πράγματι, από πολλές απόψεις, αν βασιστούμε σε κάποιες αρχές της κυριαρχίας κλπ θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα στην πόλη, και άρα, όπως έχει πει ο Μαρξ «ανάμεσα σε ίσα δικαιώματα, υπερισχύει το δίκιο του πιο ισχυρού». Κι αυτό είναι ένα από όσα έχουν ήδη επαληθευτεί στην πράξη.
Για παράδειγμα, το δικαίωμα στην πόλη ενσωματώθηκε ακόμη και στο λεξιλόγιο του ΟΗΕ, που σημαίνει πως ουσιαστικά υιοθετήθηκε από τις ΜΚΟ, και αντί να σημαίνει ένα κάλεσμα για την επανάσταση, κατάντησε εργαλείο κατευνασμού των κοινωνικών κινημάτων. Νομίζω πως είναι πολύ σημαντικό για τις συλλογικότητες της πόλης που δρουν σε διάφορους τομείς στο αστικό περιβάλλον, όπως π.χ. η παιδεία ή το δικαίωμα στην κατοικία κ.λπ., να προσπαθήσουν να φτιάξουν ένα προοδευτικό πρόγραμμα, κι ακόμη καλύτερα ένα πρόγραμμα κατά κάποιον τρόπο επαναστατικό, και να επιχειρήσουν να οικοδομήσουν συμμαχίες με άλλες οργανώσεις που δρουν σε άλλα πεδία. Έτσι νομίζω πως πρέπει να υπάρχει μια οργάνωση-ομπρέλα, ή κάτι που να μπορέσει να συνενώσει όλα τα κινήματα που δραστηριοποιούνται στην πόλη.
Στη Βαρκελώνη, για παράδειγμα, νομίζω πως η εκλογή της Κολάου ήταν πολύ σημαντική, κι έχουμε μια δημαρχίνα με προοδευτικές αντιλήψεις, αλλά αυτό από μόνο του δεν επιλύει το πρόβλημα. Θα μπορέσει να λειτουργήσει μόνο αν συνάψει στενή σχέση με τα κοινωνικά κινήματα, κι αν βοηθήσει στην οικοδόμηση ακόμη πιο ισχυρών κοινωνικών κινημάτων, αντί να κινηθεί σαν πολλούς πολιτικούς που στη συνέχεια αφαιρούν εξουσίες από τα κινήματα που τους ανέδειξαν. Αν και πιστεύω πως κάνει βήματα για να χτίσει μια συνελευσιακή δομή έτσι ώστε τα κοινωνικά κινήματα να μπορούν να εκφραστούν και εκτός των πλαισίων της δημοτικής εξουσίας.
Πιστεύω πως μια παρόμοια κίνηση θα ήταν πραγματικά προοδευτική. Είμαι αντίθετος στην ιδέα πως μια πολιτική επικεντρωμένη αποκλειστικά στο Κράτος είναι η κατάλληλη απάντηση, όμως ταυτόχρονα δεν μπορεί να είμαστε φοβικοί απέναντι στο Κράτος, γιατί νομίζω, και η Κολάου το αποδεικνύει, πως το Κράτος μπορεί να παίξει βασικό ρόλο στη στήριξη των κοινωνικών κινημάτων, όπως π.χ. να τα ενδυναμώσει, κι έτσι μπορούμε να ξεκινήσουμε να φανταζόμαστε μια κατάσταση που να εξασφαλίζει τη λαϊκή συμμετοχή στις αποφάσεις, στον τρόπο διαχείρισης της πόλης, στο είδος των επενδύσεων που θα πρέπει να γίνουν, στο ποιες επενδύσεις μπορούν να γίνουν αποδεκτές, ή ποιες οικονομικές δραστηριότητες πρέπει να προωθηθούν.

Καλή στιγμή για αναστοχασμό και σκέψη 



Φέτος υπάρχουν δύο σημαντικές επέτειοι: η πρώτη είναι η επέτειος της δημοσίευσης του πρώτου τόμου του Κεφαλαίου του Μαρξ. Η δεύτερη είναι προφανώς η επέτειος της Ρωσικής Επανάστασης. Ποια είναι η σημασία αυτών των δύο γεγονότων σήμερα; 

Πρόκειται για μια καλή ευκαιρία να γραφτεί μια ιστορική αποτίμηση της σημασίας των δύο γεγονότων. Και για την Αριστερά μπορεί να είναι μια σημαντική στιγμή να αναμετρηθεί με όσα λάθη έγιναν, αλλά και να αναγνωρίσει τις πραγματικά θετικές πλευρές που χαρακτήρισαν και τα δύο γεγονότα: την έκδοση του πρώτου τόμου του Κεφαλαίου και την Ρωσική Επανάσταση. Έχω την άποψη πως ακόμη κι αν υπήρξαν αρνητικές πλευρές, και προφανώς υπήρξαν, στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης, ειλικρινά, από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου σίγουρα ο κόσμος καθόλου δεν έγινε καλύτερος.
Αντίθετα χειροτέρεψε δραματικά, κι ο λόγος που αυτό δεν είχε γίνει πριν, ήταν επειδή υπήρχε ακόμη η απειλή του κομμουνισμού. Όταν αυτή η απειλή εξέλειψε, άφησε πίσω της ένα κενό στο οποίο σήμερα βασιλεύει το κεφάλαιο, χωρίς κανέναν ισχυρό αντίπαλο, που οδήγησε σε μια εντελώς ανισόρροπη, ταχύτατη συσσώρευση πλούτου σε μια πολύ μικρή ομάδα ανθρώπων. Και κατ’ εμέ, το μοναδικό πιθανό αντίδοτο είναι ακόμη η Κίνα, από την άποψη πως δεν είναι μια εντελώς καπιταλιστική χώρα με την φυσιολογική έννοια του όρου, και δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί στο μέλλον.
Κοντολογίς, νομίζω πως είναι μια καλή στιγμή για αναστοχασμό και σκέψη. Για τα θετικά και τα αρνητικά της εμπειρίας της Σοβιετικής Ένωσης, για το πώς διαβάζουμε τον πρώτο τόμο του Κεφαλαίου του Μαρξ. Μόλις τελείωσα ένα σχετικό βιβλίο για τον πρώτο τόμο του Κεφαλαίου και θα ακολουθήσουν κι άλλα ακόμη.

Πηγή: e-dromos.gr

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

Eιρήνη Γκίνη // Πρώτη φορά ελληνικός στρατός τουφεκίζει γυναίκα...



Eιρήνη Γκίνη //
Πρώτη φορά ελληνικός στρατός τουφεκίζει γυναίκα...

26 Ιουλίου 1946: Το στρατοδικείο των Γιαννιτσών καταδικάζει σε θάνατο τη πρώτη γυναίκα αγωνίστρια, τη δασκάλα Ειρήνη Γκίνη. Μαζί της καταδικάστηκαν σε θάνατο και άλλοι 6 κομμουνιστές. Οι καταδικασμένοι στάθηκαν μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ. «Για σένα πλέκουν δαφνοστέφανα, οι καιροί κι αντιλαλούν απ' τα στερνά σου τα τραγούδια πόλεις, βουνά, λαγκάδια και ουρανοί. Δίπλα στο μνήμα σου, το μίσος μας λαμπαδά. Σ' ένα χωριό δασκάλα αν ήσουν ταπεινή τώρα περνάει απ' το σχολείο σου όλη η Ελλάδα».
Η Ειρήνη Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα), 24χρονη νηπιαγωγός από το χωριό Ξανθόγεια (Ρουσίλοβο) της Εδεσσας, ήταν η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε με απόφαση Εκτακτου Στρατοδικείου.
Γεννήθηκε το 1923 κοντά στη λίμνη του Οστρόβου. Οι γονείς της ήταν φτωχοί αγρότες σλαβομακεδόνες. «Από μικρή ακόμα γεύτηκε τις πίκρες και τα βάσανα της ζωής. Εμεινε ορφανή από μητέρα και μεγάλωσε μέσα σε χίλια βάσανα και δυσκολίες. Η έλλειψη της μητρικής στοργής θέριευε τη δική της αγάπη στους βασανισμένους και κατατρεγμένους. Οι δυσκολίες της ζωής που γνώρισε από τα πρώτα βήματα, της δημιούργησαν χαρακτήρα αποφασιστικό, θαρραλέο, αγωνιστικό».
Αποφοίτησε το 1939 από το διδασκαλείο Νηπιαγωγών Καστοριάς, αλλά η δικτατορία του Μεταξά δεν την διορίζει επειδή είναι «μακεδονοπούλα». «Αυτό την έκανε να νιώσει πιο πολύ το ζυγό κάτω από τον οποίο στέναζε η πατρίδα». Το 1940 διορίστηκε προσωρινά νηπιαγωγός σε ένα χωριό της Εδεσσας. «Καλή δασκαλίτσα», έλεγε όλο το χωριό για τη Μίρκα.
Η Ειρήνη Γκίνη οργανώθηκε το 1942 στην ΕΠΟΝ ενώ το 1943 κατατάχθηκε στα αντάρτικα τμήματα του ΕΛΑΣ στο Καϊμακτσαλάν. Από το 1942 δουλεύει στο χωριό της παράνομα. Ξεσηκώνει τα κορίτσια της επαρχίας στον απελευθερωτικό αγώνα. «Γίνεται ο εμψυχωτής της φλογερής νεολαίας μας».
Το καλοκαίρι του 1946, στο δάσος της Εδεσσας, κρύβονται η μικρή ανταρτοομάδα του Καϊμακτσαλάν. 200 χωροφύλακες και μαυροσκούφηδες κύκλωσαν το μέρος. «Η Μίρκα ήταν με άλλους 6 συντρόφους, όλοι άοπλοι. Μόνο αυτή είχε παραμπέλ. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη... Χρειαζόταν σε τέτοιες στιγμές θάρρος, αποφασιστικότητα, αυτοκυριαρχία... Πλησιάζουν... Η θαρραλέα Μίρκα δε χάνει το θάρρος της. Σηκώνει το παραμπέλ και σκοπεύει. Αλλά οι σφαίρες της είναι λίγες και εκείνοι είναι πολλοί. Ετσι πέφτει στα χέρια τους μαζί με τους συντρόφους της».
> Παρά τα άγρια βασανιστήρια δε λύγισε. «Οι μαυροσκούφηδες με τα ξίφη, με τα νύχια, της ξέσκισαν το κορμί και τα ρούχα, της ξερίζωσαν τα μαλλιά, κι έτσι όπως ήταν τη γύριζαν στους δρόμους της Εδεσσας. Η Μίρκα κρατούσε ψηλά και περήφανα το κεφάλι. Χαμογελούσε στο λαό που έτρεχε να τη δει και να τη θαυμάσει, στο λαό που τόσο αγάπησε και για τον οποίο τόσο αφειδώλευτα αργότερα έδωσε και τη ζωή της».
Μετά από όλα τα βασανιστήρια, τη θάψανε ζωντανή ως το λαιμό και πυροβολούσαν πάνω της. Οχι μόνο υπομένει καρτερικά όλα τα βασανιστήρια, αλλά εμψυχώνει και τους συντρόφους της. «Ράψτε τα στόματα, σύντροφοι! Ούτε κουβέντα στους προδότες!»
Στις 25 Ιούλη 1946 μαζί με τους 6 συντρόφους της πέρασε από Εκτακτο Στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο. Τρεις μέρες μετά την καταδίκη οδηγήθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα στα Γιαννιτσά. Ηταν η πρώτη επίσημη εκτέλεση που εγκαινιαζόταν ύστερα από την ψήφιση των «έκτακτων μέτρων». Στις 18 Ιούνη 1946 υιοθετήθηκε από τη Βουλή το Γ' ψήφισμα, το οποίο προέβλεπε την ίδρυση Εκτακτων Στρατοδικείων και καθόριζε ποινές θανάτου σε όποιον «στασίαζε», με σκοπό «να αποσπαστεί μέρος της ελληνικής επικράτειας», ενώ προέβλεπε μια σειρά κατασταλτικά μέτρα και απαγορεύσεις. Στην ουσία, έβαλε τη σφραγίδα του νόμου του αστικού κράτους στην τρομοκρατία και τις δολοφονικές ενέργειες στις οποίες επιδίδονταν «παρακρατικές» ομάδες ενάντια στους κομμουνιστές σε όλη τη χώρα. Ετσι, η «μηχανή» των στρατοδικείων πήρε αμέσως μπροστά. «Δώδεκα εκτελέσεις μέσα σε πέντε μέρες». Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 27 Ιούλη 1946.
> «Περήφανα αντιμετώπισε το εκτελεστικό απόσπασμα η Μίρκα. Σηκώθηκε, πλύθηκε, χτενίστηκε, ντύθηκε και τράβηξε αγέρωχη στον τόπο της εκτέλεσης, εμψυχώνοντας το λαό που παρακολουθούσε με κομμένη την αναπνοή. Σε όλο το δρόμο τραγουδούσε τη "Διεθνή" και άλλα επαναστατικά μακεδονικά τραγούδια. Δε δέχτηκε να της δέσουν τα μάτια. Κι όταν τα εγγλέζικα όπλα ορθώθηκαν για να κόψουν το νήμα με τα 23 χρόνια ζωής της Μίρκας, εκείνη σήκωσε περήφανα το κεφάλι και φώναξε:
"Πίσω μας έρχονται χιλιάδες, εκατομμύρια μαχητές της λευτεριάς. Εμείς αύριο θάμαστε στρατός και θα σας συντρίψουμε...Ζήτω το ΚΚΕ!"»
Το γράμμα του φαντάρου
> «... Σας συγχαίρω για την κόρη που γεννήσατε. Αυτή δέχθηκε το θάνατο με το γέλιο στο στόμα, ηρωικά και ψύχραιμα, τραγουδώντας. Ολοι που παρεβρεθήκαμε στην περίεργη και άγρια εκείνη εικόνα θαυμάσαμε. Κατά τις 5.30 η ώρα εγώ πλησίασα κοντά της και τη ρώτησα μήπως θέλει τίποτα να γράψω στους γονείς της. Αυτή με κοίταξε ήσυχα και μου είπε: "Εγώ πεθαίνω σαν τίμιος άνθρωπος για κάτι στο οποίο ολοκληρωτικά πιστεύω. Για την καλυτέρευση όχι προσωπικά της δικής μου ζωής, αλλά για τη ζωή όλων των ανθρώπων"...» Αυτά αναφέρει ένας από τους φαντάρους του εκτελεστικού αποσπάσματος στο γράμμα του προς τον πατέρα της Ειρήνης Γκίνη.
(Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο «Μορφές Ηρώων»)

Η Ελλη Αλεξίου για την Ειρήνη Γκίνη
«Η Γκίνη, δασκάλα, είναι η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε από στρατοδικείο με τους Αμερικανούς πια να εξουσιάζουν τον τόπο μας.... Το Στρατοδικείο Γιαννιτσών την καταδίκασε σε θάνατο και κει εκτελέστηκε στις 26-7-1946. Διηγούνται πως την παραμονή του θανάτου της στη φυλακή τραγουδούσε όλη τη νύχτα. Το ίδιο τραγουδούσε και στο αυτοκίνητο καθώς τη μετέφεραν στον τόπο της εκτέλεσης. Το απόσπασμα το αντίκρισε με ψυχραιμία και παλικαριά. Στην έκθεση που στάλθηκε στο υπουργείο για τα καθέκαστα της εκτέλεσης αναφερόταν ανάμεσα στ' άλλα: "...Οι επτά καταδικασθέντες αντίκρισαν ψυχραίμως το εκτελεστικόν απόσπασμα. Και δεν εδέχθησαν να δεθούν οι οφθαλμοί των... Περισσοτέραν ψυχραιμία επέδειξαν η δασκάλα Ειρήνη Γκίνη, η οποία έψαλλε τον Υμνον της Διεθνούς και εκραύγαζεν υπέρ του ΚΚΕ".
Κι αν όλα αυτά δεν είναι ακριβή και μόνο αληθινό είναι πως τραγουδούσε και πως δε δέχτηκε να της δέσουν τα μάτια, και μόνο αυτά βροντοφωνάζουν τη λεβεντιά της».

(Από το βιβλίο της Ελλης Αλεξίου «Βασιλική Δρυς», Εκδόσεις «Καστανιώτη»)
Ε.Κ.
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8531794