.......................ΜάΑύγουστος 2018... ..........................Σελίδες προβληματισμού πολιτών της Ανατολικής Αττικής............................

..."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη... Νίκος Μπελογιάννης

................Ανατροπή του καπιταλισμού και όχι διαχείριση...

"η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια συμφωνία γενικά. έχει ανάγκη από μια έξοδο από τα αδιέξοδα των μνημονίων, από μια σύνθετη πολιτική διεξόδου και αναγέννησης σε όλους τους τομείς, παραγωγικής και πνευματικής – κοινωνικής, εθνικής ανασυγκρότησης, που δεν μπορεί να γίνει μέσα από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και τους όρκους πίστης στις συνθήκες της ε.ε., χωρίς έναν σταθερό προσανατολισμό για μια νέα θέση της χώρας στον γεωπολιτικό άξονα. [ο δρόμος της αριστεράς]

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & ΑΝΥΠΑΚΟΗ στον νεοφιλελευθερισμό

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & ΑΝΥΠΑΚΟΗ στον νεοφιλελευθερισμό
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & ΑΝΥΠΑΚΟΗ στον νεοφιλελευθερισμό

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

"Ταξισυνειδησία": Το ελληνικό προλεταριάτο της Αμερικής

Τερζής Κ.



Μετανάστες εργάτες σε απεργία, με τα όπλα τους, στην Αμερική των αρχών του εικοστού αιώνα.







Στη Νέα Υόρκη, το 1920, θα μεταφραστεί και θα τυπωθεί για πρώτη φορά στα ελληνικά το «Κράτος και Επανάσταση» του Λένιν, και από εκεί θα φτάσει και στην Ελλάδα, όπου η συγκεκριμένη μετάφραση κυκλοφορούσε μέχρι τα μεταπολεμικά χρόνια. Έλληνες εργάτες, μετανάστες στην Αμερική των αρχών του 20ού αιώνα, πρωταγωνιστούν στους σκληρούς ταξικούς αγώνες της εποχής εκείνης. Ένας από αυτούς, ο Λούης Τίκας από την Κρήτη, θα πέσει νεκρός, επικεφαλής της πολύμηνης και αιματηρής απεργίας των ανθρακωρύχων στο Λάντλοου του Κολοράντο, το 1914 - ακόμα και σήμερα, Αμερικανοί τουρίστες που φτάνουν στο Ρέθυμνο, αναζητούν το πατρικό σπίτι του Τίκα, προσκρούοντας στην αμηχανία των ντόπιων, που δεν γνωρίζουν τίποτα για την ιστορία του συμπατριώτη τους.

Στο ντοκιμαντέρ "Ταξισυνειδησία", που προβάλλεται από την Πέμπτη, αποκαλύπτεται η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού, καθώς η επίσημη "αφήγηση" στη χώρα μας περιορίζεται σε ατομικές περιπτώσεις μεταναστών, αποσιωπώντας έντεχνα τις τεράστιες αντιθέσεις στο εσωτερικό της μεταναστευτικής κοινότητας, με τους Ελληνοαμερικανούς "μπόσηδες", προβάλλοντας απλώς ιστορίες "επιτυχίας", που εικονογραφούνται και μέσα από τον μεταπολεμικό εμπορικό κινηματογράφο, με τον πλούσιο θείο ή τη θεία από την Αμερική. Αυτό που αποκρύβεται είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων μεταναστών στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα ήταν εργάτες, δούλευαν για χαμηλούς μισθούς, υπό συνθήκες στα όρια της εξαθλίωσης...

Το 1930, ένας άλλος Ελληνοαμερικανός, ο εργάτης Στιβ Κατόβης, συμμετείχε σε πικετοφορία στη Νέα Υόρκη, όπου και δολοφονήθηκε από έναν αστυνομικό. Τα τελευταία του λόγια πριν πεθάνει, σύμφωνα με φυλλάδιο που γράφτηκε για τη ζωή του (και αναφέρει ο Στιβ Φράγκος σε άρθρο του στην εφημερίδα "Εθνικός Κήρυκας"), ήταν: "Σύντροφε, πεθαίνω. Πες στους άλλους να συνεχίσουν τον αγώνα, να οργανώσουν τους εργάτες".

Τη λέξη «ταξισυνειδησία» τη χρησιμοποιούσαν οι πολιτικοποιημένοι Ελληνοαμερικανοί εργάτες για να αποδώσουν τον όρο "εργατική ταξική συνείδηση" (working class consciousness). Στον Ισπανικό Εμφύλιο, περίπου 200 Ελληνοαμερικανοί φεύγουν ως εθελοντές για να πολεμήσουν στην Ισπανία, τη στιγμή που στην Ελλάδα κυριαρχεί η δικτατορία του Μεταξά: ενάντια στον Φράνκο στην Ισπανία, ενάντια στον Μεταξά στην Ελλάδα, ενάντια στον Φορντ στην Αμερική - «ο φορντισμός είναι φασισμός» ήταν ένα δημοφιλές σύνθημα της εποχής εκείνης.


Η μόρφωση του εργάτη

Στο βιομηχανικό Σινσινάτι του 1916 εκδίδεται η ελληνόγλωσση εφημερίδα "Οργάνωσις", ωςόργανο των Ελλήνων φίλων του Socialist Labor Party ενώ τον επόμενο χρόνο στη Νέα Υόρκη κυκλοφορεί η "Φωνή του Εργάτου": Στο πρώτο της φύλλο διακηρύσσει ότι «είναι η εφημερίς των εργατών γιατί εργάται τη βγάζουν, εργάται τη γράφουν, εργάται τη διαβάζουν, με χρήματα εργατών συντηρείται (...) Σε κανένα δεν θα υποταχθή, καμίαν υποχρέωση δεν θα χρωστά σε κανένα, ούτε ηθική, ούτε υλική, εκτός μόνο σε κείνους στους οποίους ανήκει ολοκληρωτικά στο ελληνικό προλεταριάτο της Αμερικής". Προτεραιότητα αποκτά η «μορφωτική οργανωτική δουλειά», στα φυλλάδια των εργατικών οργανώσεων βλέπει κανείς το σύνθημα "Διάβασε σήμερα, κυβέρνα αύριο".

Το τέλος της εποχής της μεγάλης μετανάστευσης στην Αμερική (1921-1924) εγκαινιάζει μία περίοδο μετασχηματισμών, ομογενοποίησης της εργατικής τάξης. Πληθαίνουν οι μεταφρασμένες εκλαϊκευτικές εκδόσεις, ενώ εμφανίζονται οι ελληνικοί εργατικοί εκπαιδευτικοί σύνδεσμοι, με πιο διάσημο τον "Σπάρτακο" της Νέας Υόρκης. Το 1925, μία πολύμηνη απεργία στα "ελληνικά" εργαστήρια κατεργασίας γούνας στη Νέα Υόρκη οδηγεί στην ίδρυση του Greek Fur Workers Local 70, που έμεινε ιστορικό για τους σκληρούς αγώνες που έδωσε.

Ο πρόεδρος του μεγάλου Κραχ, ο Χέρμπερτ Χούβερ, εξελέγη 31ος πρόεδρος των ΗΠΑ σε μια εποχή επίπλαστης ευημερίας, με το "ανυποψίαστο" σύνθημα "Σε κάθε κατσαρόλα να υπάρχει κοτόπουλο και σε κάθε γκαράζ δύο αυτοκίνητα"... Η "εποχή Χούβερ" θα καταρρεύσει με πάταγο, αφήνοντας ανθρώπινα ερείπια. Με την εκλογή τού Ρούζβελτ, το ανορθωτικό πρόγραμμα του New Deal αλλάζει τα δεδομένα και στο εργατικό κίνημα. Μια νέα γενιά μαχητικών συνδικαλιστών έρχεται στο προσκήνιο. Με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έχουμε τις επιτροπές στήριξης του ΕΑΜ, την εγκατάσταση στη Νέα Υόρκη της Ομοσπονδίας των Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων (ΟΕΝΟ)... Κορύφωση είναι οι εκλογές για την ανάδειξη κυβερνήτη της Νέας Υόρκης το 1942, όπου το American Labor Party φτάνει στα ιστορικά υψηλά του, συγκεντρώνοντας 400.000 ψήφους με υποψήφιο τον Ελληνοαμερικανό, γεννημένο στην Κωνσταντινούπολη, Ντιν Άλφαντζ.

Με τον ελληνικό Εμφύλιο και τον ψυχροπολεμικό διπολισμό σε παγκόσμιο επίπεδο, ξεκινά και η υποχώρηση του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού. Αλλά οι λόγοι ήταν πιο περίπλοκοι απ' όσο μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν ήταν μόνο οι μακαρθικές διώξεις στα χρόνια που ακολούθησαν: η μεταπολεμική δυναμική του «αμερικανικού ονείρου» συνέτεινε σε μεγάλο βαθμό στη "μετάβαση" των χθεσινών προλετάριων στην εποχή των "τακτοποιημένων" και υπνωτικών προαστίων και του καταναλωτισμού...

Η έρευνα για την παραγωγή της ταινίας βασίστηκε κυρίως στη διδακτορική διατριβή του ιστορικού Κωστή Καρπόζηλου στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης το 2010, "Ελληνοαμερικανοί εργάτες, κομμουνιστικό κίνημα και συνδικάτα (1900-1950). Αναζητώντας τον εργατικό εξαμερικανισμό την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης".
Σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ είναι ο Κώστας Βάκκας και η μη κερδοσκοπική εταιρεία «Αποστόλης Μπερδεμπές» εξασφάλισε τη χρηματοδότηση του εγχειρήματος: Πρόκειται για μια ομάδα από φίλους και φίλες του αγωνιστή του αντιδικτατορικού κινήματος στη Νέα Υόρκη, Αποστόλη Μπερδεμπέ, ο οποίος πέθανε πρόωρα στις 18 Σεπτέμβρη του 1979, μία μέρα προτού κλείσει τα τριάντα ένα του χρόνια. Ο "σπόρος" για τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ έπεσε σε εκδήλωση για τα 30 χρόνια από τον θάνατό του.
Το πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό που φέρνουν στο φως οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ αναδεικνύει την υστέρηση που έχουμε στον αντίστοιχο τομέα εδώ στην Ελλάδα. Την επισημαίνει ο Κωστής Καρπόζηλος: "Το αμερικανικό εργατικό και επαναστατικό κίνημα έχει επιδείξει μια αξιοσημείωτη φροντίδα στη διατήρηση της ιστορικής του διαδρομής, επιτρέποντας σε μας, για παράδειγμα, να χρησιμοποιήσουμε σήμερα καταπληκτικές σκηνές από τις πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις στη Νέα Υόρκη του 1937 ή πλάνα από εργατικές διεκδικήσεις του Μεσοπολέμου. Αυτές οι γενναιόδωρες αρχειακές διαθεσιμότητες υπογραμμίζουν τις υστερήσεις του, φαινομενικά πιο προωθημένου, ελληνικού εργατικού κινήματος...".

Το ντοκιμαντέρ "Ταξισυνειδησία" προβάλλεται στο "Τιτάνια" και στον θερινό "Ζέφυρο" στα Άνω Πετράλωνα.

__________________________

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Γκουαντάναμο Γρεβενών

17-1new-thumb-medium
Έκθεση-ντοκουμέντο του γιατρού των Φυλακών Γρεβενών επιβεβαιώνει τις αγριότητες που υπέστησαν από άνδρες των ΕΚΑΜ οι κρατούμενοι της Α2 πτέρυγας, ενώ αφήνει έκθετη την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ., η οποία έσπευσε να κουκουλώσει την υπόθεση, διαψεύδοντας τις ανατριχιαστικές καταγγελίες.
Στις 15 Απριλίου 2013, δύο ημέρες την εισβολή των ΕΚΑΜ, το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία ανέφερε ότι οι καταγγελίες δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και είναι εντελώς ανυπόστατες. Διαβεβαίωνε επισήμως ότι «οι έλεγχοι διενεργήθηκαν με όλες τις νόμιμες διατυπώσεις, παρουσία του εισαγγελέα Πρωτοδικών Γρεβενών, και πραγματοποιήθηκαν από τον διευθυντή των φυλακών και σωφρονιστικούς υπαλλήλους με τη συνδρομή προσωπικού της Αστυνομικής Διεύθυνσης Γρεβενών, ομάδας ΕΚΑΜ, ομάδας εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών και αστυνομικού σκύλου ανίχνευσης».
Ομως η έκθεση του γιατρού που φέρνει σήμερα στο φως η «Ε» δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για την εξευτελιστική και ταπεινωτική μεταχείριση που επιφύλαξε στους κρατουμένους η ειδική μονάδα της αστυνομίας, με ξυλοδαρμούς και χρήση όπλων τύπου taser .
Ο γιατρός εξέτασε 28 κρατουμένους της Α2 πτέρυγας, ύστερα από αίτημά τους, και υπέβαλε την έκθεση που συνέταξε στον διευθυντή των φυλακών, ο οποίος στη συνέχεια τη διαβίβασε στο υπουργείο Δικαιοσύνης.
Η γνωμάτευση
Η ιατρική γνωμάτευση είναι καταπέλτης για την ηγεσία του υπουργείου Δημοσίας Τάξης. Διαπίστωσε και στους 28 εγκλείστους μώλωπες σε διάφορα μέρη του σώματός τους (στην οπίσθια επιφάνεια γονάτων, ημιθωρακίου, μηρού). Ορισμένοι φέρουν μώλωπες με οιδήματα από αναφερόμενο, όπως τονίζεται, ξυλοδαρμό από αστυνομικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια έρευνας στο κελί τους. Ενας από τους κρατουμένους διαπιστώθηκε ότι φέρει οίδημα στα γεννητικά όργανα λόγω αναφερόμενης κάκωσης. Από την ιατρική εξέταση διαπιστώθηκαν ακόμη ίχνη δερματίτιδας από αναφερόμενη χρήση συσκευής εκκένωσης ρεύματος στον αυχένα, στις κνήμες και στους μηρούς.
1-1--3-thumb-medium
Σήμερα, το θέμα θα συζητηθεί ενώπιον της ειδικής μόνιμης επιτροπής της Βουλής για την παρακολούθηση των σωφρονιστικού συστήματος, στην οποία θα παραστεί και ο υπουργός Δικαιοσύνης Αντ. Ρουπακιώτης. Θυμίζουμε ότι ύστερα από επώνυμη καταγγελία της αδελφής κρατουμένου στα Γρεβενά για χρήση βίας, ο κ. Ρουπακιώτης, την ίδια ημέρα που η ΕΛ.ΑΣ. διέψευδε τα πάντα, διέταξε τη διενέργεια κατεπείγουσας πειθαρχικής προκαταρκτικής έρευνας από τον αρμόδιο εισαγγελέα.
«Η έκθεση του γιατρού που παρέλαβα από τον διευθυντή των φυλακών», δηλώνει στην «Ε» ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος της επιτροπής Τ. Κουράκης, «δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τον ανηλεή ξυλοδαρμό και τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι κρατούμενοι, πριν γίνει ο έλεγχος στα κελιά κατ’ εντολή του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και, αν μη τι άλλο με την ανοχή του υπουργείου Δικαιοσύνης. Σήμερα που έχει κληθεί ο κ. Ρουπακιώτης θα τον καλέσουμε ως ΣΥΡΙΖΑ να αποδοθούν ευθύνες όπου υπάρχουν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι. Οι κρατούμενοι τιμωρήθηκαν και μπήκαν στη φυλακή. Δεν μπήκαν στη φυλακή για να τιμωρηθούν».
Ο κ. Κουράκης επισκέφθηκε, πρόσφατα, τις φυλακές και συνομίλησε με κρατουμένους οι οποίοι του έδειξαν τους μώλωπες και τις δερματικές βλάβες στον αυχένα από τα όπλα taser. Οι ίδιοι τού δήλωσαν ότι τη στιγμή της εισβολής των ΕΚΑΜ δεν παρευρίσκονταν ούτε ο διευθυντής ούτε ο εισαγγελέας, οι οποίοι δεν τους επισκέφθηκαν ούτε μετά την κακοποίησή τους και τις τηλεφωνικές εκκλήσεις των συγγενών τους, προκειμένου να διαπιστώσουν όχι μόνο τον ξυλοδαρμό, αλλά και την καταστροφή των προσωπικών τους αντικειμένων.
17eggrafo-thumb-medium 
Η έκθεση του γιατρού
πηγή:enet.gr


Α. Ρουπακιώτης: 

Είδα και εγώ τα σημάδια σε κρατουμένους

Πανομοιότυπα στίγματα

Εμμεση επιβεβαίωση όσων διαπίστωσε η έκθεση του γιατρού των Φυλακών Γρεβενών, που δημοσίευσε η «Ε», έκανε χθες ο υπουργός Δικαιοσύνης Αντ. Ρουπακιώτης, μιλώντας ενώπιον της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής της Βουλής για το σωφρονιστικό σύστημα.
Αντώνης ΡουπακιώτηςΑντώνης Ρουπακιώτης

«Είχα την ευθύνη απέναντι στην Επιτροπή να αναφέρω ό,τι άκουσα και ό,τι διαπίστωσα. Δεν μπορώ, μιας και δεν είμαι γιατρός ή ιατροδικαστής, να βεβαιώσω αλλά ούτε και να αρνηθώ την αιτία πρόκλησης αυτών των πανομοιότυπων εγκαυματικού χαρακτήρα στιγμάτων που ήταν σε διάφορα σημεία του σώματος κάποιων κρατουμένων».

Με αυτά τα λόγια ο κ. Ρουπακιώτης περιέγραψε τη δική του εμπειρία από τη συνάντηση που είχε με τους καταγγέλλοντες κρατουμένους της Α2 πτέρυγας των φυλακών.



____________
διαβάστε περισσότερα στο:
http://ysterografo-net.blogspot.gr/2013/04/blog-post.html?spref=fb


Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Αποδόμηση της εργασίας η στρατηγική απάντηση του κεφαλαίου


Αποδόμηση της εργασίας η στρατηγική απάντηση του κεφαλαίου








 ΣΧΕΔΙΑ ΧΑΡΤΣ
Η ανεργία ανέκαθεν αποτελούσε το δούρειο ίππο για την συμπίεση των εργατικών δικαιωμάτων. Σήμερα, όμως, θα αποτελέσει το μηχανισμό για την πλήρη ανατροπή όσων είχε με αγώνες κατακτήσει το εργατικό κίνημα. Η στρατηγική του κεφαλαίου στη σημερινή κρίση, προκειμένου να ξεπεράσει το βασικό του πρόβλημα, την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους βάζει στο επίκεντρο τις εργασιακές σχέσεις, με στόχο τη δημιουργία ενός σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα. Το κεφάλαιο όχι μόνο εξωθεί εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία, αλλά τη χρησιμοποιεί ώστε να εκμεταλλευτεί με νέους και πιο αποδοτικούς γι΄ αυτό όρους, το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων.
Για να γίνει αυτό κατανοητό, αξίζει να καταγραφούν το περιεχόμενο και οι μέθοδοι της νέας στρατηγικής του κεφαλαίου, όπως έχουν εφαρμοστεί στη Γερμανία εδώ και μια δεκαετία, και τώρα αναπτύσσονται με ρυθμούς φαστ τρακ και στη χώρα μας.
Το 2002 η κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων υιοθέτησε το σύνολο των προτάσεων μιας επιτροπής που είχε συσταθεί για να προτείνει μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας. Τα στάδια εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων ονομάστηκαν Χαρτς 1, 2, 3, 4 από τον Πέτερ Χαρτς, επικεφαλής της επιτροπής και προσωπάρχη της Φόλκσβαγκεν. Στη συνέχεια εντάχθηκαν στο πλαίσιο της ΕΕ «Ατζέντα 2010».
Ο σοσιαλδημοκράτης τότε καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ εξηγώντας την πολιτική αυτή, τόνισε ότι οι νόμοι Χαρτς βασίζονται στη λογική «καμία υποστήριξη χωρίς απαίτηση». Πυρήνας της είναι “ο πολίτης σε κάθε φάση της ζωής του να προσφέρει εργασία, ό,τι κι αν είναι αυτή”. Αφού πρώτα καλλιεργήθηκε, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, η αντίληψη ότι ο άνεργος ευθύνεται ο ίδιος για την ανεργία του, επιβλήθηκε η λογική «Foerdern und fordern» (υποστηρίζω και απαιτώ). Ο μακροχρόνια άνεργος πρέπει τώρα με κάθε τρόπο να αποδεικνύει ότι είναι πρόθυμος να εργαστεί, διαφορετικά περικόπτεται μερικώς ή ολικώς το επίδομα ανεργίας. Αυτό σημαίνει, ότι είναι υποχρεωμένος να αποδέχεται ό,τι εργασία του προσφέρεται για να παραμείνει επιδοτούμενος άνεργος. Δηλαδή, το κράτος πληρώνει επίδομα μακροχρόνιας ανεργίας, αλλά απαιτεί από τον άνεργο να αποδέχεται ό,τι εργασία του προσφέρεται. Η δήλωση του Π. Δούκα δεν ήταν τελικά, και τόσο πρωτότυπη – κάτι αντίστοιχο περιγράφει ο Τζακ Λόντον στο Άνθρωποι της Αβύσσου – αντίστοιχα ήταν τα σπίτια εργασίας στην Αγγλία και τη Γαλλία που περιγράφουν οι κλασικοί του μαρξισμού.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: ΑΜΟΙΒΗ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΤΗΝ ΩΡΑ

Υπερεκμετάλλευση των ανέργων μέσω δουλεμπορικών
Διατείνονται ότι η Γερμανία βγαίνει αλώβητη από την κρίση, επειδή προνόησε να προβεί στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις έγκαιρα. Βέβαια, η πραγματικότητα των 4,5 εκατομμυρίων άνεργων στη Γερμανία και των 7 εκατομμυρίων εργαζόμενων που ζουν στα όρια της φτώχειας το διαψεύδουν. Από το 2005, όταν ολοκληρώθηκε ο νόμος Χαρτς 4, άρχισαν να φαίνονται οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Συστάθηκαν μια σειρά από οργανώσεις-εργολάβοι, σαν τις εγχώριες ΜΚΟ, των οποίων η αποστολή ήταν να προωθούν τους μακροχρόνια άνεργους -μέσω προγραμμάτων- σε «θέσεις εργασίας». Αυτές έπρεπε να είναι κοινωφελούς σημασίας και να μην καλύπτουν κανονικά αμειβόμενες θέσεις. Η διάρκεια των προγραμμάτων είναι, κατά κανόνα, 6 μήνες, 30 ώρες/εβδομάδα, ενώ ο εργαζόμενος άνεργος πληρώνεται με ένα ευρώ (!!!) την ώρα (1 euro job) ή και καθόλου. Στην τελευταία περίπτωση, τα προγράμματα χαρακτηρίζονται ως κατάρτισης ή πρακτικής εξάσκησης (Praktikum). Μάλιστα, το ένα ευρώ δικαιολογείται ως δαπάνη για τα ρούχα δουλειάς και έξοδα μετακίνησης. Τονίζεται ότι, για πρώτη φορά, ο άνεργος δεν έχει δικαίωμα να αρνηθεί την «εργασία» που του προτείνουν. Διαφορετικά, θα αντιμετωπίσει μείωση ή ακόμα και πλήρη απώλεια του επιδόματος ανεργίας και των κρατικών παροχών (επιδότηση ενοικίου, ρεύματος). Ο άνεργος-εργαζόμενος του ενός ευρώ δεν έχει κανένα ασφαλιστικό δικαίωμα, ούτε ένσημο, ενώ οι εργολάβοι εισπράττουν από το κράτος από 300-1.000 ευρώ ανά εργαζόμενο άνεργο κάθε μήνα (!!!) για τη διαμεσολάβηση (να πού πηγαίνουν τα χρήματα που περικόπτονται από την υγεία και την παιδεία!). 
Το 2010 μεταφέρθηκαν 25 δις ευρώ. Υπολογίζεται ότι 7,6 δις ευρώ ετησίως δημοσίου χρήματος μεταφέρονται στις τσέπες ιδιωτών για την υπηρεσία που προσφέρουν, δηλαδή την ενεργοποίηση («ξεσκούριασμα») των μακροχρόνια άνεργων, με πενιχρά όμως αποτελέσματα. Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Απασχόλησης της Γερμανίας μόνο το 14% αυτών ξαναβρήκε μια θέση στη αγορά εργασίας, ενώ η πλειονότητα παραμένει εγκλωβισμένη. Στην πραγματικότητα, διαπιστώθηκε ότι οι περισσότεροι εγκλωβίστηκαν σε αυτό το ιδιότυπο καθεστώς της εργασιο-ανεργίας. Αποδείχθηκε ένα αντίμετρο για την καταπολέμηση της ανεργίας που γεμίζει τις τσέπες των ξύπνιων επιχειρηματιών και ανεβάζει τους δείκτες της οικονομικής ανάπτυξης. Παράλληλα, οι θέσεις δεν αφορούσαν μόνο κοινωφελή εργασία -π.χ. περίθαλψη ηλικιωμένων-, αλλά “κανονικές θέσεις εργασίας”, χωρίς, βέβαια, τα αντίστοιχα εργασιακά δικαιώματα, όπως καθαρίστρια σε σχολείο, ακόμα και υπάλληλος σε υπουργείο! Κατά δήλωση εκπρόσωπου του μεγαλύτερου συνδικάτου υπαλλήλων B. Jirku, πολλοί Δήμοι, σχεδόν αποκλειστικά, απασχολούν εργαζόμενους άνεργους του ενός ευρώ/ώρα. Σε πάρκα, νεκροταφεία, μουσεία, ακόμα και για περιπολία. Για παράδειγμα, στη Λειψία, ο Δήμος συγκρότησε την «ομάδα μπλε» από άνεργους, η οποία καταγράφει ο,τιδήποτε «στραβό», όπως μια γερμένη πινακίδα, αλλά και ασυνήθιστο, όπως τρεις νεαρούς να πίνουν μπίρα για πολύ ώρα όρθιοι στη γωνία ενός δρόμου. Άνεργοι, εργαζόμενοι του ενός ευρώ 1 euro job και θεματοφύλακες του συστήματος!
Η πλήρης αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων άνοιξε και το δρόμο για τον επαναπατρισμό των επενδύσεων. Και γιατί όχι, άλλωστε; Αφού πλέον, μπορούν να εκμεταλλεύονται φτηνό εργατικό δυναμικό, υψηλής εξειδίκευσης -made in Germany-, όπως για παράδειγμα, ένα εργοστάσιο που παράγει ακριβά τραμπολίνο, με άνεργους που εργάζονται για 1 ευρώ/ώρα. Στην περίπτωση αυτή, μάλιστα, ο εργολάβος είναι η Ευαγγελική Εκκλησία της Γερμανίας. Αυτή έχει συστήσει άπειρες εργολαβικές εταιρείες, αλλά και ιδιόκτητες δικές της παραγωγικές μονάδες σε όλη τη Γερμανία. Χρησιμοποιεί κάθε είδους ευέλικτης εργασίας και απασχολεί συνολικά 950.000 εργαζόμενους, περισσότερους δηλαδή από ό,τι η Ζίμενς και η VW παγκοσμίως. Η Εκκλησία έχει κι ένα προβάδισμα στην εκμετάλλευση των εργαζόμενων, εφόσον οι δραστηριότητές της δεν εμπίπτουν στο εργατικό δίκαιο. Εκτός, δηλαδή, των άλλων, οι εργαζόμενοι δεν έχουν δικαίωμα να απεργήσουν! Αυτή, ακριβώς, είναι η ανάπτυξη την οποία ευαγγελίζονται οι ντόπιοι θιασώτες και μάλιστα με τη βοήθεια του θεού, τον οποίο επικαλέστηκε ο Σαμαράς.
Να οι σκλάβοι του 21ου αιώνα. Δεν είναι πια στις γαλέρες των δουλεμπόρων, αλλά στα ωραία σαλόνια των «πρακτορείων εργασίας». Η διαχείριση με αυτό τον τρόπο της ανεργίας ενίσχυσε σημαντικά τη δευτερεύουσα αγορά εργασίας, που λειτουργεί ως μοχλός συμπίεσης του κόστους εργασίας και των εργασιακών δικαιωμάτων.
Ένα μοντέλο εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης που εξαπλώνεται στη Γερμανία τα τελευταία χρόνια είναι η εργασία μετά από κλήση τηλεφώνημα (Arbeit auf Abfuf). Πρόκειται για μια μορφή μερικής απασχόλησης με πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας. Όλο και περισσότερες επιχειρήσεις, εμπορικά καταστήματα φτιάχνουν μια δεξαμενή «εργαζομένων», τους οποίους χρησιμοποιούν, κατά βούληση. Ο εργαζόμενος δεν ξέρει πότε και για πόση ώρα θα εργαστεί και δεν έχει κανένα εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα (υγεία, ασφάλιση). Οι μηνιαίες απολαβές κυμαίνονται συνήθως από 100 ως 300 ευρώ. Η πλειονότητα αυτών έχει μηνιαίες απολαβές περίπου 150 ευρώ, τις οποίες συμπληρώνει το κράτος με κάποιο επίδομα ανεργίας. Άρα, είναι ένας εργαζόμενος-άνεργος.
Κάποιες επιχειρήσεις προτιμούν, αντί της τηλεφωνικής ειδοποίησης, να φτιάχνουν ένα καθημερινό πρόγραμμα απασχόλησης, το οποίο καλύπτουν με σειρά προσέλευσης, δηλαδή, όποιος προλάβει. Εκτός από τον κοινωνικό αυτοματισμό, προωθείται και ο κοινωνικός κανιβαλισμός.
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: 
Έρχεται και στην Ελλάδα
Κι όπου το κεφάλαιο δεν μπορεί να εφαρμόσει τις παραπάνω μορφές εκμετάλλευσης, επιβάλλει την εργασία με το κομμάτι, τη λεγόμενη «κατ’ αποκοπήν εργασία» (Akkordarbeit). Παράλληλα, με τη βιομηχανία ή τη βιοτεχνία, εμφανίζεται και σε άλλους τομείς: ταχυδρόμοι, αποθηκάριοι σε εμπορικά καταστήματα που πληρώνονται με βάση τον αριθμό των φακέλων ή δεμάτων που μεταφέρουν και δε γνωρίζουν τις μηνιαίες τους απολαβές, οι οποίες, μάλιστα δεν εξαρτώνται από την εργατικότητά τους, αλλά από έξωθεν από αυτούς παράγοντες, όπως τον όγκο των δεμάτων ή την περιοχή διανομής!!
Οι πολιτικοί διαχειριστές του συστήματος, οι κυβερνήσεις, προωθώντας αυτές τις μεταρρυθμίσεις πέτυχαν πολλαπλούς στόχους: α) να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες που αφορούσαν κοινωνικά αγαθά, όπως υγεία, ασφάλιση, παιδεία, πρόνοια, β) να προαχθεί η ατομική ευθύνη του εργαζόμενου στην αναζήτηση εργασίας, γ) να παρουσιάσουν στατιστικές με μειωμένη ανεργία, δ) να ελέγχουν απόλυτα τους άνεργους και να πετυχαίνουν μέγιστη απόδοση από αυτούς. Κατάφεραν, κυρίως, να ενισχύσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου, βρίσκοντας αποδοτικότερους τρόπους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και ελαχιστοποιώντας το ρίσκο. Από την άλλη, τα εκατομμύρια των άνεργων, απλήρωτων εργαζόμενων, σύγχρονων δούλων αποτελούν μια διαρκή απειλή του συστήματος. Γι΄ αυτό και το σύστημα αυταρχικοποιείται, καταστρατηγεί ακόμη και το αστικό σύνταγμα και ενισχύει την εφεδρεία του, το φασισμό.
Στην Ελλάδα, όλα αυτά δεν είναι καινούργια. Εργολαβικοί της καθαριότητας στα σχολεία ή στα νοσοκομεία, ωρομίσθιοι καθηγητές, εργαζόμενοι σε σταζ ή προγράμματα κατάρτισης, σχολικοί τροχονόμοι των 150 ευρώ/μήνα, εργάτριες φασόν στη βιοτεχνία και υπάλληλοι κοινωφελών υπηρεσιών, υπενοικιαζόμενοι από ΜΚΟ είναι μερικά παραδείγματα. Το επόμενο διάστημα, όμως, θα γίνει προσπάθεια να γενικευτούν, παράλληλα με τις απολύσεις στο δημόσιο και τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και τις αλλαγές στην εκπαίδευση. Είναι προφανές ότι οι «απαραίτητες μεταρρυθμίσεις», που σαν καραμέλα πιπιλά καθημερινά η κυβέρνηση Σαμαρά, είναι ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση. Όπως επίσης, και ότι η περίφημη «ανάπτυξη» έχει ως ιμάντα διαλογής τα σώματα και τα μυαλά των σύγχρονων σκλάβων και τελικό αποδέκτη μόνο τις άπατες τσέπες των καπιταλιστών.
Σοφία Καρατάκη
Σοφία Στεφανίδου

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Αφοπλίστε την τηλεόραση


Του Βασίλη Μουλόπουλου


Ζούμε μια εθνική σχιζοφρένεια. Ζούμε σε μια Ελλάδα που βυθίζεται όλο και περισσότερο στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην απελπισία, στην ταπείνωση. Και σε μια Ελλάδα τηλεοπτικού σουρεαλισμού, όπου τίποτε από αυτά δεν υπάρχει. Όπου η εικονική πραγματικότητα κυριαρχεί σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής, από τους οίκους της πολιτικής έως τις οικίες των πολιτών, παραμορφώνοντας την «πραγματική πραγματικότητα».
Η τηλεόραση έπαψε να είναι μέσο, εικόνα, απέκτησε αυθυπαρξία, είναι Η πραγματικότητα, Η εξουσία, Η πολιτική. Το μέσο είναι το μήνυμα, όπως έλεγε ο Μακ Λούαν.
Δεν είναι μόνο τα δελτία ειδήσεων που κατευθύνουν συνειδήσεις και ψήφους, αλλά η παρουσίαση της ζωής, η οποία σε όλες τις «πλευρές» της -από τις εκπομπές μαγειρικής ώς τα τοκ σόου, από τις ενημερωτικές εκπομπές ώς τα σίριαλ και τις τηλεπαρουσιάστριες του καναπέ και του κουτσομπολιού- μεταδίδεται στον τηλεθεατή επεξεργασμένη και μεταποιημένη.
Είναι ο κυρίαρχος τόπος διαμόρφωσης της ιδεολογικής, κοινωνικής και πολίτικης συναίνεσης.
Η πλατεία που παράγει ιδεολογία, πολιτική και άρα εξουσία.
Στοχεύει στο να εγκλωβίσει τα μυαλά των πολιτών στη μοναδική πολιτική, τη μοναδική οικονομία, στην κυρίαρχη ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού.
Να περάσουν στη συνείδηση των ανθρώπων ότι η παγκοσμιοποίηση, η ελεύθερη αγορά αποτελούν μονόδρομο. Αποστολή τους είναι να καταστέλλουν τις κοινωνικές συγκρούσεις, να υπονομεύουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, να διαμορφώνουν κλίμα ιδεολογικής και πολιτικής συναίνεσης στην κοινωνία.
Η τηλεόραση έχει γίνει ο παραμορφωτικός καθρέφτης στον οποίο η Ελλάδα οφείλει να αναγνωρίζει τον εαυτό της. Μια ύπουλη πολεμική μηχανή στα χέρια της κυρίαρχης τάξης.
Όσο η κρίση διογκώνεται, όσο τα κινήματα αμφισβήτησης πολλαπλασιάζονται, όσο η ταξική πάλη οξύνεται, τόσο αυτή η πολεμική μηχανή θα γίνεται πιο ωμή και πιο επιθετική.
Θα συκοφαντεί, θα διαστρεβλώνει, θα υποκρύπτει, θα αλλοιώνει.
Θα ξεπλένει συνειδήσεις και θα κάνει πλύση εγκέφαλου στους ανθρώπους.
Θα εκφοβίζει, θα διαβάλλει και θα απειλεί.
Με λίγα λόγια θα είναι ταυτόχρονα ο κατ' εξοχήν μηχανισμός χειραγώγησης και καταστολής.
Θα υποστηρίξουν πολλοί ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε τα πολιτικά σίριαλ. Σύμφωνοι, αλλά υπάρχει ακόμη ένα είδος εθισμού, ένα είδος voyeurisme στους τηλεθεατές.
Μήπως όμως είναι η ώρα το τέλος του σίριαλ να το δώσουν οι πολίτες της τηλεδημοκρατίας; Αν πατούσαμε το κουμπί που σβήνει την τηλεόραση σε κάθε επανάληψη του χιλιοπαιγμένου και χιλιοστημένου πολιτικού σόου;
Αυτή και αν ήταν μια λαϊκή εξέγερση, μια μαζική διαμαρτυρία, μια class action, όπως θα έλεγαν οι ενώσεις των πολιτών, απέναντι στα τοξικά προϊόντα της τηλεπαραμόρφωσης: μείωση τηλεθέασης, μείωση των δεικτών αποδοχής, μείωση των εσόδων - οικονομικών και πολιτικών.


_________________________
Ημερομηνία: 14/04/2013 11:18
www.avgi.gr

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Η «υγειονομική βόμβα» των πολιτικών του Μνημονίου


Οι αγώνες, που πυκνώνουν στο χώρο της Υγείας υποδηλώνουν πως οι πολιτικές της κατεδάφισης απειλούν ολόκληρο το οικοδόμημα, από την πρωτοβάθμια περίθαλψη και την πρόνοια ώς τα νοσοκομεία και από τη φαρμακευτική κάλυψη μέχρι τους κλάδους υγείας των ασφαλιστικών ταμείων. Η κατάσταση φτάνει σε οριακό σημείο. 

Αξιόπιστες διεθνείς έρευνες πιστοποιούν τα δραματικά αποτελέσματα των ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, όπου κι αν εφαρμόστηκαν οι συνταγές λιτότητας, περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων υπό το ΔΝΤ. Τα στοιχεία, πλέον, επαληθεύονται και στη χώρα μας, μετά τα δύο χρόνια της σαρωτικής επέλασης των μνημονίων. Είναι τώρα η στιγμή για μια καταγραφή και ανάλυση όχι μόνο των ισοπεδωτικών συνεπειών, αλλά και των προοπτικών και των ελπίδων που γεννούν τόσο οι μαχητικές αντιστάσεις των εργαζόμενων στο χώρο, όσο και οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης μέσω των κοινωνικών ιατρείων που ξεφυτρώνουν σε όλη τη χώρα. 
Σε αυτό το «φάκελο» για τη δημόσια Υγεία:

«Ελληνική τραγωδία: Οι κακοί οιωνοί» - μία έρευνα-καταπέλτης.
<Παραλληλισμοί των επιπτώσεων των πολιτικών του ΔΝΤ στην Ελλάδα και διεθνώς - ο Γ. Νικολαΐδης ανατέμνει τις επιπτώσεις των προγραμμάτων του ΔΝΤ στους δείκτες Υγείας στην Ανατολική Ευρώπη, στη Λατινική Αμερική και στη χώρα μας και θέτει τα ερωτήματα μιας αντιστροφής της πορείας.
Υπό κατεδάφιση νοσοκομεία και ταμεία - ο Τ. Γιακουμής συνοψίζει την αποδιάρθρωση του ΕΣΥ και αναλύει τις ολέθριες προοπτικές της βέβαιης κατάρρευσης του συστήματος δημόσιας περίθαλψης και πρόνοιας αν δεν ανατραπεί ο οδοστρωτήρας του νέου Μνημονίου. Παρουσιάζονται από την «πηγή», σε πρώτο πρόσωπο αντιστάσεις και πρωτοβουλίες.
Νοσοκομείο Κιλκίς: Μία μάχη σε εξέλιξη και ένας απολογισμός - ο Π. Χρονόπουλος απολογίζει την αξιόλογη κινητοποίηση στο Νοσοκομείο του Κιλκίς.
Ρέθυμνο: Για το Εθελοντικό Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης - ο Ν. Κιούσης παρουσιάζει την πλούσια εμπειρία του πρώτου κοινωνικού ιατρείου στο Ρέθυμνο.
Το κίνημα των νέων γιατρών: Ένα ελπιδοφόρο υπόδειγμα απέναντι στα αδιέξοδα - ο Β. Καφετζόπουλος αναφέρεται στην πρωτότυπη κινηματική ενεργοποίηση των νέων γιατρών.



Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

ΝΙ­ΚΟΣ ΧΟΥ­ΝΤΗ­Σ: Υπάρ­χει σχέ­διο και εί­ναι γερ­μα­νι­κό


Ποια τα κί­νη­τρα και οι στό­χοι της α­πό­φα­σης του Γιού­ρο­γκρου­π; Εμπε­ριέ­χει μια νέα φά­ση στην πο­λι­τι­κή του ά­ξο­να Βρυ­ξελ­λών – Βε­ρο­λί­νου, ό­σον α­φο­ρά την κρί­ση στην ευ­ρω­ζώ­νη;
Ήμουν α­πό αυ­τούς που ι­σχυ­ρί­ζο­νταν ό­τι δεν υ­πήρ­χε σχέ­διο για την α­ντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης στην ευ­ρω­ζώ­νη. Σή­με­ρα, με την α­πό­φα­ση για την Κύ­προ α­πο­δει­κνύε­ται ό­τι υ­πάρ­χει σχέ­διο κι αυ­τό εί­ναι γερ­μα­νι­κό. Υπάρ­χουν α­πο­φά­σεις, «μο­ντέ­λα» που ναι μεν αλ­λά­ζουν αλ­λά κι­νού­νται στη βα­σι­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κα­τεύ­θυν­ση που ρί­χνει τα βά­ρη της κρί­σης στους ερ­γα­ζό­με­νους, στις χώ­ρες του Νό­του, στους πιο α­δύ­να­μους.

Στην Κύ­προ, θα έ­λε­γα ό­τι α­κό­μα δεν έ­χου­με δει συ­νο­λι­κά πό­ση κα­τα­στρο­φή θα ε­πι­φέ­ρει στην οι­κο­νο­μία και στην κοι­νω­νία της Κύ­πρου, κα­θώς δεν έ­χει ο­λο­κλη­ρω­θεί το μνη­μό­νιο που θα συ­νο­δεύει την υ­πο­τι­θέ­με­νη βοή­θεια α­πό την τρόι­κα. Τί­θε­ται θέ­μα ε­θνι­κής α­ξιο­πρέ­πειας και ύ­παρ­ξης. Πού τε­λι­κά ο­δη­γούν οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι μο­νό­δρο­μοι, η Γερ­μα­νι­κή αυ­ταρ­χι­κή η­γε­μο­νι­κή πο­λι­τι­κή το σύ­νο­λο της ευ­ρω­ζώ­νης και την ΕΕ;
Στό­χος, λοι­πόν, δεν εί­ναι η «διά­σω­ση» χω­ρών και τρα­πε­ζών γε­νι­κώς. Στό­χος και της «νέ­ας» στρα­τη­γι­κής (πα­κέ­το Κύ­πρου) εί­ναι η διά­σω­ση των τρα­πε­ζών του Βορ­ρά και κυ­ρίως της Γερ­μα­νίας, η α­πό­σπα­ση πλού­του, πε­ριου­σια­κών στοι­χείων κα­ταρ­χάς α­πό το Νό­το και η ε­νί­σχυ­ση της Γερ­μα­νίας έ­να­ντι άλ­λων οι­κο­νο­μι­κών κέ­ντρων της Ευ­ρώ­πης κι ό­χι μό­νο. Για να το δι­καιο­λο­γή­σουν ε­πα­νέρ­χο­νται –αν εί­χαν φύ­γει πο­τέ– στη λο­γι­κή «ο κα­θέ­νας μό­νος του», με τις «ι­διαι­τε­ρό­τη­τες» του και ό­τι προ­σπα­θούν να βο­η­θή­σουν τους ά­τα­κτους, τους α­πεί­θαρ­χους, τους ά­μυα­λους σε σύ­γκρι­ση με το «ε­νά­ρε­το» γερ­μα­νι­κό μο­ντέ­λο.

Δια­μορ­φώ­νε­ται νέο, δυ­σμε­νέ­στε­ρο πλαί­σιο για την α­ντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης στην ευ­ρω­ζώ­νη και ει­δι­κό­τε­ρα του Νό­του;
Έτσι κι αλ­λιώς το πλαί­σιο για την α­ντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης στην ευ­ρω­ζώ­νη ή­ταν ό­χι μό­νο δυ­σμε­νές αλ­λά με­τα­ξύ των πα­ρα­γό­ντων των αι­τιών της κρί­σης ή­ταν και τα δο­μι­κά προ­βλή­μα­τα της Ο­ΝΕ και του ευ­ρώ. Κι αυ­τό φαί­νε­ται α­πό τη διάρ­κεια, την έ­ντα­ση και το βά­θος της πα­γκό­σμιας κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης ει­δι­κά στην Ευ­ρώ­πη. Εδώ η «δια­χεί­ρι­σή» της δη­λα­δή η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ε­νί­σχυ­ση αυ­τού του πλαι­σίου της κρί­σης στην ευ­ρω­ζώ­νη, ό­ξυ­νε τα προ­βλή­μα­τα. Ανα­φέ­ρο­μαι στα μέ­τρα αυ­στη­ρο­ποίη­σης του Συμ­φώ­νου Στα­θε­ρό­τη­τας, στη θε­σμο­ποίη­ση κυ­ρώ­σεων και ποι­νών στους «α­πεί­θαρ­χους», (οι­κο­νο­μι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση) στην εν­σω­μά­τω­ση της πο­λι­τι­κής συ­νο­χής (Ε­ΣΠΑ) στο πλαί­σιο της δη­μο­σιο­νο­μι­κής ε­ξυ­γίαν­σης και πει­θαρ­χίας, ει­σά­γο­ντας τη μα­κροοι­κο­νο­μι­κή αι­ρε­σι­μό­τη­τα στην ε­κτα­μίευ­ση κοι­νο­τι­κών κον­δυ­λίων. Ταυ­τό­χρο­να, αυ­τό που ό­ξυ­νε την κα­τά­στα­ση εί­ναι η γε­νί­κευ­ση της λι­τό­τη­τας, της ύ­φε­σης, της ρα­γδαίας αύ­ξη­σης της α­νερ­γίας σε ό­λη την Ευ­ρώ­πη. Η Ελλά­δα α­ντι­με­τω­πί­στη­κε ως πει­ρα­μα­τό­ζωο για την de jure ε­φαρ­μο­γή αυ­τής της πο­λι­τι­κής. Με την Κύ­προ δη­μιουρ­γούν μια de facto κα­τά­στα­ση ό­που οι οι­κο­νο­μίες ό­λων των χω­ρών, κυ­ρίως του Νό­του, μπαί­νουν σε πλαί­σιο α­να­σφά­λειας, ε­ξαρ­τώ­με­νες α­πό το, υ­πό γερ­μα­νι­κό έ­λεγ­χο, Γιού­ρο­γκρουπ.

Ποια η προο­πτι­κή της ευ­ρω­ζώ­νης υ­πό το φως αυ­τής της α­πό­φα­σης –ο­δη­γού και για άλ­λες χώ­ρες;
Ση­μειώ­νω τις α­ντι­δρά­σεις -κα­θυ­στε­ρη­μέ­νες- χω­ρών και πα­ρα­γό­ντων της Ε.Ε. στην προο­πτι­κή της κα­θο­λι­κής ε­φαρ­μο­γής του κυ­πρια­κού μο­ντέ­λου. Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση τί­θε­ται το θέ­μα της ευ­ρω­ζώ­νης και της προο­πτι­κής του ευ­ρώ κα­θώς αρ­κε­τοί πια βλέ­πουν ό­τι λει­τούρ­γη­σε και λει­τουρ­γεί προ­νο­μια­κά για τη Γερ­μα­νία και κά­ποιες άλ­λες λί­γες χώ­ρες. Και α­κό­μα, ό­τι με α­φορ­μή την κρί­ση α­ξιο­ποιεί­ται ως ι­μά­ντας με­τα­βί­βα­σης και με­τα­φο­ράς προ­βλη­μά­των στις μι­κρό­τε­ρες και α­δύ­να­μες χώ­ρες και στις ευ­ρω­παϊκές κοι­νω­νίες. Επο­μέ­νως, γί­νε­ται πιο ε­πί­και­ρη α­πό πο­τέ η συ­ζή­τη­ση για το πού πά­ει η Ευ­ρώ­πη και η Ε.Ε. Αφο­ρά τό­σο την ελ­λη­νι­κή ό­σο και την ευ­ρω­παϊκή Αρι­στε­ρά.


_________________________
* Ο Νί­κος Χου­ντής εί­ναι ευ­ρω­βου­λευ­τής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ΕΚΜ.